Lubomirski Kazimierz (1869–1930), konserwatywny polityk galicyjski, poseł polski w Stanach Zjednoczonych. Ur. 16 VII w Przeworsku, był synem Jerzego Henryka (zob.) i Cecylii z Zamoyskich, bratem Andrzeja (zob.). Ukończył prawo na UJ w Krakowie, a następnie studiował za granicą, m. in. w Paryżu, gdzie ukończył szkołę nauk politycznych. W l. 1901–13 zasiadał w sejmie galicyjskim jako poseł gmin wiejskich pow. myślenickiego. Pracował w komisjach: gospodarstwa krajowego, reform agrarnych, wodnej, kolejowej oraz szkolnej. Jego wystąpienia w Izbie koncentrowały się wokół spraw gospodarki rolnej (budownictwo wiejskie, regulacja rzek, likwidacja skutków klęsk żywiołowych, obrona interesów ziemiaństwa), szkolnych (wniosek o utworzenie gimnazjum w Myślenicach), reform administracyjnych. Kilkakrotnie wysuwał projekty budowy linii kolejowej Podgórze–Myślenice–Chabówka (1901–7). Sejmowa działalność L-ego zjednała mu uznanie wyborców chłopskich oraz poparcie ludowców. W r. 1911 ludowcy w porozumieniu z konserwatystami krakowskimi poparli jego kandydaturę na posła w okręgu Maków–Jordanów–Sucha. Politycznie L. był związany ściśle z konserwatystami krakowskimi, a od r. 1913 należał do Stronnictwa Prawicy Narodowej. Na przełomie l. 1918 i 1919 wraz z bratem Andrzejem prowadził w Paryżu pertraktacje o pomoc Czerwonego Krzyża dla oblężonego Lwowa oraz o powrót armii gen. Józefa Hallera. Od 1 IX 1919 do 31 X 1922 był pierwszym posłem Polski w Waszyngtonie i prowadził pertraktacje w sprawie pożyczki amerykańskiej dla Polski.
Po rezygnacji ze służby dyplomatycznej pracował w ziemiańskich organizacjach rolniczych: od r. 1924 jako prezes Związku Ziemian w Krakowie, w l. 1924–5 i 1927–30 jako prezes Rady Naczelnej Organizacji Ziemiańskich. Był też Prezesem Tow. Polsko-Amerykańskiego (od r. 1924), Tow. Polsko-Szwedzkiego (od r. 1927), przez wiele lat członkiem Commission Internationale Permanente des Associations Agricoles w Rzymie. Protektor sportu polskiego, był delegatem polskim (od r. 1923) do Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego.
L. był właścicielem kilku majątków (Uhersko w pow. stryjskim, Cucyłowce w pow. sanockim, Rokietnica w pow. jarosławskim, Jawornik, Myślenice i Krechowice), od r. 1895 członkiem kuratorii Zakładu im. Lubomirskich w Krakowie. Zmarł 15 XII 1930 w Krakowie, pochowany w grobowcu rodzinnym w kościele Dominikanów w Krakowie. Odznaczony komandorią francuskiej Legii Honorowej, Komandorią Mérite Agricole oraz Komandorią Orderu Polonia Restituta. Ożeniony (od 19 IV 1902 w Krakowie) z Teresą z Wodzickich (ur. 2 X 1883 w Brukseli, zm. 15 XII 1948 w Sao Paulo), pozostawił dzieci: Henryka, Cecylię, Andrzeja i Sebastiana.
Bolesław Jan Czedekowski, Portret L-ego, reprod. w: „Świat” (W.) 1924 nr 72 s. 7; – Peretiatkowicz A., Współczesna Encyklopedia Życia Politycznego, P. 1931; Who was who in America, T. 1: 1897–1942, Chicago 1962; Borkowski J. Dunin, Almanach błękitny, Lw.–W. 1908 I 60–1; – Garlicki A., Powstanie Polskiego Stronnictwa Ludowego – Piast 1913–1914, W. 1966; Księga pamiątkowa na 75-lecie „Gazety Rolniczej” 1861–1935, W. 1938 I 175–6; Myśliński J., Studia nad polską prasą społeczno-polityczną w zachodniej Galicji 1905–1914, W. 1970; Olszewski A., Historia Związku Narodowego Polskiego, Chicago III 283, 301–2, 368; Ponikło S., Das Fürstliche Lubomirskische Asyl für vernachlässigte Knaben in Krakau, Wien 1896; Wisłocki W. T., Jerzy Lubomirski 1817–1872, Lw. 1928 s. 126–7; – Biliński L., Wspomnienia i dokumenty, W. 1925 II; Spraw. stenogr. Sejmu krajowego galicyjskiego, 1901–13; Szematyzmy Król. Galicji, 1895–1914; – „Czas” 1930 nr 288 s. 3, 291 s. 3; „Ilustr. Kur. Codz.” 1930 nr 342 s. 9, nr 344 s. 8 (fot.); Kalendarz Krak. J. Czecha, 1902–13; „Roczn. Służby Zagran. RP” 1936 s. 111; – B. Ossol.: rkp. 6217, 7179; – Informacje Leonii Lubomirskiej.
Jerzy Zdrada