Kubalewicz Kazimierz (zm. 1723), profesor astronomii i teologii Akad. Krak., autor kalendarzy. Prawdopodobnie mieszczanin z pochodzenia; w Uniw. Krak. immatrykulował się zapewne ok. r. 1685, skoro w r. 1688 zdobył stopień bakałarza, a w r. 1690 magistra filozofii, wchodząc następnie na normalną drogę kariery uniwersyteckiej, która poprzez docenturę bezpłatną (1690–3) na Wydziale Filozoficznym, stanowisko nauczyciela retoryki w Szkołach Nowodworskich (1694–5) oraz rektorat kolonii akademickiej w Białej Podlaskiej (1700–3) doprowadziła go w połowie 1699 r. do kolegiatury mniejszej. Ogłosiwszy jeszcze w czasie pobytu na Podlasiu tezę inkorporacyjną Quaestio astronomica de ecclipsi solis w jesieni 1703 r., podjął w uniwersytecie przerwane na kilka lat wykłady astronomii i geometrii, choć formalne powołanie na obydwie te katedry («geometriae Strzałkovianae» i «astrologiae ordinariae» wraz z obowiązkiem wykładania języka hebrajskiego) otrzymał dopiero w r. 1711. Obowiązki profesora Wydziału Filozoficznego – którego dziekanat piastował w r. 1706/7 – łączył zapewne ze studiami teologicznymi, powołany bowiem w r. 1709 na podstawie rozprawy Quaestio physico-statica de virtute magnetica do Kolegium Większego, już w n. r. otrzymał kanonię św. Anny, a w trzy lata później (27 III 1713) odbył promocję na bakałarza teologii. Odtąd związał się do końca życia z Wydziałem Teologicznym jako profesor «cursus moralis»; szerszej jednak działalności na tym polu, poza ogłoszonymi w r. 1719 Konkluzjami, które miały mu utorować drogę do doktoratu, nie rozwinął.
Jako profesor teologii po r. 1713 zaprzestał K. publikowania corocznych kalendarzy, które pod różnymi tytułami (Kalendarz polski i ruski, Almanach, Emegoroleion) ogłaszał nieprzerwanie nawet w czasie pobytu poza Krakowem od r. 1693. Wydawnictwa te, nie różniące się w zasadzie poziomem od standardowych prognostyków krakowskich i zamojskich, w nieznacznym tylko stopniu starały się zainteresować czytelnika wiadomościami polityczno-geograficznymi o współczesnej Europie. Ostatnie 10 lat życia spędził K. w uniwersytecie, dzieląc czas między zajęcia wykładowe a obowiązki prepozyta i konsyliarza Kolegium Większego (1710, 1711, 1719, 1723), administratora dóbr Nasiechowice i Dziewięcioły oraz prowizora Bursy Sisiniusza. Z prezenty uniwersytetu otrzymał również kilka beneficjów kościelnych: prepozyturę kościółka Św. Wojciecha (1710), kanonię w kapitule św. Floriana (w której doszedł do godności dziekana), prebendę św. Piotra i Pawła na Kleparzu (1714–20), altarię św. Leonarda w Kolegium Większym (1720–2) oraz probostwo w Makowie. Zmarł bez testamentu, jak się zdaje, poza Krakowem przed 30 VI 1723 r., w tym bowiem dniu zapadła na posiedzeniu Kolegium uchwała o zajęciu się jego pogrzebem.
Estreicher; Żebrawski, Bibliografia; Górska B., Katalog kalendarzy XVII–XVIII w. w zbiorach Biblioteki Ossolineum, Wr.–W.–Kr. 1968; – Leniek J., Książka pamiątkowa ku uczczeniu 300 rocznicy założenia Gimnazjum św. Anny, Kr. 1888 s. C; – Metryka promowanych Wydz. Teol. Uniw. Krak. z l. 1639–1741, „Nasza Przeszłość” R. 3: 1947 s. 198, 199; Statuta nec non liber promotionum, s. 357, 359, 372; – Arch. UJ: rkp. nr 1 s. 2, 5, 20, 28, 33, nr 65 s. 618 i passim, nr 76 s. 292, nr 89 s. 80, 82, nr 90 s. 144 i n., nr 167 s. 343.
Leszek Hajdukiewicz