Rodowicz Kazimierz (1885–1951), inżynier budownictwa wodnego, profesor Politechniki Warszawskiej. Ur. 14 I w Warszawie, był synem Teodora i Stanisławy z Rymkiewiczów, młodszym bratem Stanisława (zob.).
Po ukończeniu w r. 1903 gimnazjum filologicznego w Kijowie, studiował R. przez 2 lata w Instytucie Inżynierów Dróg Komunikacji w Petersburgu, a następnie przeniósł się na wydział inżynierii politechniki w Karlsruhe, na którym specjalizował się pod kierunkiem K. Rehbocka, w dziedzinie budownictwa wodnego. W czasie studiów odbywał praktykę przy budowie mostu Poniatowskiego i mostu kolejowego koło Cytadeli w Warszawie, a także przy projektowaniu i budowie zakładów o napędzie wodnym w południowych Niemczech. Zwiedzał też w tym okresie w celach naukowych Niemcy, Austrię, Szwajcarię, Francję, Belgię i Holandię. Od listopada 1911 do marca 1912 był asystentem w katedrze budownictwa wodnego politechniki w Karlsruhe. Studia ukończył w r. 1912 z tytułem inżyniera dyplomowanego. W l. 1912–14 pracował w biurze konstrukcyjnym we Lwowie nad projektami siłowni wodnych na Dniestrze w Uniżu i na Oporze w Tyszownicy, a równocześnie był asystentem II Katedry Budownictwa Wodnego w Politechn. Lwow. Od listopada 1914 do grudnia 1915 jako naczelny gubernialny inżynier hydrotechniki kierował wznowionymi pracami przy melioracji Polesia. Powołany w r. 1915 do służb technicznych wojska rosyjskiego, był naczelnikiem robót hydrotechnicznych, sanitarnych, drogowych, mostowych i budowlanych przy dowództwie armii.
W r. 1919 R. powrócił do kraju i w lutym t. r. został starszym referentem sekcji budownictwa wodnego Min. Robót Publicznych w Warszawie. Opracował projekt budowy rzecznego portu handlowego dzielnicy Praga i kierował tą budową. W l. 1921–8 był adiunktem Zakładu Budownictwa Wodnego Politechn. Warsz., a od r. 1928 do wybuchu drugiej wojny światowej prowadził na tejże Politechnice wykłady zlecone z dziedziny encyklopedii budownictwa wodnego, budowy dróg wodnych i portów oraz eksploatacji dróg wodnych. Równocześnie od r. 1921 był naczelnikiem wydziału budowy w Generalnej Dyrekcji Regulacji Rzek Żeglownych. W r. 1922 został też głównym doradcą technicznym Min. Przemysłu i Handlu przy odbiorze projektu budowy portu w Gdyni. W r. 1924 rozpoczął pracę w Dyrekcji Dróg Wodnych, gdzie początkowo był naczelnikiem wydziału Średniej Wisły, od 1 V 1925 kierownikiem dyrekcji, a od 1 X 1927 do r. 1939 dyrektorem. Był autorem projektu regulacji Wisły, studiów naukowo-badawczych nad regulacją łożysk poszczególnych jej odcinków i dopływów, a także portów w Krakowie, Płocku i Włocławku. Opublikował kilka artykułów i broszur na ten temat m. in. Roboty regulacyjne na Wiśle pod Warszawą („Kron. Warszawy” 1930), Droga wodna Warszawa-Bałtyk (W. 1932), Ruch wody w korytach naturalnych (W. 1936), Fragment studiów nad użeglowieniem zdziczałych koryt rzecznych (W. 1937), Porty Płocka i Włocławka (W. 1937). W kwietniu 1931 został powołany na przewodniczącego Rady Technicznej dla spraw morskich przy Departamencie Morskim Min. Przemysłu i Handlu i funkcję tę pełnił do wybuchu wojny. W l. 1925–39 odbywał liczne podróże naukowe po krajach zachodniej Europy dla badań porównawczych w zakresie hydrotechniki.
We wrześniu 1939 R. został ewakuowany do Brześcia nad Bugiem, a następnie przebywał w pobliskim majątku Wierzchowice. Aresztowany 29 IX 1939 przez władze radzieckie, przebywał w więzieniu w Brześciu. Zwolniony dzięki staraniom przyjaciół, przedostał się w lutym 1940 do Generalnego Gubernatorstwa przez zieloną granicę i wrócił do Warszawy. W okresie okupacji niemieckiej był R. referentem do spraw Wisły w Urzędzie Dróg Wodnych. Równocześnie działał w konspiracji w Delegaturze Rządu na Kraj. Opracował też projekt generalny sieci dróg wodnych w Polsce przeznaczony na okres powojenny. Po powstaniu warszawskim 1944 r. przebywał w Wycinkach Leśnych koło Milanówka.
W r. 1945 R., po uruchomieniu Politechn. Warsz., wznowił wykłady na Wydziale Inżynierii. Był współtwórcą programów nauczania na tym wydziale w związku z przejściem studiów na system dwustopniowy, a także programów projektowanego Wydziału Budownictwa Wodnego, utworzonego już po śmierci R-a. Od stycznia 1946 został kierownikiem Zakładu Wodnego na Wydziale Inżynierii, a 24 VII 1946 otrzymał nominację na profesora zwycz. Był też w r. 1946 kuratorem Bratniej Pomocy Studentów Politechn. Warsz. Od lipca 1945 powołano go na stałego doradcę Rady Technicznej, przekształconej następnie na Radę Komunikacyjną przy Min. Komunikacji, a w listopadzie t. r. został doradcą Centralnego Urzędu Planowania, gdzie brał udział w pracach Komisji Planowania Gospodarki Wodnej. W l. 1946–50 był przewodniczącym komitetu redakcyjnego czasopisma „Gospodarka Wodna”, w którym zamieszczał swe artykuły, m. in. Uwagi aktualne dotyczące kierunków rozwoju naszych dróg wodnych (1948). W l. 1946–8 z ramienia Min. Komunikacji wchodził w skład rady nadzorczej spółki «Polska Żegluga na Odrze». Od listopada 1947 został członkiem Państwowego Komitetu Hydrologiczno-Meteorologicznego, a od jesieni r. n. dyrektorem inżynierskiego Kursu Hydrograficznego przy Politechn. Warsz. Był też w latach 1948–9 członkiem sekcji polskiej Polsko-Czechosłowackiego Komitetu Studiów do spraw drogi wodnej Odra-Dunaj. W listopadzie 1949 został członkiem Tow. Naukowego Warszawskiego. Prowadził prace badawcze nad warszawskim węzłem dróg wodnych (kanał Żerań-Zegrze i port na Żeraniu), nad połączeniem Przemszy z Wisłą, projektem portu w Puławach, projektami zbiorników wodnych w Czorsztynie, Goczałkowicach i w Mianowie na Bystrzycy, a także projektami stopni wodnych w Przewozie na Wiśle i w Brzegu Dolnym na Odrze. Zajmował się Zakładem Wodno-Elektrycznym w Czchowie, jak również studiami rzeki Odry i kontynuacją problemów regulacji Wisły. Pozostawił w rękopisie niedokończone podręczniki Drogi wodne i porty oraz Regulacja rzek. Rękopisy te podobnie jak inne prace badawcze przechowywane są w Archiwum PAN w Warszawie. Zmarł 19 IV 1951 w Warszawie i pochowany został na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 228, rząd I, grób 12). Odznaczony był m. in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Z małżeństwa z Zofią z Bortnowskich (ślub 22 VIII 1915), miał R. dwóch synów: Jana (zob.) i Zygmunta.
Zygmunt (1917–1944), po ukończeniu Szkoły Głównej Handlowej wstąpił do Szkoły Artylerii Konnej w Toruniu. We wrześniu 1939 walczył w obronie Warszawy. W czasie okupacji niemieckiej pracował razem z ojcem w Delegaturze Rządu na Kraj, a równocześnie działał w siatce wojskowej Armii Krajowej. Od r. 1943 był w stopniu podporucznika dowódcą plutonu w 3 baterii 1 Dywizjonu Artylerii Konnej. Używał pseud. Zero. Ranny w pierwszym dniu powstania zginął 30 VIII 1944 w zbombardowanym szpitalu powstańczym przy ul. Chełmskiej.
Bibliogr. Warszawy. Wydawn. ciągłe 1929–1939; toż za l. 1944–54; Zagórowski, Spis nauczycieli; – Album inżynierów i techników w Polsce, Lw. 1932 cz. 3 s. 13 (fot.); Cmentarz Powązkowski w Warszawie, Wyd. 2, uzup., W. 1984; Czetwertyński E., Kazimierz Rodowicz (1885–1951), „Roczn. Tow. Nauk. Warsz.” R. 44: 1951 s. 152–4; Kazimierz Rodowicz, tamże R. 42: 1949 nr 140–2; Politechnika Warszawska 1915–1925, W. 1925; Politechnika Warszawska 1915–1965, W. 1965; Staroń O., Materiały Kazimierza Rodowicza, „Biul. Arch. PAN w W.” 1981 nr 24 s. 43–52; Tillinger T., Śp. prof. inż. Kazimierz Rodowicz, „Gosp. Wodna” 1951 nr 7/8 s. 310 (fot.); Wachowicz B., Ułan batalionu „Zośka”, „Przekrój” 1983 nr 1972 s. 10-11 (dot. Zygmunta R-a); „Życie Warszawy” 1951 nr 110 s. 7; – AAN: Karty kwalifikacyjne Min. Robót Publicznych, sygn. 53; Arch. PAN: Materiały Kazimierza Rodowicza; Arch. Politechn. Warsz.: Teczka akt personalnych nr 378; – Materiały do historii 1 Dywizjonu Artylerii Konnej w l. 1940–1944 (mszp. w oprac. T. Mrówczyńskiego – dot. Zygmunta R-a); – Informacje żony Zofii, baratnka Władysława Rodowicza i Krystyny Rodowiczowej.
Stanisław Konarski