Sichulski Kazimierz (1879–1942), malarz, karykaturzysta, profesor ASP w Krakowie. Ur. 17 I we Lwowie, był synem Antoniego Jeremiasza, inżyniera kolejowego, i Kamili z domu Langner. We wczesnym dzieciństwie został osierocony przez ojca, wychowywała go matka, która podjęła pracę nauczycielki.
S. uczęszczał we Lwowie do III Gimnazjum im. Franciszka Józefa (1891–3) oraz do V Gimnazjum Klasycznego (1893–9), gdzie zdał maturę. W l. 1899–1901 studiował (najwyżej przez trzy semestry) prawo na Uniw. Lwow. i odbył służbę wojskową w armii austro-węgierskiej. W lutym 1901 S. osiadł na dłużej w Krakowie; wstąpił tu do ASP, gdzie kształcił się u Józefa Mehoffera (1901–2), Stanisława Wyspiańskiego (1902) i Leona Wyczółkowskiego (1902–7, z roczną przerwą 1904–5). Uzupełniał studia w wiedeńskiej Kunstgewerbeschule des Österreichischen Museums für Kunst und Industrie u A. v. Kennera (1902–3). Akademię Krakowską ukończył z dwoma srebrnymi medalami (1903, 1904), otrzymał też czteroletnie stypendium im. Franciszka Urbańskiego (1903–7). Wykorzystał je m. in. na podróż artystyczną po Europie, którą rozpoczął najprawdopodobniej w pierwszym kwartale 1904 r. w towarzystwie poety Henryka Zbierzchowskiego, zatrzymując się na dłużej w Rzymie, Paryżu, Florencji, Wenecji i Wiedniu.
W r. 1903 debiutował, pokazując trzy portrety, na wystawie Tow. Przyjaciół Sztuk Pięknych (TPSP) w Krakowie . Wczesne obrazy S-ego, nie znane dziś: Krowy w słońcu, Konie, Baba w słońcu (1903), bliskie zarówno tematycznie, jak i artystycznie twórczości Wyczółkowskiego, charakteryzowały się grą kontrastujących świateł i cieni, budowanych impastami. W styczniu 1905 S. został członkiem Tow. Artystów Polskich «Sztuka» i uczestniczył odtąd w jego wystawach. Należał też do wiedeńskiego «Kùnstlerbund Hagen» od stycznia 1906 do r. 1921.
W r. 1904 (kwiecień–czerwiec) S. leczył się na płuca w sanatorium Kazimierza Dłuskiego w Zakopanem, gdzie spotykał się m. in. ze Stanisławem Witkiewiczem, jego synem Stanisławem Ignacym i Stefanem Żeromskim. W lecie t. r. wyjechał do Tokarówki koło Skwiry na Kijowszczyźnie, majątku Emanuela i Zofii Swieykowskich. Zaprzyjaźnił się wówczas z mieszkającą w pobliskim Nowochwastowie rodziną de Montrésor. W domach tych bywał odtąd częstym gościem.
Zimę 1904/5 S. spędził na Huculszczyźnie wraz z Władysławem Jarockim i inicjatorem wyprawy – Fryderykiem Pautschem. W ulubionej przez S-ego Hryniawie koło Jabłonicy Bukowińskiej powstawały pierwsze pastelowe «typy» huculskie. Widoczne w nich zafascynowanie kolorem, ujął wkrótce artysta w dekoracyjną, pokrewną nabistom formułę, upraszczając kształty i znacząc sylwetki dynamicznym konturem (Mały gazda – zaginiony, Dziewczę z barankiem – Muz. Narod. w Poznaniu, oba z r. 1905). Wprowadzał przy tym często efektowną pod względem malarskim antytezę młodość – starość (np. tryptyk Fedko z wnuczkami, 1905 – zaginiony). W obrazach symbolicznych stosował, typowe dla modernizmu, motywy wiosny i jesieni, jako symboli odradzającego się i obumierającego życia (np. Wiosna – somnambuliczny pochód chłopców huculskich ku słońcu, tryptyk Ver sacrum – oba z r. 1906, zaginione, tryptyk Jesień, 1906, zaginiony – z dłońmi starca wyciągającymi się ku pąkom kasztanu, Jesienna melancholia, 1907, Muz. Okręgowe w Rzeszowie).
Predyspozycja S-ego do karykatury i rysunku humorystycznego ujawniła się już w r. 1902, gdy zamieścił swe ilustracje w efemerycznym pisemku „Chochoł”. W marcu 1903 przystąpił do zespołu pisma satyryczno-literackicgo „Liberum veto”, z którym współpracował jako ilustrator, począwszy od drugiego numeru, aż do jego zamknięcia w styczniu 1905 (w listopadzie 1904 objął kierownictwo artystyczne). W „Liberum veto” ukazało się ok. stu ilustracji i przerywników S-ego (sygnował je zazwyczaj monogramem, często też piktogramem w kształcie zamkniętego parasola), w których zaprezentował rozmaitość stylów i techniki, od traktowanych po malarsku, rozbudowanych narracyjnie scenek rodzajowych po zwięzłe graficznie i zdyscyplinowane intelektualnie karykatury. O przedmiocie satyry przesądzał charakter pisma, była więc ona zarówno obyczajowa (z akcentami antyklerykalnymi), jak i polityczna. Zapewne w tym czasie nawiązał S. współpracę z socjalistami (wydawcami „Liberum veto” byli kolejno działacze Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej: Władysław Teodorczuk i Franciszek Czaki), a jej śladem są ilustracje do słów pieśni „Czerwony Sztandar” Bolesława Czerwieńskiego (wyd. jako pocztówki nakładem „Naprzodu” w r. 1903), okładka „O wojnie” L. Tołstoja (tym samym nakładem w r. 1905) i plakat reklamowy „Naprzodu” (ok. r. 1905). Wydawcą albumu S-ego XXX karykatur (Kr. [1904]), zawierającego satyryczne wizerunki literatów, malarzy i aktorów, był również W. Teodorczuk.
W r. 1905 S. znalazł się w gronie twórców kabaretu «Zielony Balonik». Malował satyryczne obrazy, do których improwizowano teksty podczas pierwszych wieczorów (m. in. w r. 1906 pastele: Jan Stanisławski, Wyczół z Mangghą lecą do Japonii – oba w kawiarni «Jama Michalika», Stanisław Witkiewicz, Tadeusz Miciński, Jacek Malczewski – wszystkie w Muz. Literatury w Warszawie, Wyczół w Japonii, Muz. Narod. w Krakowie), projektował zaproszenia, dekorował lokal, wykonując olejne panneaux: Kabaret szalony, uwieczniający w karykaturze zespół «Zielonego Balonika» (1908, Muz. Literatury w Warszawie, replika w kawiarni «Jama Michalika») i Sąd Ostateczny, humorystyczną trawestację fresku Michała Anioła z satyrycznymi wizerunkami krakowskich osobistości (1911, całkowicie przemalowany przez S-ego w r. 1936, kawiarnia «Jama Michalika»). S. malował wówczas (nie tylko dla kabaretu) liczne karykatury osób z kręgów artystycznych, np. Rydel i gęsi (1904. Muz. Literatury w Warszawie), Olga Boznańska (1907), Kornel Makuszyński z gwiazdami (1908), Jan Styka z Barbakanem (1910) – wszystkie własność prywatna, Pojedynek (Mehoffer i Wyczółkowski), Don Kichote (Wyczółkowski i Feliks Manggha Jasieński, jako Sancho Pansa) – obie z r. 1908, własność Muz. Narodowe w Krakowie. Sugestywnie i z dużą inwencją S. aranżował sztafaż karykaturowanych postaci i dobierał ich akcesoria, stapiał aluzje literackie z aktualnymi zdarzeniami i plotkami, niekiedy posługiwał się pastiszem stylu innych malarzy.
S. portretował też często aktorów w ich wybitnych rolach teatralnych, m. in. Portret Józefa Kotarbińskiego jako Heroda w „Uczcie Herodiady” J. Kasprowicza (1905, pastel, w Muz. Teatralnym w Warszawie), Portret Mariana Jednowskiego w roli Wernyhory w „Weselu” S. Wyspiańskiego (1911, akwarela, własność Muz. Historyczne m. Krakowa), Węgrzyn w roli Rapsoda w „Legionie” S. Wyspiańskiego (1911, pastel, własność Muz. Teatralnego w Warszawie) oraz szczególnie liczne wizerunki Ludwika Solskiego, np. jako Fryderyka II w „Wielkim Fryderyku” A. Nowaczyńskiego (1910, pastel), w roli Adama Mickiewicza w „Legionie” S. Wyspiańskiego (1911, pastel), w tytułowej roli w „Judaszu z Kariothu” K. H. Rostworowskiego (1913, pastel) – wszystkie dawniej w zbiorach Solskiego.
«Miejska» twórczość kabaretowa (kontynuowana do r. 1912) nie zakłócała «wiejskiej», huculskiej domeny zainteresowań S-ego. W r. 1906 powstały m. in. obrazy olejne W połoniny i Kwiat paproci (zaginione), Przedwiośnie (Muz. Śląska Opolskiego w Opolu), Sieroty (Lwowska Galeria Obrazów) i pierwsza wersja dużej kompozycji Wesele huculskie (zaginiona), poprzedzona pastelowymi studiami postaci (zachowana Drużka w Muz. Narodowym w Krakowie), zaś w r. 1907 – sielankowa Niedziela (zaginiony). Do Wesela, lecz w scenerii zimowej, powrócił S. w reprezentacyjnym obrazie Pochód weselny Hucułów (1909, Muz. Mazowieckie w Płocku), wyrażającym afirmację Huculszczyzny pogodnej i odświętnej. Wiosną 1907 przebywał w Paryżu.
W grudniu t. r. S. przeniósł się do Lwowa. W ofiarowanym S-emu przez miasto atelier w Pałacu Sztuki rozpoczął pracę nad kartonami dekoracyjnymi (witraże, mozaiki, polichromie). Powstało wówczas m. in. Zwiastowanie (1908, wł. prywatna), najwcześniejszy przykład niekonwencjonalnej transpozycji tematu religijnego na realia Huculszczyzny, konsekwentnie później przez artystę stosowanej, i Wiosna – Żywe Drzewo Krzyżu (1909, Muz. Narodowe w Warszawie), w której podjął motyw wiosny jako symbolu Zmartwychwstania. Projektowane z myślą o budowanym właśnie we Lwowie kościele św. Elżbiety witraże Bogurodzica i Dies irae (1909) oraz Królowa Korony Polskiej (1911 – wszystkie zaginione) nie zostały zrealizowane, mimo wstępnych rozmów z arcybpem lwowskim Józefem Bilczewskim. Karton do mozaiki Madonna z aniołami (1909), jedno z najwybitniejszych dzieł dekoracyjnych S-ego, zakupiono w r. 1911 do austriackich zbiorów państwowych (obecnie w Österreichische Galerie w Wiedniu). Kartony te, zaprezentowane m. in. na Powszechnej Wystawie Sztuki Polskiej we Lwowie w r. 1910, wywołały zarówno pochlebne recenzje («dają smak arcydzieł w wielkim stylu»), jak i zarzuty o wprowadzanie ruskich motywów do tematów religijnych. W l. 1910–14 S. był jednym z projektantów Stow. «Kilim» w Zakopanem, od r. 1911 działał w Tow. Sztuki Stosowanej «Zespół» we Lwowie. Zaczął też, na szerszą niż dotąd skalę, uprawiać litografię. Renomę S-ego jako karykaturzysty utrwaliły dwie teki graficzne: Karykatury sejmowe (Lw. 1910, zawierająca 34 podobizny posłów do galicyjskiego Sejmu Krajowego) i Österreichischer Reichsrat in Karikaturen (Wien 1912, zawierająca 80 podobizn posłów do parlamentu austriackiego). Ukazanie się tej drugiej było w Wiedniu «wydarzeniem dnia». W r. 1911 S. odrzucił propozycję karykaturowania parlamentarzystów brytyjskich. Wydana wspólnie z W. Jarockim Teka „Lamusa” (Lw. 1912) zawierała już autolitografie o innej tematyce, zwłaszcza pejzażowej. Krajobrazy ukraińskie i studia kwiatów (zmonumentalizowanych, ukazywanych seriami w różnych «etapach ich życia») dominowały też na wystawie indywidualnej S-ego we Lwowie w r. 1911. W zakresie grafiki użytkowej artysta wykonał w tych latach nieliczne w swym dorobku plakaty (Wieczór Wyspiańskiego…, 1908, Powszechna Polska Wystawa Architektury, Rzeźby i Malarstwa, 1910, XV wystawa „Sztuki”, 1911), ilustrował książkę Tadeusza Żeleńskiego (Boya) „Fraszki Zielonego Balonika” (Kr. 1908), podjął też próby projektów architektonicznych (np. stylizowana na wzór gotycki kaplica w Koszyłowcach koło Zaleszczyk, 1914). Pochodzący z r. 1913 karton do mozaiki Pokłon Trzech Króli (Muz. Narodowe w Warszawie), z huculską Madonną i postaciami królów – prasłowiańskich wojów, zapowiadał już dekoracyjność stylu narodowego, typową dla l. dwudziestych.
Od swego debiutu w r. 1903 do r. 1914 S. wystawiał (corocznie, czasem po kilka razy w roku) w TPSP w Krakowie. W maju 1905 wystąpił tam ze swą pierwszą wystawą indywidualną (30 prac, prawie wyłącznie o tematyce huculskiej). Regularnie uczestniczył w wystawach TPSP we Lwowie, tu też w r. 1910 wziął udział w Powszechnej Wystawie Sztuki Polskiej. W r. 1911 odbyła się w Kole Literacko-Artystycznym we Lwowie wystawa indywidualna prac S-ego. W Warszawie uczestniczył wielokrotnie (w l. 1904, 1905–8, 1910–12) w wystawach Tow. Zachęty Sztuk Pięknych (TZSP), a także w Salonie Aleksandra Krywulta (1904 i dwukrotnie w r. 1905). Ponadto wystawiał w Poznaniu w TPSP w r. 1909 i 1914. Za granicą debiutował S. w r. 1905 w Monachium i w Wiedniu, gdzie później brał udział w wystawach «Hagenbundu» w l. 1906–11. Uczestniczył w wystawie malarzy krakowskich w Kijowie (1908), w międzynarodowych pokazach sztuki w Monachium (1909), Rzymie (1911) i Wenecji (1910, 1914) oraz w zagranicznych wystawach Tow. «Sztuka» (Budapeszt 1910, Antwerpia 1911, Berlin 1913).
Podczas pierwszej wojny światowej (od jesieni 1914 do lipca 1917) S. służył w stopniu chorążego, a później porucznika, w Legionach Polskich, w podlegającym Komendzie Legionów 1. p. artylerii (przed wojną był członkiem Tow. «Sokół»). Stacjonował m. in. w Piotrkowie i Kozienicach, jesienią 1915 walczył na Wołyniu. Jesienią 1914 przebywał w Zakopanem, gdzie za namową L. Solskiego namalował (do r. 1917) dla udzielającego mu gościny Stanisława Karpowicza, właściciela hotelu «Sport» i restauracji «Przełęcz» przy Krupówkach, serię 47 karykatur artystów i polityków, m. in: Ferdynanda Hoesicka, Teodora Axentowicza, Jerzego Leszczyńskiego, Kazimierza Przerwy-Tetmajera, brydżowej czwórki: Jana Kasprowicza, Władysława Kozickiego, Ireny Solskiej i Władysława Jarockiego, Ignacego Daszyńskiego, Władysława Beliny-Prażmowskiego, a także samego Stanisława Karpowicza (własność Muz. Tatrzańskie w Zakopanem). W czasie służby wojskowej rysował również liczne portrety i karykatury osobistości wojskowych, które zaprezentował na wystawach sztuki legionowej w Krakowie (1916) i Warszawie (1917) oraz na wystawie Kriegspressequartier w Wiedniu (1916). Indywidualne pokazy karykatur S-ego odbyły się w Krakowie (1917), we Lwowie (1918) i w Warszawie (1919). Większość z nich repredukowano w albumie: „Karykatury współczesne…”, Kr. [1918].
Wiosną 1918 reklamowany z wojska do «odbudowy kraju», S. wyjechał z Krakowa do Lwowa, gdzie zamieszkał na stałe. Brał udział w obronie Lwowa (listopad 1918 – maj 1919). W marcu 1920 rozpoczął pracę jako nauczyciel w Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego przy Państwowej Szkole Przemysłowej. Prowadził rysunek aktu akademickiego, malarstwo dekoracyjne (fresk, sgraffito, malarstwo kazeinowe – projektowanie i realizacja) oraz częściowo tkactwo, założył warsztat zabawkarski i batikowy. Podejmował, nie udane ostatecznie, próby zreformowania i unowocześnienia Szkoły, jednak sława, jaką się cieszył i jego pedagogiczna aktywność przyczyniły się w dużej mierze do podniesienia jej artystycznej rangi. Wśród kształcących się pod kierunkiem S-ego byli m. in. Lucjan Adwentowicz oraz przyszli członkowie Zrzeszenia «artes»: Jerzy Janisch, Roman Sielski, Otto Hahn, Henryk Streng (Marek Włodarski), Aleksander Riemer i Ludwik Tyrowicz. W r. 1922 bezskutecznie zabiegał o posadę profesora reaktywowanej Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie. Poszukiwał nadał posady akademickiej: w r. 1928 starał się – bez sukcesu – o katedrę rysunku na Wydz. Ogólnym Politechn. Lwow. Działalność S-ego jako publikującego karykaturzysty zamknęła współpraca z pismem „Szczutek” (1918–19) i dziennikiem „Rzeczpospolita” (1920), wciąż jednak rysował wiele karykatur na użytek prywatny. Reminiscencją minionej wojny był tryptyk Obrona Lwowa (1920 – zaginiony) i ujęty jako sarkastyczna przypowieść, mizerabilistyczny cykl Wojna (1920 – pięć z jedenastu obrazów znajduje się w Muz. Górnośląskim w Bytomiu).
W l. dwudziestych we Lwowie poszerzył się repertuar podejmowanych przez S-ego tematów. Pojawiły się motywy historyczne i historyczno-batalistyczne: Bitwa pod Beresteczkiem, Bitwa pod Warną (1922, kartony do witraży i gobelinów), Bolesław Śmiały i Stanisław Szczepanowski (1925, zaginiony projekt polichromowanego epitafium), Wjazd Chrobrego do Kijowa (1928, Muz. Narod. w Krakowie) oraz mitologiczne (Prometeusz, 1925, zaginiony), czasem traktowane jako rodzajowy sztafaż w pejzażu. Malował też S. więcej niż dotąd aktów i martwych natur, a zwłaszcza portretów, z których najefektowniejsze były liczne wizerunki trojga jego dzieci, m. in. Krzysia z lalką (1921, Muz. Sztuki w Łodzi), Juraś na koniku (1923), Dzida z krzesłem (z t. r., własność córki artysty we Wrocławiu), mniej zaś udane – «salonowe» portrety kobiet. Nie aprobując nowoczesnych prądów w sztuce, bacznie jednak je obserwował, próbując stworzyć własny styl na miarę nowych czasów, który zarazem byłby jego wkładem w polski styl narodowy. Często więc przetwarzał motywy swych wczesnych obrazów huculskich w dekoracyjne panneaux przesycone starosłowiańską ideologią. W kompozycji zbliżał się niekiedy do klasycyzujących kierunków lat dwudziestych, zaś w projektach malarstwa monumentalnego wprowadzał geometryzację form, swoiście łącząc ekspresyjny prymitywizm nawiązujący do drzeworytów ludowych z doświadczeniami kubizmu i trawestacją huculskiej ornamentyki. W l. 1924–6 powstało jedyne zrealizowane dzieło całościowe – wystrój kaplicy św. Huberta w kościele św. Elżbiety we Lwowie, na które złożyły się: ołtarz (z obrazem Wizja św. Huberta), polichromia, witraż, kilim i lichtarze kute w brązie. W r. 1925 ukazała się książka Moim dzieciom z autolitografiami do wybranych przez artystę wierszy. Dla sanatorium «Lwigród» w Krynicy S. wykonał w r. 1928 sześć dekoracyjnych panneaux o treści mitologicznej (zachowane in situ) oraz obraz Obrona Lwowa (własność prywatna). Zaproszony do ścisłego konkursu, otrzymał II nagrodę za projekt malowideł do sali Sejmu w Warszawie (1929, fryz z postaciami Kazimierza Sprawiedliwego i Józefa Piłsudskiego, zaginiony).
W r. 1930 (12 III) S. został mianowany profesorem nadzwycz. rysunków wieczornych w ASP w Krakowie. Zamieszkał w gmachu uczelni, ale wolny czas spędzał we Lwowie, gdzie pozostała rodzina. Od października 1935 do r. 1937 prowadził katedrę malarstwa, zastępując Teodora Axentowicza. We wrześniu 1937 został mianowany profesorem zwycz. Za Portret Konstantego Srokowskiego i całą działalność artystyczną PAU przyznała S-emu nagrodę z Fundacji im. Probusa Barczewskiego (za r. 1934). W r. 1938 otrzymał Złoty Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury. W okresie krakowskim artysta uprawiał nadal malarstwo rodzajowe i religijne, malował portrety i martwe natury utrzymane zazwyczaj w manierze postimpresjonistycznej, odznaczające się niekiedy walorami kolorystycznymi. Dużo uwagi poświęcał malarstwu historycznemu, nie osiągając jednak wybitniejszych efektów (m. in. Cecora, 1936, Muz. Wojska Polskiego w Warszawie, Bitwa pod Legnicą, 1936–9, Muz. w Legnicy, Grunwald, 1938 – Muz. Narod. w Warszawie).
Po pierwszej wojnie światowej S. był częstym gościem wystaw krajowych i zagranicznych. Wystawiał we Lwowie i w Krakowie, głównie w TPSP, w Warszawie w TZSP. W r. 1924 uczestniczył w pokazie karykatury polskiej zorganizowanej przez Tow. Opieki nad Zabytkami Przeszłości w kamienicy Baryczków w Warszawie. W r. 1929 na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu uzyskał wielki medal złoty. Brał udział w wystawach sztuki polskiej w Paryżu (1921 – Grand Palais) i w wiedeńskiej «Secesji» (1928), w większości wystaw zorganizowanych przez Tow. Szerzenia Sztuki Polskiej wśród Obcych (TOSSPO) – w r. 1927 w Helsinkach i Sztokholmie, w r. 1928 w Brukseli, w r. 1929 w Hadze i Amsterdamie, w międzynarodowych wystawach sztuki w Wenecji (1920, 1926, 1932) oraz w Carnegie Institute w Pittsburghu (1926, 1930, 1933–5, 1937), w Internationale Buchkunstausstellung w Lipsku (1927), w pokazach sztuki religijnej w Katowicach i Padwie (1931) oraz w Rzymie (1934), w Salon International du Livre d’Art w Paryżu (1931 – Petit Palais). Większe pokazy jego prac odbyły się we Lwowie (1922, 1925, 1928 – TPSP) i w Krakowie (1927 – II Wystawa Niezależnych w domu Józefa Sperlinga, 1928 – TPSP), wystawy indywidualne w r. 1926 we Lwowie (TPSP) i w Warszawie (TZSP). W r. 1934 TPSP w Krakowie urządziło wystawę retrospektywną jego prac (122 obrazy), mniejszy zestaw zaprezentowano w r. 1938 w Muz. Miejskim w Bydgoszczy.
S. jest autorem kilku tekstów. W „Liberum veto” opublikował fraszkę Z bajek Ezopa (1903 nr 6 s. 3), krótki szkic poświęcił Xaweremu Dunikowskiemu („Mies. Liter. i Artyst.” R. 1: 1911 nr 1 s. 32–5), napisał także wspomnienie o Wyspiańskim (Dożynki w Wegrzcach, ,,Sztuki Piękne” R. 8: 1932 s. 298) oraz szkic o karykaturze (Opowiem wam na ucho…, „Światowid” 1933 nr 51 s. 10).
Wybuch drugiej wojny światowej zastał S-ego we Lwowie. Po chorobie serca zmarł tam 6 XI 1942, został pochowany na cmentarzu Łyczakowskim w grobowcu Langnerów. Był odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta (1930) oraz Krzyżem Niepodległości (1931).
S. był dwukrotnie żonaty. Zawarty w r. 1905 związek z Bronisławą Rudlicką (1875–1920), występującą pod pseud. Jeremi, aktorką i nowelistką, rozpadł się ok. r. 1911 i był bezdzietny. W małżeństwie z poślubioną w r. 1916 Mieczysławą Starkiewicz (1884–1976) miał syna Jerzego (ur. 1919) oraz córki: Krystynę (ur. 1917), zamężną Bialikiewicz, i Kamilę (ur. 1921), zamężną Schmidt.
Powojenne wystawy twórczości S-ego odbyły się w TPSP w Krakowie (1950), w Jeleniej Górze (1959) i Legnicy (1960) – obie ze zbiorów rodziny artysty, w Muz. Historycznym m. Krakowa (1980 – wystawa karykatur) oraz w Muz. Narodowym we Wrocławiu (1994 – prezentowana również w Muz. Narodowym w Krakowie). Największe kolekcje prac znajdują się w Muz. Narodowym w Krakowie (w tym znaczna część ze zbiorów Feliksa Mangghi Jasieńskiego), w Muz. Tatrzańskim w Zakopanem oraz w Lwowskiej Galerii Obrazów.
Autoportret z uschniętymi liśćmi (1907, pastel, Muz. Narod. w W.); Autoportret z kwiatami szałwii (1909, pastel, Lwow. Galeria Obrazów); Autolitografia ze szklaną kulą (1917, akwarela, pastel, własność prywatna); Autoportret przy oknie (1921, olej., Muz. Narod. w P.); Autoportret przy stalugach w medyckim parku (1931, olej, własność prywatna); Autoportret (1940, ołówek, pap., B. Narod.); Inne podob. S-ego (autoportrety, karykatury, fot.), w: Houszka E., Kazimierz Sichulski, Katalog…; – Grajewski, Bibliogr. ilustracji; Klemensiewicz Z., Bibliografia ekslibrisu polskiego, Wr. 1952; Pol. Bibliogr. Sztuki; Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Peretiatkowicz–Sobeski, Współcz. kultura pol.; Słown. Pracowników Książki Pol.; Swieykowski, Pam. Tow. Przyj. Sztuk Pięknych; Thieme-Becker, Lexikon d. Künstler (M. Wallis-Walfisz); Vollmer, Künstler Lexikon (A. Ryszkiewicz); Chwalewik, Zbiory pol., II; Grońska M., Rysunki artystów polskich i obcych w Polsce działających od XVII do XX w. Katalog wybranych zbiorów Biblioteki Narodowej do roku 1975, W. 1991; Houszka E., Kazimierz Sichulski. Katalog wystawy, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Wr. 1994 (tu szczegółowe informacje biogr. i kalendarium wystaw oraz teksty własne artysty, wybór głosów krytyki i wspomnień o S-m); Karykatury Kazimierza Sichulskiego, w gmachu Izby Handlowej, Lw. 1918; Katalog Galerii Miejskiej, Dział II, Lw. 1908; Katalog Galerii Sztuki Polskiej, W. 1932; Katalog karykatur Kazimierza Sichulskiego. Restauracja hotelu „Sport” St. Karpowicza i syna, Cieszyn [1928]; Katalog Salonu Wiosennego połączonego z wystawą art. malarza Marcelego Harasimowicza i wystawą zbiorową art. malarza prof. Kazimierza Sichulskiego, TPSP, Lw. 1922; Katalog Salonu Wiosennego w Pałacu Sztuki, TPSP, Lw. 1928 (wystawa zbiorowa); Katalog wystawy prac Kazimierza Sichulskiego, TPSP we Lwowie, czerwiec 1905; Katalog wystawy prac Kazimierza Sichulskiego, TPSP, Kr. 1934; Katalog wystawy prac Kazimierza Sichulskiego, Miejski Dom Kultury i Tow. Przyjaciół Nauk, Legnica 1960; Katalog wystawy zbiorowej prac Kazimierza Sichulskiego, TPSP, Lw. 1926; Katalog zbiorów Tow. Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, W. 1925 (nr 668); toż, W. 1938; L’vivs’ka secesija. Katalog vystavki iz zbirok L’vova, L’vivs’ka Kartynna Galereja, L’viv 1986; Malarstwo polskie XVII–XIX w. Obrazy olejne (katalog zbiorów), Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Wr. 1992; Malarstwo polskie od XVI do XX w. Katalog; Opalińska S., Karykatury Kazimierza Sichulskiego. Katalog wystawy, Muzeum Hist. m. Krakowa, Kr. 1980; Przewodnik po wystawie Tow. Zachęty Sztuk Pięknych nr XVI […] Wystawa zbiorowa prac Sichulskiego Kazimierza…, W. 1926; Radojewski, Rysunki i akwarele artystów pol. Katalog; Wiercińska, Katalog prac TZSP; Wykaz obrazów ze zbiorów Muz. Górnośląskiego w Bytomiu, Oprac. M. Derus, M. Meschnik, Bytom 1991; Wystawa dzieł Kazimierza Sichulskiego, Muz. Miejskie, Bydgoszcz 1938; Wystawa nieustająca TPSP w Krakowie w maju 1905 r. (sala II: Kazimierz Sichulski); Wystawa pośmiertna Kazimierza Sichulskiego, Zygmunta Rozwadowskiego, Ignacego Pieńkowskiego oraz wystawa zbiorowa Wojciecha Flecka, TPSP, Kr. 1950; Wystawa prac K. Sichulskiego, Koło Literacko-Artystyczne, Lw. 1911; Wystawy zbiorowe K. Sichulskiego, M. Filipkiewicza, S. Mullera…, TPSP, Kr. 1928; Zbiory malarstwa polskiego. Katalog. Muz. Świętokrzyskie w Kielcach, Oprac. B. Modrzejewska, A. Oborny, W. 1971; – Biriuliov J., Nieizvestnye proizvedenija Kazimira Sichulskogo w sobranii Lvovskoj Kartinnoj Galarei, w: Pamjatki kul’tury. Novye otkrytija. Piśmennost’. Iskusstvo. Archeologija, Ežegodnik 1983, Moskva 1985 s. 373–82; Bojko S., Polska sztuka plakatu, W. 1971 s. 37–9; [Chołoniewski A.] Stosław, K. Sichulski, „Świat” 1906 nr 27 s. 5–6; Dobrowolski, Nowoczesne malarstwo pol., III; tenże, Sztuka Młodej Polski, W. 1963; Garlińska-Zembrzuska H., Ikonografia Ludwika Solskiego, „Pam. Teatr.” R. 25: 1976 z. 3, R. 26: 1977 z. 4; God., Witraże i mozaiki Sichulskiego, „Świat” 1910 nr 42 s. 4–5; Juszczak W., Liczbińska M., Malarstwo polskie. Modernizm, W. 1977; Klein F., Notatnik krakowski, Kr. 1965 s. 81–93, 116–17; Kozicki W., Kazimierz Sichulski, W. 1928; Kozłowski J., Proletariacka Młoda Polska, W. 1986; [Miciński T.] M. T., Karykatura na Imci Pana K. Sichulskiego, „Krytyka” T. 1: 1906 z. 3 s. 266–8; Muszanka D., Karykatury K. Sichulskiego, Wr. 1970; Olszewski M., Nieokiełznany, „Słowo Pol.” 1905 nr 280 s. 1–2; tenże, Wystawa Sichulskiego, „Gaz. Wieczorna” 1911 nr 402 s. 4–5; Płażewska, Warsz. Salon A. Krywulta; Pol. życie artyst. w l. 1890–1914; toż w l. 1915–39; Pruszyński Z., Jama Michalika. Lokal „Zielonego Balonika”, Kr. 1930 s. 6, 7, 13–15, 42, 44–6, 49, 52–3, 54, 56–7, 60–1; Schroeder A., K. Sichulski (karykatury), „Sztuki Piękne” R. 7: 1931 s. 81–97 (odb.: Kr. [1931]); Szelest D., Lwowska Galeria Obrazów. Malarstwo polskie, W. 1990; Treter M., K. Sichulski, „Sztuki Piękne” R. 3: 1926/27 s. 59–70; Voisé W., K. Sichulski: tryptyk po pięćdziesięciu latach, „Biul. Hist. Sztuki” R. 55: 1993 nr 1 s. 75–84; Weiss T., Legenda i prawda Zielonego Balonika, Kr. 1987; – Mater. do dziej. Akad. Sztuk Pięknych, II; Sichulski K., Karykatury współczesne. Legiony – politycy. Literaci. Malarze. Aktorzy, Kr. [1918] (teksty W. Kozickiego i A. Schroedera); Wiktor J.. Rozmowy pod kolorowym parasolem, Kr. 1965 s. 25, 33, 84–92, 96–109 (rozmowy z Karolem Fryczem); – B. Ossol.: Papiery TPSP we Lwowie, sygn. 7489/1 (listy S-ego z l. 1904–18); IS PAN: Mater. do Słown. Artystów Pol., sygn. 1316 (Jarocki W., Moje drogi malarskie i inne wspomnienia, Kr. 1960–65, mszp.); Kram J., Almanach exlibrisu polskiego XX w., Kr. 1948 (mszp. powiel); – Janisch J., Wspomnienia, 1961–1962 (mszp. w posiadaniu P. Łukaszewicza we Wr.); – Dokumenty, fot., korespondencja, curriculum vitae (1929), nie ukończone wspomnienia (1939–1942), Radecka M. A., Kazimierz Sichulski w czasie okupacji niemieckiej we Lwowie (mszp.) – w posiadaniu córki artysty, Kamili Schmidt we Wr.
Ewa Houszka