Sokalski Kazimierz (1909–1968), inżynier drogowy, profesor i rektor Politechn. Krak. Ur. 4 III w Zakopanem, był synem Jana i Zofii z Maryańskich, młodszym bratem Zdzisława (zob.).
Po ukończeniu w r. 1928 Państwowego Gimnazjum im. M. Kopernika w Krośnie, S. studiował na Wydz. Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechn. Lwow. i już podczas studiów został młodszym asystentem w katedrze budowy dróg i tuneli, kierowanej przez Emila Bratro. Po uzyskaniu 30 XI 1934 dyplomu inżyniera budownictwa lądowego i wodnego był jeszcze przez rok starszym asystentem, a także sekretarzem Stow. Asystentów Politechn. Lwow. Następnie pracował w Powiatowych Zarządach Drogowych, najpierw we Lwowie jako zastępca kierownika (1935–6), potem do r. 1938 w Samborze, gdzie kierował budową wielu dróg i zorganizował pierwsze w Polsce laboratorium badawcze przy zarządzie dróg. W lipcu 1938 reprezentował polskich inżynierów drogowców na Międzynarodowym Kongresie Drogowym w Hadze. W r. 1939 jako pracownik Wydz. Komunikacji Urzędu Woj. we Lwowie kierował przebudową drogi państwowej Miłosna–Jabłonica. W czasie drugiej wojny światowej, w okupowanym w l. 1939–41 przez ZSSR Lwowie, był kierownikiem technicznym Drogowego Rejonu Eksploatacyjnego nr 874, a po zajęciu miasta przez Niemców w r. 1941 został dyrektorem technicznym prywatnego przedsiębiorstwa budowy dróg i mostów. Przedsiębiorstwo to po zakończeniu wojny działało do r. 1949, najpierw w Krakowie, potem we Wrocławiu. W l. 1935–49 wykonano pod kierownictwem S-ego na podstawie jego projektów ponad 140 km dróg, kilkadziesiąt obiektów mostowych oraz 12 kompleksowych projektów kolei i kamieniołomów.
Po wojnie S. zorganizował w Krakowie zakłady budowy maszyn drogowych (późniejsze «Madro») i w l. 1949–55 był kolejno dyrektorem technicznym i dyrektorem naczelnym Centrali Maszyn Drogowych, przemianowanej później na Zakłady Naprawy Sprzętu Drogowego w Krakowie. Równocześnie w Warszawie zorganizował Inst. Budownictwa Drogowego i został w r. 1955 jego pierwszym dyrektorem (do r. 1956). Ponadto od r. 1950 zajmował się dydaktyką, wykładając przedmiot materiały drogowe i ich zastosowanie w budownictwie drogowym na Wydz. Górniczym AGH w Krakowie (1950–4). W l. 1954–6 był zastępcą profesora w Katedrze Budowy Dróg i Ulic Politechn. Wrocł. Od r. 1956 był związany z Politechn. Krak., gdzie po śmierci Marcina Chmaja objął kierownictwo Katedry i Zakładu Budowy Dróg i Ulic, początkowo jako zastępca profesora, potem jako docent (od r. 1957) i profesor nadzwycz. (od r. 1962). Dn. 10 X 1958 uzyskał stopień doktora nauk technicznych na podstawie rozprawy Metody badań ścieralności nawierzchni drogowych, napisanej pod kierunkiem Bronisława Kopycińskiego i częściowo opublikowanej jako Nowa metoda badań ścieralności nawierzchni drogowych (Kr. 1960). W l. 1958–65 pełnił funkcję dziekana Wydz. Budownictwa Lądowego, potem od r. 1965 do śmierci był rektorem uczelni. Przyczynił się do rozbudowy Politechn. Krak. i jej zaopatrzenia w nowoczesną aparaturę techniczną oraz doprowadził do utworzenia w r. 1966 Wydz. Chemicznego z siedmioma katedrami.
Prócz problematyki związanej z projektowaniem oraz budową dróg i ulic S. zajmował się mechanizacją prac drogowych i zagadnieniami technologicznymi nawierzchni drogowych. Opublikował kilkadziesiąt prac, w tym kilkanaście podręczników i skryptów, m.in. Transport na robotach drogowych (W. 1958), Utrzymywanie dróg (W. 1964), Maszyny drogowe (W. 1967) i Mały poradnik drogowy (W. 1968), był także współautorem wielu publikacji, m.in. Nawierzchnie betonowe (W. 1955, z Antonim Kobylińskim), Zasady utrzymania i naprawy drogowych nawierzchni bitumicznych (W. 1958, z Franciszkiem Przewirskim), Roboty ziemne (W. 1961, ze Stanisławem Lenczewskim i Adamem Gajkowiczem) oraz Materiałoznawstwo drogowe z geologią i petrografią (W. 1964, z Witoldem Dębskim). W l. 1951–5 współpracował jako członek komitetu redakcyjnego z miesięcznikiem „Drogownictwo”, potem w l. 1957–8 z „Czasopismem Technicznym”.
S. był członkiem wielu stowarzyszeń naukowych i organizacji, m.in. Rad Naukowych Inst. Techniki Budowlanej i Inst. Budownictwa Drogowego (od r. 1958 Centralnego Ośrodka Badań i Rozwoju Techniki Drogowej), Rady Techniczno-Ekonomicznej Min. Komunikacji, Rady Głównej Min. Oświaty i Szkolnictwa Wyższego (od r. 1966). Ponadto działał w sekcji komunikacji Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN, Komisji Głównej Transportu Komitetu Nauki i Techniki oraz Radzie Motoryzacyjnej przy Radzie Ministrów PRL, a także należał do Stow. Inżynierów i Techników Komunikacji, Związku Zawodowego Transportowców i Drogowców. Od r. 1961 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Podczas wydarzeń marcowych 1968 r. znalazł się jako rektor uczelni w bardzo trudnej sytuacji. Władze domagały się od niego uspokojenia wzburzonych nastrojów młodzieży, niejednokrotnie nocą wzywano go na milicję, po raz ostatni 19 III, kiedy S. został poinformowany o możliwości użycia broni przez milicję przeciwko demonstrującym studentom. Następnego dnia, 20 III 1968, zmarł nagle w Krakowie, pochowany został w kwaterze zasłużonych na cmentarzu Rakowickim. Odznaczony był m.in. Orderem Sztandaru Pracy I kl. (pośmiertnie), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1964), Złotym Krzyżem Zasługi (1956), Medalem X-lecia PRL, Złotymi Odznakami: Miasta Krakowa, Związku Zawodowego Transportowców i Drogowców oraz Akad. Związku Sportowego.
W małżeństwie zawartym w r. 1936 we Lwowie z Romaną z Gergowiczów (1911–1986), miał S. trzech synów: Jacka (ur. 1939), architekta i właściciela biura projektowego w Mediolanie we Włoszech, Jerzego (1940–1975), technika dentystycznego, i Marka (ur. 1945), projektanta urządzeń wiertniczych dla przemysłu naftowego w Norwegii.
Dn. 20 III 1970, w drugą rocznicę śmierci S-ego, nadano jego imię jednej z sal wykładowych Wydz. Mechanicznego Politechn. Krak.
Słownik biograficzny techników polskich, W. 1997 z. 8; Słownik polskich towarzystw naukowych, W. 1994 II cz. 2; – Księga XXV-lecia Politechniki Wrocławskiej 1945–1970, Wr. 1970 I 137, 141, II 58 (częściowa bibliogr.); Politechnika Krakowska 1946–1976, Kr. 1976 s. 166, 212–13 (fot.), 218 (fot.), 416, 421, 444; Politechnika Krakowska im. Tadeusza Kościuszki 1945–1995, Kr. 1995 s. 58, 61–2, 90–1, 413, 421, 506; Politechnika Krakowska 1945–1970. Wydział Budownictwa Lądowego, Kr. 1971 s. 47, 73, 103; Politechnika Krakowska im. Tadeusza Kościuszki. Wydział Inżynierii Lądowej w roku 50-lecia, Kr. 1995 s. 12 (fot.); Politechnika Lwowska 1844–1945, Wr. 1993; Politechnika uczciła pamięć rektora Kazimierza Sokalskiego, „Dzien. Pol.” 1970 nr 68; Politechnika Wrocławska w okresie dziesięciolecia 1945–1955, Wr. 1957 s. 68, 73; – Wspomnienia pośmiertne i nekrologi z r. 1968: „Czas. Techn.” nr 3 s. 39–40 (fot.), „Drogownictwo” nr 5 (fot.), „Dzien. Pol.” nr 70 (fot.), „Przegl. Techn.” nr 16 s. 2, „Życie Warszawy” nr 73; – „Dzien. Pol.” 1986 nr 204 (nekrolog żony); – Informacje syna, Marka Sokalskiego z Norwegii.
Stanisław Tadeusz Sroka