INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu

Konrad II Oleśnicki i Kozielski  

 
 
1338 - 1403-06-11
Biogram został opublikowany w latach 1966-1967 w XII tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Konrad II zwany przez Niemców «Groe Hirre» (1338–1403), książę oleśnicki i kozielski. Był jedynym dzieckiem Konrada I i Eufemii, córki Władysława, księcia kozielskiego. Ur. po 23 III. Jeszcze za życia ojca brał udział w rządach, współuczestnicząc w sprawie kupna miasta i grodu Milicza (1358) oraz licznych wsi od bpa wrocławskiego Przecława z Pogorzeli. Po śmierci Konrada I (22 XII 1366) K. objął rządy w księstwie oleśnickim i kozielskim. Dn. 23 II 1367 r. złożył hołd lenny królowi czeskiemu Karolowi IV, a 10 X t. r. otrzymał od niego potwierdzenie przywilejów nadanych jego ojcu przez króla Jana czeskiego w r. 1329. K. stał się jednym z potężniejszych książąt na Śląsku, wzmacniał terytorialnie i gospodarczo swe księstwo, nabywając liczne posiadłości. Dn. 24 VI i 16 XI 1368 r. zakupił miasto Prusice, 28 X t. r. Sądowel, a 26 I 1369 r. zakończył ciągnący się z dawna spór z Przemkiem, księciem cieszyńskim, o ziemię bytomską, uzyskując pół Bytomia i południową część ziemi bytomskiej. W r. 1379 za 4 000 grzywien kupił od Bolka, księcia ziembickiego, Kąty wraz z okręgiem, a w r. 1385 za 2 000 kóp groszy prawa do ziem Henryka VII głogowskiego; najpóźniej w r. 1397 wszedł w posiadanie części tych ziem, tj. Góry i Ryczyna oraz połowy Ścinawy. W r. 1385 wziął w zastaw od książąt opolskich Hulczyn, Głubczyce i Sosnowicę (Zuckmantel) – tereny przylegające od południa do księstwa kozielskiego. Dn. 2 II 1371 r. K., za pośrednictwem Rady Miejskiej Wrocławia, rozstrzygnął swój spór graniczny z księciem brzeskim Ludwikiem. Dn. 24 III 1372 r. zawarł przymierze z Władysławem Opolczykiem, a w 1377 wraz z nim i Bolkiem, księciem opolskim, walczył u boku Ludwika Węgierskiego na Rusi Czerwonej. W t. r. popadł w zatarg z miastem Wrocławiem z powodu ceł, które nakładał na kupców w Psim Polu, na granicy swego księstwa. W r. 1378 wdał się w spór z opatem lubiąskim i uwięził go, za co został obłożony klątwą; ostateczne załatwienie tego sporu nastąpiło w r. 1382.
Po śmierci króla Ludwika K. żywo ingerował w wewnętrzne sprawy Królestwa Polskiego. Dlatego też w r. 1383 dwukrotnie próbował opanować Kalisz, po raz pierwszy w porozumieniu ze stronnictwem, któremu przewodził Domarat z Pierzchna, a po raz drugi w porozumieniu ze stronnictwem Ziemowita, księcia mazowieckiego, jako kandydata na tron polski. Próby te spełzły na niczym, K. zdołał tylko przejściowo opanować Poniec. Po uzyskaniu korony przez Jagiełłę nawiązał z nim dobre stosunki, a w r. 1387 pojechał na czele poselstwa do wielkiego mistrza krzyżackiego z propozycją zawarcia pokoju potrzebnego dla przeprowadzenia chrystianizacji Litwy. Długosz wymienia go nawet t. r. w orszaku króla udającego się w celach chrystianizacyjnych na Litwę.
W r. 1390 był już K. na Śląsku i w następnym okresie przeszedł do obozu wrogiego Jagielle. W r. 1391 wraz z Henrykiem VII, księciem głogowskim, obległ Wschowę, chcąc ją przyłączyć do księstwa oleśnickiego. Przedsięwzięcie to nie powiodło się, niebawem został zawarty pokój. Do r. 1396 K. odgrywał znaczniejszą rolę w bloku książąt śląskich (zwłaszcza opolskich), wrogo nastawionych do panowania Jagiełły; dn. 12 VI 1397 r. na skutek klęski zadanej Władysławowi Opolczykowi przez rycerstwo małopolskie zostało zawarte porozumienie między książętami opolskimi a królem polskim. Ostatni okres życia K. spędził w Trzebnicy, gdzie zmarł 11 VI 1403 r. Żoną jego była Agnieszka, córka Kazimierza I, księcia cieszyńskiego, z którą miał jedno dziecko, Konrada III.

Dworzaczek, Genealogia; Grotefend, Stammtafeln; Wutke, Stammtafeln; – Dąbrowski J., Ostatnie lata Ludwika Wielkiego, Kr. 1918, s. 309; Erinnerungsblätter schlesischer Geschichte, I: Oels unter den Piasten, Oels 1876; Grünhagen C., Geschichte Schlesiens, Gotha 1884–6; Haeusler W., Geschichte des Fürstentums Oels, Breslau 1883; Historia Śląska, I cz. 2; Historia Śląska, PAU, I, III; – Długosz, Historia, III 435–6, 465, 491, 521; Lehns- u. Besitzurkunden Schlesiens, I–II; Script. Rer. Sil., Breslau 1871.
                                                                                                                                                                                                                                          Bogumił Grott

 

 
 
 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.