Romaszkan Kazimierz Grzegorz, pseud. Beretto (1909–1973), proboszcz personalny Ormian w Polsce. Ur. 15 VI we wsi Tyszkowce (pow. Horodenka), był jednym z sześciu synów Mikołaja i Sabiny z Kajetanowiczów. Rodzina ongiś bardzo zamożna, później zubożała, dała Kościołowi ormiańsko-katolickiemu kilku kapłanów, m. in. metropolitę Grzegorza (zob.), a ze strony matki, Dionizego Kajetanowicza, wikariusza kapitulnego po śmierci arcybpa Józefa Teodorowicza. W domu rodzinnym panowała atmosfera polska.
Jako uczeń 3 klasy gimnazjalnej w Horodence, R. został wysłany w r. 1928 przez arcybpa Teodorowicza do Collegium Armenum w Rzymie, gdzie uzyskał świadectwo dojrzałości i opanował języki włoski i ormiański. W l. 1930–5 odbył studia filozoficzno-teologiczne na Uniw. Gregoriańskim, ukończone ze stopniem licencjata filozofii. Po otrzymaniu 25 XII 1935 święceń kapłańskich z rąk bpa ormiańskiego Der-Abrahamiana, wrócił do kraju. W r. 1936 pełnił funkcję wikariusza przy katedrze ormiańskiej we Lwowie. W lecie 1937 został wikariuszem w paraf. ormiańskiej w Stanisławowie; tu m. in. przygotowywał uroczystość koronacji obrazu Matki Bożej Łaskawej. Z końcem t.r. wrócił do Lwowa, gdzie podjął obowiązki wikariusza katedralnego, kapelana arcybpa Teodorowicza i katechety w gimnazjum ormiańskich sióstr benedyktynek. W r. 1939 reprezentował Ormian w Komitecie Obrony Lwowa. Od r. 1941 pod pseud. Beretto był pełnomocnikiem Armii Krajowej (AK) do kontaktów z ugrupowaniami ukraińskimi. Był również pełnomocnikiem AK do rozmów z płk. armii włoskiej, Paluzzim, w sprawie dostarczania broni i amunicji dla AK. Wystawiał metryki i dokumenty dla osób pochodzenia żydowskiego i śpieszył z pomocą potrzebującym współrodakom. W r. 1944 otrzymał godność kanonika honorowego lwowskiej kapituły ormiańskiej. Po tragicznej śmierci (utonięcie) ks. H. Eguliona R. pracował w l. 1944–5 w paraf. ormiańskiej w Brzeżanach. Aresztowany w sierpniu 1945 przez radzieckie organa bezpieczeństwa, został zesłany do obozu ciężkich robót w Norylsku. Zwolniony 17 X 1955, wrócił do Kut i przebywał w domu ks. Samuela Manugiewicza, przedwojennego senatora, który nie opuścił swej ormiańskiej parafii.
Dn. 25 V 1957 R. przybył do Polski z myślą o pracy duszpasterskiej wśród Ormian. Ze względu na obsadzenie wszystkich placówek ormiańskich, przyjął paraf. rzymskokatolicką Marcinkowice koło Oławy w archidiec. wrocławskiej. Tutaj wykazał szczególną gorliwość w pracy katechetycznej, opiekował się też dekanatem oławskim jako dekanalny ojciec duchowny. Troską duszpasterską objął wiernych obrządku ormiańskiego we Wrocławiu, a od r. 1966 dojeżdżał do Gliwic, gdzie w r. 1969 został rektorem kościoła p. wezw. Świętej Trójcy; odtąd pełnił tylko funkcję duszpasterza ormiańskiego. W r. 1971 otrzymał prawa proboszcza personalnego Ormian w Polsce. Jego działalność sięgała Warszawy i Krakowa, gdzie czasem odprawiał nabożeństwa, stosując ryt, melodie i oryginalne szaty ormiańskie. W październiku 1972 przebywał w Rzymie celem uporządkowania spraw Kościoła ormiańskiego w Polsce. Zmarł 1 XII 1973 w Zabrzu-Biskupicach. Został pochowany na cmentarzu w Gliwicach, w dzielnicy Wójtowa Wieś.
Hirszel J., Ks. Kazimierz Romaszkan, „Tyg. Powsz.” 1974 nr 18 (fot.); Staniecki K., Ś.p. Ksiądz Kazimierz Romaszkan, „Wiad. Urzędowe Diec. Opolskiej” 1975 nr 6 s. 189–92; – „Apostolstwo Chorych” 1974 nr 11 s. 6–8; „Tyg. Powsz.” 1974 nr 7; „Życie Warszawy” 1973 nr 292; – Arch. Kurii Opolskiej: sygn. AP (Akta osobowe R-a), sygn. AL Gliwice, Św. Trójcy (Kilka pism R-a); Arch. Kurii Wrocławskiej: sygn. R. I Teczka 1 (Akta osobowe, korespondencja); – Informacje brata, Grzegorza Romaszkana.
Józef Mandziuk