Rugiewicz Klemens (1859–1911), inżynier górniczy, geolog, dyrektor Kaukaskiego Okręgu Górniczego. Ur. 22 XI (starego stylu), był synem Franciszka.
W r. 1882 ukończył R. Instytut Górniczy w Petersburgu i przez władze górnicze został skierowany do dyspozycji dyrektora tejże uczelni. Stąd oddelegowano R-a do Pierwszego Okręgu Górniczego (dawniej wschodniego) Król. Pol. Rezultatem dwuletnich prac były m. in. artykuły zamieszczone w l. 1884–5 w czasopiśmie „Gornyj žurnal”: Geologičeskie issledovanija v okresnostiech Buskich mineral’nych vod (1884 z. 4) i Razrabotka kamenougol’nych mestoroždenij i sortirovka ugla v Dombrove (1885 z. 3). W pierwszym rozpatrywał genezę solanek oraz ich skład chemiczny, a w drugim problemy geologiczne i górnicze (łącznie z przeróbką mechaniczną) m. in. w kopalniach «Paryż» i «Hieronim» w Dąbrowie Górniczej.
Od 10 V 1884 uczestniczył R. przez 6 miesięcy w ekspedycji hydrograficznej badającej geologię brzegów mórz: Czarnego i Azowskiego (Nekotorye rezul’taty geologičeskich issledovanij po vostočnomu beregu Černogo morja i neskol’ko slov o kavkazskom fliše, „Gornyj žurnal” 1887 z. 3). Latem 1885 prowadził rozpoznanie złóż surowców mineralnych w okolicy budującego się odcinka kolei Samara–Złatoust. Później (do r. 1888) pracował na Kaukazie w zespole budowniczych tunelu pod Przełęczą Suramską. Tunel budowano wg projektu R-a, opiniowanego przez Aleksandra Karpińskiego. Spostrzeżenia R-a o budowie tunelów w ogóle oraz opis prac na podstawie wykonywanego tunelu opublikował R. w czasopiśmie „Gornyj žurnal” w r. 1899. Jednocześnie zajmował się problemami geologiczno-inżynierskimi oraz badaniem źródeł wód mineralnych północnego Kaukazu.
W końcu lat osiemdziesiątych w. XIX wysłano R-a w rejon Piatigorska–Władykaukazu (później okresowo Ordżonikidze) z zadaniem zbadania warunków geologicznych występowania źródeł wód mineralnych. W opracowaniu Opredelenie okrugov ochrany kemmernskich, maldonskich i cechocinskich istočnikov mineral’nych vod („Gornyj žurnal” 1891 z. 2) podsumował swoje spostrzeżenia z innych uzdrowisk, a w tym z Ciechocinka. Od sierpnia 1892 był R. starszym inżynierem zespołu uzdrowisk p.n. Kaukaskie Wody Mineralne i funkcję tę pełnił przez 10 lat. Podjął wtedy rozpoznanie źródła «Narzan» jako jeden z członków specjalnej komisji, m. in. z Zygmuntem Woysławem (O kaptaže „Narzana”, „Listok Kavkazskich Mineral’nych Vod” 1884 nr 5, 11). Potem został wysłany na pół roku za granicę w celu poznania sposobów ujmowania i eksploatacji wód mineralnych Austrii, Belgii, Francji i Niemiec. Spostrzeżenia swe zawarł w krótkim opisie czynności organizacyjnych w niektórych uzdrowiskach wodoleczniczych Europy Zachodniej („Gornyj žurnal” 1896). W r. 1900 był w tym samym celu delegowany na Światową Wystawę w Paryżu. Jako inżynier wspomnianego zespołu uzdrowisk zajmował się głównie ustaleniem obszarów ochronnych źródeł wód mineralnych, ich ujmowaniem oraz sposobami racjonalnej eksploatacji. Był wtedy aktywnym działaczem Rosyjskiego Tow. Balneologicznego w Piatigorsku i w jego „Izvestijach”, podobnie jak w czasopiśmie „Vrač” umieszczał swe referaty przedstawiane na posiedzeniach naukowych oraz przygodnych spotkaniach z kuracjuszami. Uczestniczył też w pracach petersburskiego Tow. Mineralogicznego (od r. 1885) i Kaukaskiego Tow. Górniczego, informując o zagranicznych postępach badań naukowych. Podczas pracy w uzdrowiskach kaukaskich piastował R. z wyboru funkcję sędziego pokoju w pow. nowogrigoriewskim oraz w Stawropolskim Sądzie Okręgowym.
Jako przewodnik uczestniczył R. w VII Międzynarodowym Kongresie Geologicznym w Rosji w r. 1897. W związku z tym wydał szkic Les eaux minérales du Caucase (w: VII Congrès Géologique International, Pet. 1897 s. 1–10), w którym przedstawił stosunki geologiczne okolic Piatigorska i Kisłowodska. Ponadto t. r. wspólnie z N. Karakaszem opublikował Excursion géologique aux environs de Kislovodsk et à l’Elbrous (tamże).
W r. 1902 wskutek nieporozumień z dyrekcją Kaukaskich Wód Mineralnych musiał R. przerwać prace nad modernizacją Uzdrowisk. Przeniósł się wówczas do Tyflisu (dziś Tbilisi), gdzie objął kierownictwo Kaukaskiego Okręgu Górniczego. Zainicjował wydawnictwo „Sbornik materialov dla geologii Kavkaza”. Jednocześnie od 14 VI 1904, był członkiem Oddziału Kaukaskiego Cesarskiego Rosyjskiego Tow. Geografizycznego (RTG), a od 22 XII 1906 członkiem jego zarządu. W r. 1910 był członkiem Zakaukaskiego Komitetu Statystycznego, oddziałów kaukaskich: RTG i Rosyjskiego Tow. Technologicznego, a także Rady Nadzorczej Szkoły Kupieckiej w Tyflisie. Drukował wiele w językach: rosyjskim, polskim, francuskim i niemieckim (A. Dreier). Popularyzował w Rosji polską literaturę geologiczną (m. in. w wydawnictwie „Russkaja Geologičeskaja Bibliografija” za r. 1889 umieścił analizę mapy geologicznej Król. Pol. Józefa Siemiradzkiego). Zmarł nagle 26 VII 1911 w Tyflisie.
Brak danych o stosunkach rodzinnych R-a. Nie ustalono także sprawy ewentualnego pokrewieństwa z Bolesławem Rugiewiczem, pracownikiem Muzeum Rolnictwa i Przemysłu w Warszawie przed pierwszą wojną światową, a w l. 1909–11 nauczycielem ekonomii, administracji i rachunkowości w Szkole Rolniczej w Czernichowie w Galicji.
Fleszarowa, Bibliogr. geol., Cz. II, z. 1 s. 194, 326–7, 346; Spisok lic, okončivšich kurs w Gornom Institute s 1847 po 1908 god (po vypiskam), Pet. 1909 s. 28; – Dreier A., Klementij Francevič Rugevič. Nekrolog, „Gornyj žurnal” 1912 t. 2 s. 159–63 (fot., bibliogr.); Klementij Francevič Rugevič, „Zapiski Imp. S-Petersburskogo Mineralogičeskogo Obščestva” T. 49: 1912 s. 24–6; Łukawski Z., Polscy badacze i odkrywcy w Rosji w drugiej połowie XIX w., w: Słowiańszczyzna i dzieje powszechne, W. 1985 s. 274; Pazdur J., Współpraca Rosjan i Polaków na łamach czasopisma „Gornyj žurnal” w XIX w., „Prace Muz. Ziemi” Nr 21: 1973 cz. II s. 44, 47, 49; „Izvestija Kavkazskogo Otdela Imp. Russkogo Geografičeskogo Obščestva” T. 21: 1911 s. 61, 64, 301; „Ežegodnik po geologii i mineralogii Rossii” T. 14: 1912 s. 59; Kavkazskij Kalendar’ na 1911 g., Tiflis 1910 s. 32, 327, 336, 357, 560, 670, 736; „Kraj” R. 13: 1894 nr 35 s. 19; – Nekrologi z r. 1911: „Kavkaz”, „Neftjanoe Delo” (niedostępne w Polsce); Wójcik Z., Karol Bohdanowicz, L. s. 94 (w druku).
Zbigniew J. Wójcik