Suchecki Kazimierz Zygmunt Marcin (1880–1965), inżynier leśnik, profesor Politechniki Lwowskiej, Uniwersytetu Poznańskiego i Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu.
Ur. 11 XI w Kowarach (pow. miechowski), był synem Stanisława, urzędnika folwarcznego, i Emilii z Synowskich.
Po ukończeniu w r. 1899 Wyższej Szkoły Realnej w Krakowie S. rozpoczął t.r. studia w Akad. Górniczej (Bergakademie) w Leoben. Po roku przeniósł się do Hochschule für Bodenkultur w Wiedniu, gdzie 16 VII 1903 uzyskał dyplom inżyniera leśnika. W l. 1904–5 odbył praktykę zawodową przy zabudowie potoków górskich w okolicach Sambora. Dn. 4 XI 1905 zdał w Min. Rolnictwa w Wiedniu egzamin z zakresu leśno-technicznej służby państw., który dawał uprawnienia cywilnego inżyniera leśnictwa; odtąd zarządzał lasami prywatnymi w Galicji (Zarewczany, Czerwce i Zmysłów). W tym okresie opublikował pierwsze artykuły naukowe, m.in. O zastosowaniu kainitu w hodowli lasu („Sylwan” R. 27: 1909). Powołany do służby państw., był w l. 1912–13 komisarzem ochrony lasów w Gródku. Podczas pierwszej wojny światowej powołany w r. 1914 do armii austro-węgierskiej, dosłużył się stopnia kapitana artylerii; został ranny i w r. 1917 uznany za niezdolnego do służby wojskowej. Został wtedy nadleśniczym w Pełkiniach (pow. jarosławski), majątku Witolda Czartoryskiego. W r. 1919 zgłosił się jako ochotnik do służby w WP i został skierowany na stanowisko rządowego zarządcy poniemieckich lasów w pow. chrzanowskim. W r. 1920 wrócił do cywilnej służby leśnej i został nadleśniczym dóbr ordynacji Czartoryskich w Sieniawie (pow. jarosławski). Zarządzane przez niego lasy stały się przykładem racjonalnej i prawidłowej gospodarki leśnej; obok normalnych prac i zabiegów prowadził wzorcowe powierzchnie doświadczalne z zakresu naturalnego i sztucznego odnawiania lasu oraz różnych sposobów trzebieży drzewostanów. Ogłosił kolejne prace naukowe, m.in. monografię Sosna pospolita w praktycznym gospodarstwie leśnym (Lw. 1925) oraz artykuły na łamach „Sylwana”: Uwagi o płodozmianie w lesie (R. 44: 1926, R. 45: 1927) i Teoria przedplonów leśnych (R. 46: 1928).
Nowe sposoby gospodarowania S-ego i jego praktyka hodowlana znalazły uznanie w kołach naukowych Lwowa. Powołany w r. 1928 jako zastępca profesora na Katedrę Hodowli Lasu Wydz. Rolniczo-Lasowego Politechn. Lwow., wykładał hodowlę lasu, naukę o siedlisku i historię leśnictwa. Doktoryzował się 22 III 1930 na podstawie rozprawy Badania nad znaczeniem runa w hodowli lasu („Sylwan” R. 47: 1929, odb. Lw. 1929), napisanej pod kierunkiem Szymona Wierdaka. Dn. 1 IX 1932 otrzymał profesurę nadzwycz. Wyniki swoich badań publikował głównie w „Sylwanie”, m.in. Myśli o płodozmianie w gospodarstwie leśnym (R. 49: 1931), Konieczność ustalenia praktycznego miernika przy wykonaniu samosiewnych odnowień lasu (R. 52: 1934), Zalesianie pędraczysk w lasach sosnowych (R. 53: 1935), Trzebież indywidualna w związku ze strukturą drzewostanów sosnowych (R. 54: 1936, odb. Lw. 1936), O ekologicznym wypełnianiu przestrzeni drzewostanu (R. 56: 1938) oraz w „Aktualnych Wiadomościach Leśniczych”, m.in. Racjonalna gospodarka a dewastacja w leśnictwie (1934 nr 10, 11), Kilka uwag o modrzewiu (1937 nr 7–9). Był też autorem podręcznika Wykład nauki o siedlisku leśnym (Lw. 1935) oraz pracy Państwo a gospodarstwo leśne (Lw. 1935). Pełnił funkcję dziekana (1936/7), następnie prodziekana (1937/8) Wydz. Rolniczo-Lasowego. Dn. 23 VIII 1938 otrzymał profesurę zwycz. Był członkiem Galicyjskiego Tow. Leśnego (od r. 1919 Małopolskie Tow. Leśne, od r. 1925 Polskie Tow. Leśne).
Po wybuchu drugiej wojny światowej przebywał S. początkowo w Sieniawie, ale w lutym 1940 przeniósł się do Krakowa, gdzie pracował w Stacji Badania Nasion Drzew Leśnych i brał udział w tajnym nauczaniu Wydz. Rolniczego UJ. Opublikował wtedy Sprawozdanie z badań leśno-hodowlanych przedsięwziętych w Nadleśnictwie Niepołomice („Las i Drewno” 1944 nr 5–6). Po wyzwoleniu miasta spod okupacji niemieckiej, w styczniu 1945, zorganizował w lutym t.r. Stację Inst. Badawczego Lasów Państw. oraz na prośbę Rady Wydz. Rolniczego UJ włączył się w organizację Zakł. Leśnictwa.
W sierpniu 1945 przeniósł się S. do Poznania. Na Wydz. Rolniczo-Leśnym (od r. 1949 Wydz. Leśny) objął 1 X t.r. kierownictwo Katedry Szczegółowej Hodowli Lasu Uniw. Pozn. Zniszczoną przez okupanta niemieckiego placówkę zorganizował od podstaw; już w r. 1946 podjęło w niej naukę ponad 200 studentów. Dzięki jego staraniom Uniwersytet odzyskał w r. 1947 tereny leśne (2957 ha) w Zielonce pod Poznaniem. Dostosowując obiekty do zadań dydaktycznych i naukowo-badawczych, S. zorganizował tam Nadleśnictwo Doświadczalne. Formalnie pełnił funkcję jego kuratora, ale faktycznie był (do r. 1950) jego kierownikiem i administratorem. Sprawował funkcję dziekana (1947/8) i prodziekana (1948/9) Wydz. Rolniczo-Leśnego, następnie ponownie dziekana Wydz. Leśnego (1949/50). W l. 1945–51 był członkiem Rady Szkół Wyższych oraz Rady Naukowo-Technicznej przy Min. Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego. Opublikował napisany podczas okupacji dwutomowy podręcznik Hodowla lasu i produkcja drzew w lesie oraz na glebach nieleśnych (W. 1947); omówił w nim m.in. sposoby odbudowy zniszczonego wskutek działań wojennych drzewostanu kraju, zwłaszcza przez zalesianie nieużytków i słabych gleb porolnych oraz nawożenie gleb leśnych i stosowanie melioracji. Ogłosił też artykuły, m.in. Równanie drzewostanu („Roczniki Nauk Roln. i Leśnych” T. 49: 1947), Liczba kształtu drzewostanu jako funkcja jego wysokości (tamże T. 51: 1949), Projekt uporządkowania nasiennictwa i drzewostanów nasiennych w Polsce („Sylwan” R. 92: 1948). Działalność dydaktyczno-naukową kontynuował od r. 1951 w nowo otwartej Wyższej Szkole Rolniczej, utworzonej z uniwersyteckich Wydziałów Leśnego i Rolnego. Większość prac poświęcił wtedy sformułowanej przez siebie teorii ekologicznego wypełniania przestrzeni oraz wynikających z niej współzależności występujących w naturalnie rozwijających się drzewostanach. Mimo rozmaitych polemik zyskała ona uznanie, stanowiła bowiem dobry punkt wyjścia do rozwiązania wielu zagadnień produkcji i reprodukcji lasu. Opublikował wtedy m.in. Teorię ekologicznego wypełniania przestrzeni („Materiały Konferencji Agrobiologicznej Leśników. Rogów 9–13 września 1952 r.”, W. 1953), Rozwinięcie teorii ekologicznego wypełniania przestrzeni i zastosowanie jej w hodowli lasu („Problemy Roln.-Leśne” 1953 nr 67) oraz Jakie prawdopodobne przyczyny wpływają na obniżenie wilgotności w glebach na terenie Polski w ogólności („Zesz. Problemowe Postępów Nauk Roln.” 1956 z. 7). Był też autorem oryginalnej koncepcji trzebieży, znanej w literaturze jako trzebież indywidualna. Działał nadal w Polskim Tow. Leśnym (m.in. jako członek zarządu głównego), które w r. 1949 nadało mu godność członka honorowego, a w r. 1958 uhonorowało Złotą Odznaką. Dn. 1 X 1960 przeszedł na emeryturę i ponownie zamieszkał w Sieniawie; w dalszym ciągu publikował artykuły, m.in. Limba w Sieniawie („Sylwan” R. 108: 1964) oraz Wyjaśnienia do teorii ekologicznego wypełniania przestrzeni i równania drzewostanu (tamże). Ogółem ogłosił ponad 50 rozpraw naukowych, podręczników i artykułów. Był promotorem sześciu doktoratów. Należał do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. Zmarł 14 V 1965 w Sieniawie, został pochowany na tamtejszym cmentarzu. Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
S. był dwukrotnie żonaty; w pierwszym małżeństwie z Heleną ze Skworców (zm. 1948) miał córkę Stanisławę (ur. 1905), powtórnie ożenił się w r. 1948 z Heleną z Małkowskich (zm. 1950).
W r. 2007, z okazji 125-lecia Polskiego Tow. Leśnego, zorganizowano w Sieniawie konferencję naukową „Hodowla drzewostanów dębowych metodą prof. Kazimierza Sucheckiego” oraz odsłonięto poświęconą mu tablicę pamiątkową na domu, w którym pracował w l. dwudziestych.
Album inżynierów, s. 24 (fot.); Bibliografia polskiego piśmiennictwa leśnego za pięciolecie 1945–1949, W. 1951; Mała encyklopedia leśna, W. 1991; Niemczyk M., Zwaduch P., Bibliografia prac naukowych z zakresu hodowli lasu 1919–2003, P. 2004; Polska bibliografia leśna za lata 1934–1939, 1945–1947, W. 1949; Słown. techników, z. 1; Wykaz stopni i tytułów naukowych nadanych w dziedzinie leśnictwa i drzewnictwa polskiego, Oprac. B. Szymański, S. Markowski, W. 1966; – Dzieje akademickich studiów rolniczych i leśnych w Wielkopolsce 1919–1969, P. 1970 (fot.); Dzieje studiów rolniczych w Krakowie 1890–1962, Kr. 1965 s. 48; Hist. Nauki Pol., IV cz. 1–2; Kiełczewski B., Wydział Leśny, w: Akademia Rolnicza w Poznaniu w XXX-lecie Polski Ludowej, P. 1974 s. 73; Kossuth S., Polacy-słuchacze Akademii Górniczej w Leoben, Kat. 1964 s. 48; Kozikowski K., Akademickie studia leśnictwa na Wydziale Rolniczo-Lasowym Politechniki we Lwowie, „Zesz. Nauk. Akad. Roln. w Kr.” 1976 nr 117, S. Hist. Rolnictwa, z. 3 s. 51, 1979 nr 150, S. Hist. Rolnictwa, z. 4 s. 72–4 (fot.), s. 78; Kronika Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu za lata akademickie 1951/52 – 1958/59, P. 1960; Leśnictwo polskie w okresie drugiej wojny światowej, W. 1967; Nauka w Wielkopolsce, Red. G. Labuda, P. 1973; Nauki leśne w Polsce 1920–1970, Red. A. Żabko-Potopowicz, Wr. 1977; Politechnika Lwowska 1844–1945, Wr. 1993 (fot.); Popławski Z., Dzieje Politechniki Lwowskiej 1844–1945, Wr. 1992; tenże, Politechnika Lwowska w latach 1844–1945, Kr. 1999 s. 240; Rześnik Z., Profesor dr Kazimierz Suchecki – życie i działalność naukowo-dydaktyczna, w: Gospodarka leśna i drzewna na tle nowoczesnej ochrony środowiska, P. 1975; Twórcy i organizatorzy leśnictwa polskiego na tle jego rozwoju, W. 1974; Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu 1945–1964, P. 1965; Zarzyński P., Ludzie i fakty. Jubileuszowy 100. Zjazd Polskiego Towarzystwa Leśnego, P. 2000 s. 10, 14, 165–6 (fot.); Zeszyt jubileuszowy Wydziału Leśnego. Z okazji 125-lecia studiów rolnych w Wielkopolsce, 75-lecia akademickich studiów rolnych i leśnych w Poznaniu, P. 1995 s. 41, 43, 46, 57, 59, 101, 136–7 (fot.); – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne z r. 1965: „Las Pol.” nr 17 s. 22 (fot.), „Sylwan” R. 109 nr 6 s. 77–80, „Trybuna Ludu” nr 134.
Stanisław Tadeusz Sroka