Sulikowski Karol (1838–1915), działacz gospodarczy.
Ur. 28 I w Żabiance (pow. kozienicki) w rodzinie ziemiańskiej, był synem Adama i Tekli z Wiszniewskich.
Po ukończeniu w r. 1857 gimnazjum w Lublinie studiował S. na Wydz. Matematycznym uniw. w Petersburgu. W grudniu r.n. wyjechał do Paryża, gdzie kontynuował studia w École Centrale des Arts et Manufactures. Na wiadomość o antyrosyjskich manifestacjach w Warszawie, licząc na rozpoczęcie akcji zbrojnej w Król. Pol., wstąpił w r. 1860 do wojskowej szkoły artylerii i inżynierii w Metzu. Po wybuchu powstania styczniowego usiłował przez Galicję dotrzeć do Król. Pol., ale w kwietniu 1863 został aresztowany we Lwowie i przez miesiąc był więziony w twierdzy w Ołomuńcu. Z więzienia zbiegł i wstąpił do formowanych w Galicji oddziałów powstańczych gen. Józefa Wysockiego. Wziął udział w jego wyprawie na Wołyń; ranny 2 VII t.r. w bitwie pod Radziwiłłowem (pow. krzemieniecki), opuścił oddziały powstańcze i przedostał się do Galicji. Po kuracji w Brodach wyjechał do Paryża, gdzie kontynuował naukę w École Centrale des Arts et Manufactures i w r. 1865 otrzymał dyplom inżyniera. Odtąd pracował przy budowie linii kolejowej Rouen–Amiens. Podczas oblężenia Paryża w wojnie francusko-pruskiej (1870–1) służył tam w gwardii narodowej.
W czerwcu 1871 zamieszkał S. w Galicji. Od 9 IX t.r. kierował oddziałem technicznym Wydz. Krajowego we Lwowie; zajmował się konserwacją i budową dróg bitych. Dzięki staraniom dyrektora kolei warszawsko-wiedeńskiej i warszawsko-bydgoskiej Gustawa Findeisena przybył w kwietniu 1873 do Król. Pol. i został w Warszawie naczelnym inżynierem tych kolei. Do r. 1880 kontynuował budowę drugiego toru linii ze Skierniewic do Granicy (pow. będziński, obecnie dzielnica Sosnowca – Maczki) oraz nadzorował na tej trasie wymianę szyn z żelaznych na stalowe. Od r. 1883 był dyrektorem kolei warszawsko-wiedeńskiej i warszawsko-bydgoskiej; dążył do spolszczenia ich administracji. W r. 1886 wszedł do założonej wtedy Spółki Wydawniczej warszawskiego tygodnika „Przegląd Techniczny”. W r. 1893 został zwolniony z pracy na kolei, ale do śmierci był członkiem jej Rady Zarządzającej.
W r. 1893 przeniósł się S. do majątku żony w Popieniu (pow. brzeziński). Zajął się jego modernizacją, m.in. założył krochmalnię parową, mleczarnię, ochronkę i kasę emerytalną dla chłopów. Dokonał częściowej parcelacji swych dóbr. Popularyzował kulturę rolną, współfinansował Macierz Szkolną na Śląsku Cieszyńskim oraz wydawnictwa oświatowe i naukowe. W r. 1896, po śmierci teścia, przejął w zarząd również jego galicyjski majątek Aksmanice w pow. przemyskim, który następnie przekazał córce, Helenie. Od r. 1904 wspierał finansowo badania Ignacego Mościckiego, m.in. zainwestował ok. 70 tys. rb. w powołane przez niego w r. 1901 we Fryburgu Tow. Kwasu Azotowego (Société de l’Acide Nitrique). Opublikował artykuł Uchwały XVII Zjazdu techników dróg żelaznych, należących do związku niemieckiego odbytego w Trieście 1903 r. Dział odnoszący się do budowy parowozów („Przegl. Techn.” T. 41: 1903 nr 28). Zmarł 22 IX 1915 w Popieniu, został pochowany na cmentarzu parafialnym w Jeżowie (pow. brzeziński).
W małżeństwie zawartym 30 VIII 1873 z Julią Wandą z Krukowieckich (zm. 1916), córką Aleksandra Krukowieckiego (zob.), miał S. córki: Helenę (1874–1945), zamężną z Andrzejem Dzieduszyckim (1853–1906), potem Stefanem Ossowskim (1874–1936), Aleksandrę (1879–1977), zamężną Niewiarowską, Teklę (1881–1962), zamężną Kornecką, i Zofię, zamężną Wilską, oraz synów: Karola (zob.), Adama (1883–1948), uczestnika wojny polsko-sowieckiej 1920 r., spadkobiercę majątku Popień, znacjonalizowanego bez odszkodowania w marcu 1945, i Jana (zm. 1920), żołnierza WP, poległego w wojnie polsko-sowieckiej pod Surażem.
W kościele parafialnym w Jeżowie umieszczono tablicę epitafijną poświęconą S-emu.
Portret olej. w Muz. Kolejnictwa w W.; – Boniecki, XII 339; Mater. do biogr., geneal. i herald. pol., II (dot. Andrzeja Dzieduszyckiego); Słown. techników, z. 8 (bibliogr.); Uruski, s. 87; Ziemianie polscy XX wieku, W. 1992 I; – Mościcki I., Autobiografia, W. 1993; Szematyzmy Król. Galicji za l. 1872–3; – „Świat” 1915 nr 40 (fot.); – AP w Ł.: Dobra Popień, nr 33, 38, 40; BUW: sygn. 4476/2004, 4499/2004 (spuścizna po synu S-ego, Karolu); – Mater. Red. PSB: Wspomnienia dzieci S-ego, Heleny i Karola.
Iwona Wiktorowska