Suffczyński Kasper h. Szeliga (zm. 1759), chorąży czerski, kasztelan sochaczewski.
Był synem chorążego czerskiego Krzysztofa (zm. przed 1699) i Elżbiety z Domaszewskich.
Przed wrześniem 1716 był S. chorążym owruckim. Podczas konfederacji tarnogrodzkiej 3 IX t.r. został wybrany na konsyliarza konfederacji ziemi czerskiej. Dn. 10 XII bp kujawski Konstanty Felicjan Szaniawski i kanclerz wielki kor. Jan Szembek rekomendowali go królowi Augustowi II na urząd skarbnika czerskiego, prawdopodobnie za jakieś usługi oddane w czasie negocjacji przedstawicieli dworu z konfederatami; urząd ten S. otrzymał 3 II 1717. Zabiegał o interesy ziemi czerskiej, starając się zmniejszyć pogłówne. Dn. 29 IV 1720 marszałkował czerskiemu sejmikowi relacyjnemu; wyznaczono go z tego sejmiku do rozliczenia podatków pogłównego i szelężnego z pow. garwolińskiego. W r. 1721 został komisarzem do rozłożenia obciążeń finansowych na rzecz wojska. Na sejmiku relacyjnym 22 II 1723 wybrany został na posła od ziemi czerskiej do prymasa Teodora Potockiego. Z ziemi czerskiej posłował na sejm 1729 r.; nie wyróżnił się na nim aktywnością. Zebrana na sejmiku we wrześniu 1730 szlachta czerska odłożyła do następnego sejmiku zapłatę dla S-ego za funkcję poselską, obiecując mu zarazem wybór na posła na najbliższy sejm. Z sejmiku relacyjnego 22 I 1731 wysłano go w poselstwie do króla z żądaniem zwołania sejmu nadzwycz.
Po śmierci Augusta II, na czerskim sejmiku przedkonwokacyjnym w marcu 1733, został S. sędzią kapturowym z pow. wareckiego; wybrano go też na posła na sejm konwokacyjny t.r. Wszedł na tym sejmiku do dwóch deputacji: do rewizji archiwum kor. i skarbu kor. oraz do rady do boku prymasa. Na sejmie elekcyjnym t.r., na którym reprezentował ziemię czerską, obrany został sędzią kapturowym z prow. wielkopolskiej; zapewne wraz ze swoim województwem oddał głos na Stanisława Leszczyńskiego. Z sejmiku (16 VIII 1735) przed sejmem pacyfikacyjnym wysłano go w poselstwie od ziemi czerskiej do króla Augusta III. Jako komisarz ziemi czerskiej do układów z komisariatem wojsk saskich, zabiegał w r. 1736 o ochronę ziemi czerskiej przed nadmiernymi obciążeniami wojskowymi. Wybrany t.r. na deputata do Tryb. Kor., uczestniczył 8 III 1737 w reasumpcji Trybunału w Piotrkowie; w r. 1738 obrano go do trybunału skarbowego w Radomiu.
S. związany był z Czartoryskimi, zwłaszcza z woj. ruskim Augustem. Sprawnie administrował jego dobrami, m.in. wilanowskimi, wyszkowskimi, wareckimi i międzyrzeckimi (Międzyrzec Podlaski; w mieście tym nadzorował też budowę ratusza). Wspierał działalność polityczną swego patrona; uczestniczył w przygotowywaniu sejmików ziemi różańskiej i łomżyńskiej dla wyboru kandydatów do Trybunału, popieranych przez Czartoryskich. W r. 1738 zajmował się sejmikiem mielnickim w woj. podlaskim i mobilizował zwolenników «familii» do obecności na sejmikach, a w r. 1739 działał w ziemi łukowskiej woj. lubelskiego; informacje o swych poczynaniach przekazywał systematycznie Czartoryskiemu. T.r. aktywnie uczestniczył w pracach Tryb. Skarbowego w Radomiu. Dn. 25 III otrzymał nominację na stolnika czerskiego. W r. 1740 na sejmikach przedsejmowym i deputackim mielnickim oraz generalnym mazowieckim pilnował wyboru posłów i deputatów po myśli «familii». Dn. 9 I 1745 dostał urząd chorążego czerskiego. Dzięki jego zabiegom jako marszałka sejmiku przedsejmowego czerskiego z 11 IX 1748, powtórzonego po pierwszym zerwanym, doszło do wyboru posłów na sejm. W r. 1749 sprawował funkcję poborcy podatków czopowego i szelężnego ziemi czerskiej. Zapewne w grudniu 1754 zrezygnował z chorąstwa czerskiego. Dn. 9 XI 1757 został kaszt. sochaczewskim. Pod koniec życia był związany z marsz. w. kor. Franciszkiem Bielińskim; prosił go o sprawowanie pieczy nad swoimi sprawami spadkowymi (testament spisał w r. 1758).
S. przejmował stopniowo części dóbr rodzinnych w ziemi czerskiej, od trzymających je czasowo Łochowskich i Magnuszewskich. W r. 1745 odzyskał Suffczyn, Wólkę Suffczyńską, Głupiankę i Gatkę, w której zamieszkał. Wszedł też w posiadanie Radachówki, Gąsek i Magierowej Woli (ziemia czerska) oraz Umiastkowa i Klimontowa (ziemia warszawska). Klimontów, zadłużony u Pijarów, przekazał ostatecznie superiorowi Piotrowi Gabrielowi Baudouinowi na rzecz Szpitala Podrzutków p. wezw. Dzieciątka Jezus w Warszawie. W r. 1747 podzielił majątek między dzieci; synowie mieli mu wypłacać po 2 tys. zł rocznie dożywocia. S. zmarł 20 X 1759, pochowany został w kościele Reformatów w Siennicy.
S. był żonaty od r. 1707 z chorążanką wieluńską Franciszką z Kłobukowskich h. Oksza. Pozostawił synów: Michała (zob.) i Józefa (1722–1788), chorążego regimentu Buławy Polnej Lit. w r. 1747, skarbnika (1754), wojskiego (1759) i łowczego (1767) czerskiego, być może tożsamego z nieznanym Kasprowi Niesieckiemu z imienia majorem w wojsku kor., oraz córki: Helenę, zamężną za Aleksandrem Karczewskim, łowczym liwskim, Bogumiłę, żonę Izydora Macieja Grzybowskiego, kaszt. czerskiego, a potem Aleksandra Pniewskiego, i Katarzynę, po mężu Grzybowską.
Boniecki (Domaszewscy, Grzybowscy, Karczewscy); Niesiecki, VIII; – Vol. leg., VI, 595, 612; – „Kur. Pol.” 1732 nr 121 s. 116–17, 1737 nr 10, 1757 nr 11; – AGAD: Metryka Kor. Sigillata, nr 19 s. 39, nr 27 s. 409, 480; B. Czart.: rkp. 209 s. 197–200, rkp. 571 s. 101, rkp. 5956 nr 40536–40633 (listy S-ego); B. KUL: Arch. Steckich, sygn. 529 k. 1–12, 15–30; B. Nauk. PAU i PAN w Kr.: rkp. 1089 k. 7–10, rkp. 8320 k. 168, 178–81, 194, 195v, 210, 215, 225, 225v, 227v, 260, 266, 281v, 289v, 293, 301, 303, 305v, 307.
Henryk Palkij