Kiszka Krzysztof h. Dąbrowa (ok. 1590–1646), wojewoda witebski. Czwarty, najmłodszy syn Stanisława Kiszki, wojewodzica witebskiego, i Elżbiety Sapieżanki. Karierę rozpoczął na dworze królewskim. W r. 1612 otrzymał w działach majątkowych przeprowadzonych przez ojca dobra Chołchło i Zabrzezie, położone w pow. oszmiańskim i mińskim. W r. 1618 poślubił Elżbietę Radziwiłłównę, córkę Mikołaja Sierotki, woj. wileńskiego, wdowę po Gabrielu Tęczyńskim, woj. lubelskim. Po śmierci żony (30 XI 1618) utracił po długich sporach i zajazdach jej dobra Międzyrzec. Przed r. 1631 owdowiał po raz drugi, a ok. r. 1632 poślubił trzecią żonę Reginę Hołowczyńską, kasztelankę mińską, wdowę po Jerzym Tyszkiewiczu, woj. mińskim. Dn. 14 IV 1632 r. mianowany został cześnikiem W. Ks. Lit. Należał wspólnie z braćmi do stronników Krzysztofa Radziwiłła, hetmana polnego lit., i bronił interesów radziwiłłowskich na sejmikach oszmiańskich i wileńskich w walce z obozem sapieżyńskim. W r. 1632 współpracował z K. Radziwiłłem w czasie sejmu konwokacyjnego i elekcji Władysława IV. Dn. 18 VIII 1636 r. otrzymał godność wojewody mścisławskiego.
Jako senator K. nie wykazywał aktywności. Nie spotykamy go na sejmach, a w posiedzeniach senatu brał wówczas udział, gdy się odbywały na Litwie, jak np. z początkiem 1644 r. W r. 1638 został marszałkiem Trybunału W. Ks. Lit. W czasie wileńskiej kadencji trybunału słudzy K-i wdali się w zwadę z sługami Chaleckiego i studentami Akad. Wil., w trakcie której dwóch studentów zostało zabitych, a żona K-i uderzona w głowę kamieniem. Oblężony przez studentów we własnym domu, K. ratował się ucieczką. Wyrok trybunału wydany w czasie kadencji nowogrodzkiej, osądzający studentów, skasowany jednak został, mimo sprzeciwów króla, przez sąd asesorski. Sprawa ciągnęła się jeszcze w r. 1640. W instrukcji poselskiej z 27 III t. r. sejmik miński zalecał swym posłom obranym na sejm wystąpienie w obronie sprawy K-i. Dn. 2 VII 1639 r. mianowany został K. wojewodą witebskim. W r. 1638 utracił swoją trzecią żonę i ok. r. 1640 poślubił Katarzynę Żylińską, wdowę po Janie Ogińskim, kaszt. mścisławskim.
Z drugiej żony, nie znanej nam z imienia i nazwiska, pozostawił cztery córki: Katarzynę za Aleksandrem Słuszką, woj. trockim, Krystynę za Gabrielem Kierłą, marsz. starodębskim, Annę, benedyktynkę w klasztorze w Drohiczynie (w którym ksienią była jej bliska krewna Zofia Kiszczanka), i Elżbietę, która już po śmierci ojca poślubiła w r. 1649 Tomasza Żyżemskiego, podkomorzego mińskiego. K., mimo że odziedziczył po śmierci dwóch braci połowę ich dóbr, stale był w poważnych kłopotach finansowych i nie mógł pozbyć się długów odziedziczonych i własnych. Dn. 16 XI 1645 r. sprzedał swoją połowę Iwia bratu Januszowi, woj. połockiemu, który po śmierci K-i objął opiekę nad jego córkami – jedynymi dziedziczkami całej kiszczańskiej fortuny, której znaczna część została następnie podzielona między wierzycieli. K. zmarł między 6 V a 18 X 1646 r.
Estreicher; Boniecki; Kojałowicz W. W., Herbarz rycerstwa W. X. Litewskiego tak zwany Compendium, Wyd. F. Piekosiński, „Herold Pol.” 1897 s. 39; Niesiecki; Wolff, Kniaziowie lit.-rus., s. 125, 298, 623, 630; tenże, Senatorowie W. Ks. Lit.; – Jankowski Cz., Powiat oszmiański, Pet. 1897 II 11, 82, 83, 115, III 66–74; Kotłubaj E., Galeria nieświeska portretów radziwiłłowskich, Wil. 1857 s. 319; – Boczkowski A. F., O śmierci… Krzysztofa z Ciechanowca Kiszki wojewody witebskiego, (1648); Radziwiłł A., Pamiętniki, Wyd. E. Raczyński, P. 1839 I 325, 395, 396; Tjażby Litovskich Krest’jan, Cz. I, Wyd. K. Jabłonskis, Wil. 1959; – AGAD: Arch. Radziwiłłów, dz. II teka 9 nr 1188, dz. IV teka 16 koperta 186, teka 23 koperta 306, teka 24 koperta 314, 319, dz. V teka 148 nr 6761, teka 149 nr 6772 i 6774.
Tadeusz Wasilewski