Kazimirski (Kazimierski) Krzysztof h. Bibersztein (zm. 1618), rzymsko-katolicki biskup kijowski. Syn Tomasza i jego pierwszej żony Barbary z Gołuchowskich. Nie jest jasne, czy w młodości był arianinem, ale w każdym razie jeszcze w r. 1575 był człowiekiem świeckim, a księdzem został podobno mając 36 lat. Przed r. 1583 został sekretarzem możnowładczych sąsiadów ojcowskich wioseczek, książąt Ostrogskich, których protekcja zapewniła mu wszystkie szczeble w karierze duchownej. Przed r. 1583 był kanonikiem w należącym do nich Tarnowie i kapelanem Janusza Ostrogskiego, a 27 VIII 1584 r. na prezentę prawosławnego Konstantego Ostrogskiego został mianowany prepozytem tarnowskim. W r. 1583 jako agent Ostrogskich stykał się z przedstawicielami Kurii papieskiej i załatwiał sprawy ich dóbr za granicą, wyjeżdżając do Wiednia i pisząc memoriały. W kwestiach wiary zdradzał interesy swego mocodawcy, księcia Konstantego, ujawniając antykatolicką korespondencję i starając się o jego nawrócenie. Na elekcji 1587 r. (w diariuszu wydrukowano mylnie «proboszcz parnawski») stanął, wraz z bratem Mikołajem, po stronie «Piasta», ogłaszając ulotną broszurę Poseł Piastów. Ciesząc się szacunkiem bpa J. Radziwiłła, wizytował w l. 1595–8 z jego polecenia część diecezji krak., choć – wbrew sprzecznym danym literatury – nie piastował żadnych godności kościelnych związanych z Krakowem. Na przełomie wieków brał K. udział w rekatolicyzacji lubartowskiej gałęzi Kazimirskich, ale do wszelkiego rodzaju różnowierców ustosunkowywał się bez fanatyzmu, a wiadomości o zwalczaniu przezeń piórem reformacji nie znajdują potwierdzenia.
W r. 1598 (prawdopodobnie w pierwszej połowie) został biskupem nominatem kijowskim, a 5 V 1599 r. uzyskał potwierdzenie papieskie, lecz dopiero w r. 1606 udał się do swej odległej diecezji. Na nowym stanowisku odznaczył się jako twórca materialnej siły biskupstwa, rewindykując dobra za pomocą procesów i zajazdów, zakładając nowe osady oraz ustalając prawa i obowiązki poddanych («postanowienie» z r. 1612). Rezultatem działalności K-ego były: zwiększona ofiarność diecezjan na rzecz biskupstwa, napływanie do jego dóbr licznych zbiegłych chłopów oraz wystawienie murowanej katedry łacińskiej i siedziby biskupiej w Kijowie. Jako senator nie odegrał większej roli, starając się w okresie rokoszu M. Zebrzydowskiego utrzymać neutralność. W drugim dziesięcioleciu XVII w. brał udział w rokowaniach z Tatarami i Moskwą. Zmarł po 15 VI 1618 r. i został pochowany w wystawionej przez siebie katedrze.
Enc. Kośc.; Enc. Org.; Siarczyński, Obraz wieku panowania Zygmunta III; Boniecki; Niesiecki; Paprocki; Uruski; – Bukowski J., Dzieje reformacji w Polsce, Kr. 1883 I; Gawroński Rawita F., Kijów, Kijów–W. 1915 s. 32–3, 43–5, 51–2, 58–9, 61–2, 68–70, 95–6, 242; Herzig F., Katedra, niegdyś kolegiata, w Tarnowie, Tarnów 1900 s. 18, 32; Hierarchia catholica, III 165, IV 149; Hruševskyj, Istorija, VII; Kossowski A., Protestantyzm w Lublinie i Lubelskiem XVI–XVII w., L. 1933; Kot S., Szkolnictwo parafialne w Małopolsce XVI–XVII w., „Muzeum” R. 27: 1911 Dod. 8; Machay F., Działalność duszpasterska kardynała Radziwiłła, Kr. 1936 s. 5, 98–104; [Michno W.] Wojciech z Zaleszan, Ks. Kazimirski Krzysztof, proboszcz z Tarnowa, „Dzwonek” (Tarnów) R. 15: 1875 s. 196–8; Sacrum Poloniae Millenium, Rzym 1954 I; Strzelecki A., Sejm z r. 1605, Kr. 1921; Załęski, Jezuici, IV; – Akta wizytacji dekanatów bytomskiego i pszczyńskiego dokonanej w roku 1598, Wyd. M. Wojtas, Kat. 1938; Annales ecclesiastici, III 434; Korczyński K., Katedra kijowska, Cieszyn 1861; Mon. Pol. Vat., VI; Okolski Sz., Chioviensium et Czernichoviensium episcoporum… ordo et numerus, Lw. 1646; Script. Rer. Pol., X 179, XI s. X, 113, XV 22; Sikorski J., Reverendissimo… Christophoro K. episcopo Kioviensi novi honoris gratulatio, Kr. 1599; Źródła Dziej., XXI 26, 39, 77–9, 91, 101–3, 111, 124, 152, 217–8, 271–2, 278, 289–90 i in.; – B. PAN w Kr.: rkp. nr 638 k. 72, 103–9, nr 4807; Arch. Państw. w Kr.: Terr. Cracoviensia 45 s. 713–9; Arch. Kurii Metrop. w Kr.: Acta off. 109 s. 209–11, 214, Wizytacja Radziwiłłowska; AGAD: Arch. Radziwiłłów, Dz. V teka 146 nr 6575; Informacja B. Jaśkiewicza.
Wacław Urban