Szczepanowska-Miklaszewska 1.v. Trebert Krystyna, pseud.: Krystyna, Klementyna (1912–1998), graficzka, tkaczka.
Ur. 1 IX w Wolance koło Borysławia, była wnuczką Stanisława Antoniego Szczepanowskiego (zob.), córką Stanisława Wiktora i Marii z Dubanowiczów. Miała braci Stanisława (1908–1939) i Jerzego (1909–1945) oraz siostrę Annę Beatę, po mężu Zajączkowską (1910–1973).
S. ukończyła liceum urszulanek we Lwowie, po czym w l. 1930–3 studiowała na Politechn. Lwow. Od r. 1934 kształciła się we Lwowie w Inst. Sztuk Pięknych, uzyskując dyplomy z tkaniny dekoracyjnej (1937) i malarstwa dekoracyjnego (1939). Wiedzę z zakresu tkactwa artystycznego zdobywała także pod kierunkiem sióstr ojca: Eleonory Plutyńskiej (zob.) i Wandy Szczepanowskiej (zob.). Ukończyła studia w r. 1939 i otworzyła we Lwowie własną pracownię tkacką. Podczas okupacji sowieckiej podjęła 1 X 1939 pracę rysownika w Zakł. Chemii Lekarskiej, kierowanym przez Jakuba Parnasa. W maju 1940 przedostała się wraz z mężem i matką do Warszawy, wywożąc ze Lwowa część kolekcji kobierców wschodnich rodziny Kulczyckich (obecnie w Muz. Tatrzańskim w Zakopanem). T.r. wstąpiła w Warszawie do ZWZ. Przydzielona do VI Oddz. Komendy Głównej ZWZ/AK, była od stycznia 1942 do lipca 1943 pod pseud. Krystyna łączniczką Biura Informacji i Propagandy (BIP) Podokręgu Wschodniego w Warszawie; pod pseud. Klementyna sprawowała też funkcję łączniczki. W konspiracji nawiązała przyjaźń z Aleksandrem Gieysztorem. W czasie powstania warszawskiego 1944 r. należała do służby sanitarnej (w podziemiach gmachu PKO); we wrześniu awansowano ją do stopnia podporucznika. Po upadku powstania znalazła się w obozie jenieckim Lamsdorf (Łambinowice), a następnie w Zeithain w Saksonii. Prowadziła tam pogadanki z historii sztuki oraz uczestniczyła w organizacji przedstawień teatralnych.
Po wyzwoleniu obozu, 23 IV 1945, wróciła do Warszawy. Od jesieni t.r. uczyła w Zakopanem w Zasadniczej Szkole Zawodowej i Technikum Tkactwa Artystycznego im. Heleny Modrzejewskiej. Wraz z Marią Bujakową stworzyła dla szkoły nowatorski program dydaktyczny, odwołujący się do miejscowych zasad obróbki surowców i kształtowania tkaniny, a zarazem sięgający po nowe formy plastyczne. Równocześnie pracowała w Zakopiańskich Zakładach Wzorcowych, zorganizowanych z inicjatywy Biura Nadzoru Estetyki Produkcji przy Spółdzielni «Samopomoc Chłopska» i w l. 1947–50 prowadziła tam zespół tkacki, dla którego wykonywała projekty. W l. 1946 i 1947 uczestniczyła w I i II Wystawie Przemysłu Ludowego i Artystycznego w Warszawie. Należała do ZPAP i od r. 1947 wchodziła w skład jego Komisji Artystycznej. W l. 1950–7 była zatrudniona jako kierownik artystyczny Działu Tkanin w Inst. Wzornictwa Przemysłowego w Warszawie, gdzie blisko współpracowała z Wandą Telakowską. Nadal podtrzymywała kontakty z ośrodkami zakopiańskimi i przyjaźniła się z Antonim Kenarem, współpracowała również z Centralą Przemysłu Ludowego i Artystycznego («Cepelia»). Od r. 1952 była konsultantem programów nauczania w szkołach tkackich przy Min. Kultury i Sztuki.
Tkaninę S-ej, pokazaną w r. 1955 na wystawie sztuki w czasie V Międzynarodowego Festiwalu Młodzieży i Studentów w Warszawie, nagrodzono srebrnym medalem. Złote medale otrzymała S. za tkaniny na: XI Triennale Sztuki w Mediolanie (1957), Międzynarodowych Targach w Lipsku (1958) i Targach Rzemiosła w Monachium (1959). Swoje prace eksponowała także w r. 1958 na VII Międzynarodowej Wystawie Rękodzieła i Rzemiosła w Londynie. Uprawiała różne techniki tkackie, wykonując tkaniny nicielnicowe i wielonicielnicowe, kilimy płochowe i grzebyczkowe, gobeliny, dywany strzyżone i folowane; stosowała również techniki własne. Posługiwała się motywami geometrycznymi (kilim Labirynt, 1960, Centralne Muz. Włókiennictwa w Ł.), figuralnymi (gobelin Panny głupie, 1963, Muz. Narod. w W.) i roślinnymi, stosując bogatą paletę barw. W r. 1963 otrzymała nagrodę II st. ministra kultury i sztuki za całokształt pracy. T.r. odbyła się w warszawskiej Galerii «Kordegarda» jej jedyna indywidualna wystawa tkanin i szkiców; krytyka podkreślała dyscyplinę warsztatową połączoną z wyobraźnią artystyczną (K. Piwocki). S. otrzymała w r. 1964 wyróżnienie Amerykańskiego Inst. Projektowania. Uczestniczyła w „Wystawie Polskiej Tkaniny Artystycznej”, którą w r. 1965 pokazywano w Oslo, Kopenhadze, Lipsku, Karl-Marx-Stadt (dawniej i obecnie Chemnitz), Linzu i Pradze, oraz wystawach „Współczesnej Tkaniny Europejskiej” w Nowym Jorku (1967 i 1969). Z tego okresu pochodzi m.in. jej gobelin Różdżka Arona (1967, Muz. Narod. w W.). W r. 1967 zmieniła nazwisko na Szczepanowska-Miklaszewska.
W r. 1969 eksponowała S.-M. swe prace w dziale tkaniny na „Ogólnopolskiej Wystawie Polska Sztuka Użytkowa w XXV-lecie PRL” w Łodzi. Dla «Cepelii» opracowała skrypty dotyczące technologii i wzornictwa oraz wydawnictwo Kilim w Cepelii (W. [b.r.w.]). W r. 1973 uczestniczyła w zorganizowanej w Warszawie wystawie „Artyści Plastycy z Kręgu Cepelii”. T.r. zdobyła drugą nagrodę w „Ogólnopolskim Konkursie na Pamiątki Kopernikańskie”. Również drugą nagrodą wyróżniono w r. 1978 jej gobelin Montes Tatra, wykonany na konkurs „400 dzieł na 400-lecie Zakopanego” (Muz. Tatrzańskie w Zakopanem). Dwukrotnie, w l. 1979 i 1980, zdobyła pierwszą nagrodę w konkursach na tkaninę artystyczną, zorganizowanych w Warszawie przez «Cepelię». Twórczość S-iej-M-iej oraz jej praca dydaktyczna, a także udział w licznych gremiach konsultacyjnych, miały znaczący wpływ na ukształtowanie się w l. sześćdziesiątych i siedemdziesiątych tzw. polskiej szkoły tkaniny artystycznej. Do jej najwybitniejszych uczennic należy Magdalena Abakanowicz. W r. 1987 pokazano tkaniny S-iej-M-iej w Warszawie na wystawie „Dalsze ciągi – z kręgu prof. Eleonory Plutyńskiej”. Współpracę z «Cepelią» kontynuowała S.-M. do r. 1989; jednym z jej ostatnich dzieł był kilim Arka Noego, utkany wg jej projektu w Zakopiańskich Warsztatach Wzorcowych «Cepelii». S.-M. zmarła 20 II 1998 w Warszawie, została pochowana na cmentarzu w Wilanowie. Była odznaczona Srebrnym (1954) i Złotym (1955) Krzyżami Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1964).
W zawartym 25 VIII 1934 we Lwowie małżeństwie z inżynierem mechanikiem Henrykiem Trebertem (rozwód 23 VI 1947), S.-M. dzieci nie miała. Ze związku z Janem Antonim (Janem Samuelem) Miklaszewskim (1907–1982), grafikiem i rzeźbiarzem, pozostawiła syna, Jana Piotra Szczepanowskiego.
Prace S-iej-M-iej znajdują się w Muz. Narodowym oraz Inst. Wzornictwa Przemysłowego w Warszawie, Centralnym Muz. Włókiennictwa w Łodzi, Muz. Tatrzańskim w Zakopanem, The California Museum of Science and Industry, Art Gallery the University of Nebrasca oraz w zbiorach prywatnych w kraju i za granicą.
Nowa encyklopedia powszechna PWN, W. 1997 VI; – Krystyna Szczepanowska-Miklaszewska 1912–1998, Red. Hanna Czajkowska, W. 2004 (fot.); – Borowski W., Tkaniny z dziurami i bez, „Wystawy Warsz.” 1963 nr 46 s. 3; Hist. sztuki pol., III; Huml J., Współczesna tkanina polska, W. 1989; Jarecka-Llevelleyn L., Made in Poland. New Jork 1949; Mazur G., Biuro Informacji i Propagandy SZP–ZWZ–AK 1939–1945, W. 1997; Pol. życie artyst. w l. 1945–1960; Telakowska W., Twórczość ludowa w nowym wzornictwie, W. 1954; taż, W kręgu chłopskiej kultury, W. 1970 s. 31–2; taż, Wzornictwo moja miłość, W. 1990 s. 17; Tkanina polska, Red. Ksawery Piwocki, W. 1959; Wojciechowski A., O sztuce użytkowej i użytecznej, W. 1955; Zakopane. Czterysta lat dziejów, Red. R. Dutkowa, Kr. 1991 II; – „Projekt” 1964 nr 2; „Przegl. Artyst.” 1963 nr 4; – Ustupski J., Nauczycielka i artystka „Dzien. Pol.” 1998 nr z 3 III (nekrolog i wspomnienie pośmiertne); – B. Jag.: rkp. Przyb. 111/97 (mater. geneal. Szczepanowskich); USC W.-Śródmieście: Akt zgonu sygn. IV 460/1998, Arch. zabużańskie, akt ur., sygn. ZB–664/87/1913.
Joanna Daranowska-Łukaszewska