Ładoś Kazimierz (1877–1963), generał dywizji W. P. Ur. 18 II we Lwowie, był synem Jana i Pauliny ze Starzyńskich. Szkołę średnią ukończył we Lwowie, następnie naukę kontynuował w średniej szkole wojskowej w Łobzowie koło Krakowa. Od 1895 r. w stopniu chorążego służył zawodowo w armii austriackiej, początkowo jako dowódca plutonu w 93 p. piechoty. Awansowany był w 1896 r. na podporucznika, a 1903 r. na porucznika. W l. 1903–5 przebywał w wyższej szkole wojennej w Wiedniu. Po jej ukończeniu objął dowództwo kompanii w 93 p. piechoty. W 1907 r. był przydzielony jako oficer do Sztabu Generalnego w 45 dyw. piechoty. Po otrzymaniu 1 V 1909 stopnia kapitana dowodził do 31 VII 1914 kompanią w 45 p. piechoty. Podczas pierwszej wojny światowej był kolejno dowódcą batalionu w 18 p. piechoty, adiutantem pułku i krótko (2 miesiące) jego dowódcą. Dn. 1 II 1916 został awansowany do stopnia majora. Przy obronie twierdzy Przemyśl wraz z całą załogą dostał się do niewoli rosyjskiej. W maju 1918, po ucieczce z niewoli, skierowany został na front włoski (w stopniu podpułkownika); dowodził batalionem, a następnie 45 p. piechoty.
W październiku 1918 Ł. wstąpił do W. P., początkowo jako szef i zastępca szefa Polskiej Komisji Likwidacyjnej w Wiedniu. Dn. 15 II 1919 objął stanowisko szefa Oddziału V Sztabu Generalnego Naczelnego Dowództwa W. P. Mianowany 24 IV 1920 pułkownikiem, został dowódcą 36 brygady piechoty na froncie wschodnim. Był też oficerem łącznikowym Naczelnego Dowództwa W. P. przy Sztabie Generalnym gen. Stanisława Szeptyckiego; w dn. 3–5 VIII 1920 dowodził grupą bojową pod Białą Podlaską. Od 6 VIII 1920 dowodził 16 dyw. piechoty. Dywizja ta, jako część składowa 4 armii, wchodziła w połowie sierpnia t. r. w skład grupy uderzeniowej nad Wieprzem. Ł. pozostał dowódcą 16. dyw. piechoty także i po zakończeniu wojny, tj. w l. 1921–7. Stacjonowała ona wtedy w Grudziądzu. Dn. 29 V 1922 został mianowany generałem brygady ze starszeństwem od 1 VI 1919. W l. 1924–5 odbył kurs generałów w Warszawie. Dn. 15 VIII 1924 został generałem dywizji. W czasie wydarzeń majowych 1926 r. stanął na czele tzw. grupy ożarowskiej złożonej z oddziałów, które przybyły z Pomorza i Poznańskiego, aby bronić stanowiska rządu. Na wezwanie Macieja Rataja, czasowo pełniącego obowiązki prezydenta, wstrzymał działania. Będąc w opozycji do Piłsudskiego, 31 V 1927 został przeniesiony w stan spoczynku. W następnych latach był prezesem Rady Naczelnej S. A. Browarów «Kuntersztyn», prezesem filii Aeroklubu RP i wreszcie prezesem Wydziału Wykonawczego Funduszu Obrony Narodowej.
Z chwilą wybuchu drugiej wojny światowej 1 IX 1939 zgłosił się w sztabie dowództwa armii pomorskiej. Od 15 XI 1939, po przedostaniu się do Paryża, został mianowany przewodniczącym Oficerskiego Trybunału Orzekającego. Organizował też, na polecenie gen. Władysława Sikorskiego, kursy dla generałów i pułkowników. Po przejściu do Anglii pozostawał bez przydziału. Dn. 5 XI 1946 powrócił do kraju. Od kwietnia 1949 pracował w dyrekcji Funduszu Wczasów Pracowniczych w Szczawnicy. Zmarł 21 VIII 1963 w Cieplicach Śląskich. Pochowany na cmentarzu w Nowym Targu. Posiadał odznaczenia: Krzyż Virtuti Militari V kl., Krzyż Walecznych, Złoty Krzyż Zasługi, Medal 10-lecia. Ożeniony był z Franciszką Kafka de Siettaheim. Miał troje dzieci: Jana (ur. 1906), Konrada (ur. 1908), Karolinę (ur. 1910).
Enc. Wojsk.; Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Dziennik Personalny MSWojsk. 1924 nr 13; Lista starszeństwa oficerów zawodowych, W. 1922 s. 15; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928; – Ajnenkiel A., Od rządów ludowych do wypadków majowych, W. 1964 s. 309–10; Borkiewicz A., Koncentracja nad Wieprzem, „Bellona” (W.) R. 8: 1925 t. 19 s. 184; tenże, Opis działań 4. armii polskiej w toku manewru znad Wieprza, tamże R. 10: 1927 t. 25 s. 159; – Berbecki L., Pamiętniki, Kat. 1959; Haller S., Wypadki warszawskie od 12 do 15 maja 1926 r., Kr. 1926 s. 85–8; Rzepecki J., Wspomnienia i przyczynki historyczne, W. 1956 s. 37; W 50-lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; Woszczyński B., Źródła archiwalne w Centralnym Archiwum Wojskowym do przebiegu wypadków majowych w roku 1926, „Archeion” 1969 nr 51 s. 128, 130; – Centr. Arch. Wojsk.: Akta personalne t. 1844 i 1171/66/5.
Bolesław Woszczyński