Konrad III Stary (przed 1359–1412 lub 1413), książę oleśnicki i kozielski. Był jedynym dzieckiem Konrada II i Agnieszki, córki Kazimierza I, księcia cieszyńskiego. Od r. 1392, jeszcze za życia ojca, brał udział w rządach. Dn. 17 VII 1402 r., wraz z synami, przystąpił do związku książąt i miast śląskich. Po śmierci swego ojca (11 VI 1403) K. objął rządy w księstwie oleśnickim i kozielskim. Pozostawał w dobrych stosunkach z królem Jagiełłą, wyrazem ich było oddanie na dwór krakowski syna, Konrada Białego, który później jednak udał się na zaproszenie w. mistrza do Prus. W momencie wybuchu wojny polsko-krzyżackiej K., nie będąc przychylny Zakonowi i nie chcąc dopuścić, aby jego syn walczył przeciwko Polsce, wysłał dwu członków swej rady książęcej, aby odwołali go z Prus, jednak bezskutecznie.
W dn. 31 VII 1408 r. K. ugodził się z księciem brzeskim Ludwikiem w sprawie dokładnego wytyczenia granicy. Kilkakrotnie występował jako rozjemca: w r. 1406 w sporze między Ofką, wdową po Władysławie Opolczyku, a jego bratankami. W końcu września 1409 r. król czeski Wacław wysłał go w celu pośredniczenia w zawarciu rozejmu między Polską a Zakonem. Rozejm został zawarty 8 X 1409 r. Wkrótce potem (13 XII 1409) K. był już z powrotem na Śląsku. W r. 1411 został powtórnie powołany, wraz z bpem wrocławskim Wacławem, przez króla Wacława jako rozjemca w sporze między nim a księciem Bolesławem opolskim i Bernardem niemodlińskim. W spór ten były zamieszane również Praga i Wrocław, który opowiedział się po stronie Wacława. Książęta spustoszyli więc jego dobra. Dn. 9 XI 1412 r. przy współudziale Konrada IV wydano wyrok w sporze między książętami a miastem Wrocławiem, a 7 X t. r. przy współudziale K-a między tymi książętami a Pragą. K. zmarł między 8 XII 1412 r. a 17 I 1413. Żoną K-a była Jutta (Gutta), księżniczka śląska. Po śmierci męża otrzymała w dożywocie Wołów. Dziećmi K-a i Juty byli: Konrad IV, Konrad V Kącki (zwany Kantnerem), Konrad VI, dziekan, Konrad VII Biały, Konrad VIII, członek zakonu krzyżackiego, Eufemia (Ofka) i Jadwiga.
Boniecki M., Książęta szląscy z domu Piastów, Cz. 2., W. 1875; Dworzaczek, Genealogia; Grotefend, Stammtafeln; Wutke, Stammtafeln; – Erinnerungsblätter schlesischer Geschichte, I: Oels unter den Piasten, Oels 1876; Grünhagen C., Geschichte Schlesiens, Gotha 1884 – 6; Haeusler W., Geschichte des Fürstentums Oels, Breslau 1883; Historia Śląska, I cz. 2; – Script. Rer. Sil., I; Urkundensammlung zur Geschichte des Fürstentums Oels bis zum Aussterben der Piastischen Herzogslinie, Hrsg. v. W. Haeusler, Breslau 1883.
Bogumił Grott