Denhoff Kasper h. własnego (1588–1645), syn Gerarda, woj. derpskiego, i Małgorzaty v. Zweiffeln, należał do wpływowych osobistości w Polsce w pierwszej połowie w. XVII. Dostał się podobno już w 12. roku życia na dwór Zygmunta III i z czasem pozyskał sobie nie tylko życzliwość Zygmunta, ale osiągnął poważny wpływ na zamkniętego w sobie króla. W r. 1611 otrzymał starostwo laiskie. Do wzmocnienia jego pozycji na dworze przyczyniło się niewątpliwie to, że D., z urodzenia kalwin, przeszedł z czasem na katolicyzm. Dzięki nadaniom licznych starostw, choć pochodził z średnio zamożnej rodziny, stał się bogatym człowiekiem, małżeństwo zaś jego z siostrą Koniecpolskiego wzmocniło jego stanowisko wśród oligarchów Korony. W r. 1626 wpływ jego na króla był już tak wielki, że – jak twierdzi Kobierzycki – potrafił przeszkodzić objęciu komendy w Prusach przez Władysława, by nie dopuścić do umniejszenia władzy swego szwagra hetmana. W r. 1627 (29 X) został wojewodą derpskim. Pod koniec panowania Zygmunta III D. należał do najbliższego otoczenia króla i nie opuszczał go w ostatniej jego chorobie. W czasie bezkrólewia brał czynny udział w obradach senatu, należał do rady przybocznej prymasa, podpisał wreszcie konfederację i elekcję Władysława IV.
Dzięki dużej umiejętności dostosowywania się do nowych warunków, a zapewne i dzięki pomocy brata Gerarda, pozostającego w bliskich stosunkach z nowym władcą, zdołał D. również na dworze Władysława odegrać niemałą rolę. W r. 1634 został wojewodą sieradzkim, a w r. 1635 otrzymał od cesarza tytuł hrabiowski. Do poważniejszych funkcji publicznych D. nie rwał się nadal. Sejmy w l. 1634–5 mianowały go kolejno deputatem do boku króla. Po zawarciu rozejmu sztumsdorfskiego układał się z Gdańszczanami o wynagrodzenie króla za zrzeczenie się ceł, w lutym zaś r. 1636 odbierał przysięgę wierności od elblążan. Jedyną jego poważniejszą funkcją było poselstwo do Wiednia w r. 1637 w celu ostatecznego ułożenia układów małżeńskich między Władysławem a dworem austriackim. Pan wojewoda nie złożył tu dowodów zbytniej przezorności, nie zaszkodziło to mu jednak zupełnie, skoro już w następnym roku otrzymał ważne starostwo lemborskie. Naznaczony przez sejm r. 1638 komisarzem w sprawie ceł, układał się wraz z Ossolińskim w r. 1640 i 41 z gdańszczanami, by zlikwidować zatarg celny między miastem a królem.
Zżyty od młodych lat z dworem, nie mógł D. obejść się na długo bez dworskiej atmosfery, przebywał też często przy królu. W r. 1638 pojechał z Władysławem do Baden, a w r. 1639 do Prus do Szczytna na zjazd z elektorem brandenburskim. By zyskać podstawą do stałego przebywania na dworze, wystarał się z czasem u króla o stanowisko marszałka dworu królowej. Godność tę objął ostatecznie w r. 1639 mimo oporu Cecylii Renaty, widzącej w nim stronnika znienawidzonego przez nią Kazanowskiego. Odtąd przebywał D. prawie stale na dworze, biorąc często udział w posiedzeniach senatu. Pod koniec życia złożył jeszcze jeden dowód swej umiejętności obchodzenia się z ludźmi. Mimo tego bowiem, że pozostawał w dobrych stosunkach z Kazanowskim, zawziętym przeciwnikiem Ossolińskiego, ożenił w r. 1645 syna swego z córką potężnego kanclerza. Niedługo potem zachorował ciężko i zmarł 4 VII 1645, pozostawiając u współczesnych dobrą pamięć po sobie.
Boniecki; Niesiecki; Żernicki; Czaplewski, Senatorowie Prus Królewskich; Czapliński Wł., Władysław IV wobec wojny 30-letniej, Kr. 1937; tenże, Senat Władysława IV, Kr. 1938; Czołowski A., Marynarka w Polsce, Lw. 1922; Kubala L., Szkice historyczne, W. 1923; tenże, Jerzy Ossoliński, W. 1924; Szelągowski A., Rozkład Rzeszy a Polska, Kr. 1907; Kobierzycki St., Historia Vladislai, Dantisci 1655; Lengnich G., Geschichte d. preuss. Lande, Gdańsk 1729, VI; Radziwiłł Albr., Pamiętniki, P. 1839; Radziwiłł Krz., Sprawy wojenne i polityczne, Paryż 1859; Pułaski-Tomkiewicz, La mission de Claude d’Avaux, Paris 1937; Przyłęcki St., Pamiętniki o Koniecpolskich, Lw. 1842; Waliszewski K., Polsko-francuskie stosunki w XVII w., Kr. 1889; Vol. Leg. III; »Dziennik Wil.« 1824, I 160–1. – Relacje w archiwach w Paryżu, Wiedniu, Gdańsku.
Władysław Czapliński