Pławski Kazimierz Fryderyk, krypt. K. P. (1877–1969), generał dywizji WP, inżynier. Ur. 5 III w Jedwabnem w pow. kolneńskim, był synem Bolesława, oficera armii rosyjskiej, i Jadwigi ze Szwarców. Szkołę realną ukończył we Włocławku, po czym kształcił się do r. 1895 w korpusie kadetów w Moskwie. Dn. 12 VIII 1896 mianowany został podporucznikiem. Do r. 1898 służył jako młodszy oficer baterii w Michajłowskiej Szkole Artylerii w Petersburgu. Stopień porucznika otrzymał 29 VIII 1900. W l. 1902–5 studiował w Akademii Artylerii w Petersburgu, gdzie w r. 1905 awansował na kapitana. Następnie służył w artyleryjskiej szkole strzelania w Carskim Siole, w okresie 1913–1914 w charakterze instruktora, awansując kolejno na podpułkownika (8 X 1909) i pułkownika (6 V 1914). Uczestniczył w pierwszej wojnie światowej, początkowo jako inspektor artylerii ciężkiej w Głównym Zarządzie Artylerii, a od grudnia 1914 jako dowódca dywizjonu ciężkich dział na traktorach. Walczył na froncie austriackim i niemieckim. W r. 1916 był pomocnikiem inspektora artylerii frontu zachodniego. Od 29 IX 1917 dowodził I brygadą artylerii w I Korpusie Polskim na wschodzie. Od 31 XII 1917 do 1 II 1918 był inspektorem artylerii Korpusu.
W listopadzie 1918 P. został przyjęty do WP. Początkowo był pomocnikiem szefa Departamentu Artylerii Min. Spraw Wojskowych (MSWojsk.), od 20 I 1919 pomocnikiem kierownika MSWojsk., a od marca do maja t. r. oficerem do zleceń przy ministrze spraw wojskowych. Potem przez pięć miesięcy pełnił obowiązki inspektora artylerii w 3 korpusie armii dowodzonej przez gen. Józefa Hallera, a od grudnia 1919 do marca 1920 pracował w Polskiej Misji Wojskowej w Paryżu. Brał udział jako dowódca 2 brygady artylerii w wojnie polsko-radzieckiej (do października 1920). Po ukończeniu kursu informacyjnego dla wyższych dowódców pełnił funkcję wykładowcy i zastępcy dyrektora naukowego tych kursów do czasu mianowania go 17 XII 1921 szefem Wydziału Artylerii w Departamencie Artylerii i Uzbrojenia MSWojsk. Dn. 3 V 1922 awansował do stopnia generała brygady ze starszeństwem od 1 VI 1919. W l. 1922–3 był zastępcą szefa, a następnie do 25 X 1926 szefem Departamentu III MSWojsk., potem pozostawał w dyspozycji ministra spraw wojskowych do chwili przeniesienia go 17 III 1927 w stan spoczynku.
P. ogłosił m. in. prace: Podręczna tabela strzelania dla armaty 105 mm wz. 1913 (W. 1919), Podręczna tabela strzelania dla armaty 75 mm wz. 1897 (W. 1920) oraz w „Przeglądzie Artyleryjskim” (w którym był członkiem komitetu redakcyjnego): Jaką artyleria być powinna (1923 nr 1), Współdziałanie artylerii z piechotą (1923 nr 2/3), Działa piechoty (1923 nr 4), Szkic organizacji służby uzbrojenia w Stanach Zjedn. Ameryki Półn. (1923 nr 2/3), Przygotowanie strzelania (1923 nr 10/11/12), Kilka słów o wojennym przemyśle włoskim (1926 nr 1), Wiadomości techniczne. Nowy postęp w konstrukcji granatów ręcznych (1927 nr 12). W l. 1927–31 P. pracował jako inżynier w przedsiębiorstwach budowlanych i technicznych. Dn. 27 VIII 1939 powołano go do MSWojsk. bez przydziału. Lata okupacji spędził w Warszawie, pozostając na utrzymaniu dzieci; dorywczo też wykonywał różne zawody.
Po wyzwoleniu Warszawy P. zgłosił się w marcu 1945 w Naczelnym Dowództwie WP (wówczas we Włochach pod Warszawą), był do 27 XII t. r. szefem oddziału II Departamentu Zaopatrzenia i Artylerii Min. Obrony Narodowej (MON), potem zastępcą szefa i od 18 I 1947 szefem Departamentu Uzbrojenia MON. Uchwałą Krajowej Rady Narodowej z 14 XII 1945 awansował do stopnia generała dywizji. Przeniesiony z dn. 1 IV 1947 w stan spoczynku, pracował w Wojskowej Akademii Technicznej im. Jarosława Dąbrowskiego do r. 1949. Równocześnie zajmował stanowisko doradcy technicznego w Głównym Instytucie Mechaniki. Zmarł w Warszawie 12 XI 1969, pochowany został 18 XI 1969 na cmentarzu komunalnym na Powązkach. Odznaczony był m. in. Orderem Polonia Restituta III kl. i Krzyżem Walecznych.
W małżeństwie z Ludmiłą z Dmochowskich P. miał troje dzieci: Bolesława (ur. 1903), Kazimierza (ur. 1914) i Irenę (ur. 1907).
Enc. Wojsk., VI; Kryska-Karski T., Żurakowski S., Generałowie Polski Niepodległej, Londyn 1976; Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928; Dziennik Personalny MON 1947 nr 304; – Cieplewicz M., Generałowie polscy w opinii J. Piłsudskiego, „Wojsk. Przegl. Hist.” 1966 nr 1 s. 332; Frontczak K., Siły Zbrojne Polski Ludowej, W. 1974; Wrzosek M., Polskie korpusy wojskowe w Rosji w l. 1917–1918, W. 1969; – Romeyko M., Przed i po maju, W. 1967 I; – „Żołnierz Wolności” 1969 nr 270 s. 7; „Życie Warszawy” 1969 nr 273 – CAW: Akta personalne t. 7568.
Bolesław Woszczyński