Siedlecki Krzysztof Leon Jan, pseud. Wężyk, Wilhelm Rejner (1894–1942), działacz Polskiej Organizacji Wojskowej, oficer II Oddziału Sztabu Generalnego WP, poseł na Sejm RP, sekretarz generalny Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem, podsekretarz stanu w Prezydium Rady Ministrów. Ur. 2 IV w Warszawie, był synem Edwarda i Ludwiki z Kosteckich.
W r. 1912 S. ukończył średnią szkołę techniczną w Kamieńcu Podolskim, składając tamże dodatkowy egamin maturalny z łaciny w klasycznym gimnazjum rządowym. Następnie studiował na wydz. przyrodniczym uniwersytetu w Odessie, gdzie w r. 1918 uzyskał absolutorium; w czasie studiów pracował w odeskiej stacji morskiej oraz w laboratorium uniwersytetu w Odessie. Był współorganizatorem i prezesem Unii Polskiej Młodzieży Niepodległościowej oraz przewodniczącym Centralnego Komitetu Organizacji Młodzieży Akademickiej w Odessie. Od r. 1913 współpracował z Polską Partią Socjalistyczną – Frakcją Rewolucyjną.
W dn. 10 I 1915 zaprzysiężono S-ego na członka Polskiej Organizacji Wojskowej (POW), w maju t. r. został mianowany instruktorem szkoły podoficerskiej POW, a w sierpniu pełnił funkcję adiutanta Komendy Naczelnej POW na rejon czarnomorski (KN III C). We wrześniu t. r. został przez POW delegowany do Kijowa, Moskwy i Piotrogrodu dla nawiązania kontaktów. Dn. 15 IX został mianowany podporucznikiem POW, a 1 XI – adiutantem KN III C. W grudniu wraz z dwoma zbiegłymi z niewoli rosyjskiej legionistami przekradł się do Finlandii. W czerwcu 1916 był już w Kołomyi i został tu oficerem łącznikowym KN III C, a w październiku t.r. zastępcą komendanta POW w Czerniowcach. Zorganizował też placówkę POW w Kamieńcu Podolskim. W październiku 1917 powrócił do KN III C, a od poł. stycznia do czerwca 1918 był oficerem sztabowym oddziału płk. Stanisława Skrzyńskiego, zorganizowanego w Odessie dla obrony polskich właścicieli ziemskich na Ukrainie. Zdobył dla oddziału znaczne ilości broni i amunicji ze składów artyleryjskich w Odessie. Przeprowadził sprawnie mobilizację okręgu odeskiego oraz brał udział w pertraktacjach ze sztabami: austriackim i niemieckim. Od lipca 1918 był referentem politycznym komendy Organizacji Werbunkowo-Agitacyjnej dywizji gen. Lucjana Żeligowskiego w Odessie; prowadził werbunek Polaków służących w wojsku austriackim. Był dwukrotnie aresztowany przez Austriaków, zdołał się jednak uwolnić i utrzymać działalność prowadzonej placówki. Jednocześnie prowadził pracę wywiadowczą dla płk. Czesława Rybińskiego. Znalazł się potem w jego oddziale, który w listopadzie 1918 wyruszył na odsiecz Lwowa. W przegranej bitwie z Ukraińcami pod Mikulińcami (28 XI) dostał się wraz ze sztabem i dowódcą do niewoli ukraińskiej i przebywał w więzieniu w Tarnopolu do kwietnia 1919. Uciekł stamtąd i wrócił z meldunkami płk. Rybińskiego do Odessy. W dn. 1 VI 1919 został komendantem placówki odeskiej POW, 1 VIII t.r. mianowano go komendantem okręgu odeskiego, a od 1 XI 1919 do poł. stycznia 1920 był komendantem rejonu czarnomorskiego. Jednocześnie od 1 III 1919 do poł. lutego 1920 kierował pionem wywiadowczym POW rejonu czarnomorskiego. Na przełomie stycznia i lutego 1920 S. wyjechał do kraju na polecenie KN III C, a po powrocie od 20 II do 20 IV t.r. był komendantem rejonu konstantynopolitańskiego i kaukaskiego POW. Następnie do końca maja 1920 był zastępcą komendanta KN III C, a od czerwca do października – komendantem wywiadu POW w Konstantynopolu. Dzieje P. O. W. nad morzem Czarnym skreślił S. w jednodniówce poświęconej wypadkom 7–11 XI 1918 „Przełom” (W. 1925; toż w: „Polska Organizacja Wojskowa. Szkice i wspomnienia”, W. 1930).
Po powrocie do kraju S. służył od 25 XI 1920 jako oficer do zleceń specjalnych w stopniu podporucznika Oddziału II Naczelnego Dowództwa WP, a następnie od 23 VIII 1921 pracował w wydziale wywiadowczym Oddziału II Sztabu Generalnego WP na stanowisku referenta «Centralnej Agentury». Przeniesiony został do rezerwy na własną prośbę 31 VIII 1924 w stopniu porucznika. Późniejszy minister WRiOP Wacław Jędrzejewicz w opinii o S-m nazwał go «bardzo wybitnym oficerem» (1924).
Po wojnie S. studiował w l. 1921–7 na Wydz. Prawa Uniw. Warsz., a tytuł magistra prawa otrzymał na Uniw. Stefana Batorego w Wilnie. Równocześnie od r. 1922 do r. akad. 1924/25 studiował na Wydz. Politycznym Szkoły Nauk Politycznych. Od października 1924 do stycznia 1925 pracował w wydz. handlu zagranicznego Min. Przemysłu i Handlu, a następnie do poł. listopada t.r. w Dyrekcji Funduszu Bezrobocia. W l. 1926–9 był naczelnikiem wydz. bezpieczeństwa Komisariatu Rządu na m.st. Warszawę. Na przełomie l. 1929 i 1930 był starostą miejskim w Białymstoku. W tym okresie został zastępcą sekretarza generalnego, a w r. 1933 sekretarzem generalnym Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem (BBWR). Z ramienia BBWR wybrano go w listopadzie 1930 na posła do Sejmu RP III kadencji (1930–5) z listy państwowej nr 1. Był zastępcą kierownika działu organizacyjnego, a następnie członkiem prezydium klubu parlamentarnego BBWR. Równocześnie w l. 1933–6 był podsekretarzem stanu w Prezydium Rady Ministrów. Opublikował wtedy najważniejszą z ogłoszonych kilku rozpraw i artykułów pracę: Drogi komunikacyjne pomiędzy Rosją a Europą Zachodnią („Ekonomista” 1934). Od r. 1936 prawdopodobnie do wybuchu drugiej wojny światowej był dyrektorem spółki «Reklama Pocztowa» Przedsiębiorstwa Państwowego Poczta Polska, Telegraf i Telefon. Wchodził także w skład wydz. wykonawczego Naczelnego Komitetu Uczczenia Pamięci J. Piłsudskiego.
Od lutego 1934 do marca 1937 był S. prezesem (komandorem) Oddziału Śródlądowego Yacht-Klubu Polski, a także członkiem zarządu głównego tego klubu. Jako członek komisji sportowej Automobilklubu Polski brał udział w organizowanych przez ten klub imprezach sportowych, m.in, w Zjeździe Gwiaździstym do Lwowa (1936), w Jednodniowej Jeździe Konkursowej (1937) i XI Międzynarodowym Rajdzie Automobilklubu Polski (1938 – zajął tam w swej klasie IV miejsce). Był też pilotem szybowcowym i członkiem Aeroklubu RP. Należał do zarządu głównego Polskiego Touring-Klubu. Zmarł w grudniu 1942 w Warszawie. Odznaczony był Krzyżem Virtuti Militari V kl., Krzyżami Oficerskim i Komandorskim z Gwiazdą Orderu Polonia Restituta, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Zasługi POW, węgierskim Krzyżem Zasługi, Orderem Gwiazdy Afgańskiej i in. medalami i odznakami.
S. ożenił się z Ireną z Różałowskich. Nie wiadomo czy miał potomstwo.

Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej, W. 1994 (fot.); Łoza, Czy wiesz, kto to jest? (Uzupełnienia), (fot.); Olszewicz, Lista strat kultury pol.; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924; – Chojnowski A., Piłsudczycy u władzy. Dzieje Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem, W. 1986; – Krahelska H., Wspomnienia rewolucjonistki, W. 1957 s. 17, 244, 246; Skład osobowy Sejmu RP w dn. 1 marca 1931 r., W. 1931 s. 33, 43, 60; Skład osobowy Sejmu RP w dn. 21 I 1935, W. 1935 s. 19, 24, 37; Skorowidz do Sprawozdań Stenograficznych Sejmu RP od 9 XII 1930 do 29 III 1935 s. 88–9; Szkoła Nauk Politycznych w Warszawie. R. 8, z programem na 9-ty r. szk. 1923/24, W. 1923 s. 44; toż R. 9, z programem wykładów na 10 r. szk. 1924/25, W. 1924 s. 53; toż R. 10, z programem wykładów na 11 r. szk. 1925/26, W. 1925 s. 67; – „Auto i Technika Samochodowa” 1936 s. 391, 442, 1937 s. 616 (fot.), 620, 1938 s. 406; „Sport Wodny” 1934 s. 60, 140, 1935 s. 120, 1936 s. 112; – AAN: Karty ewidencyjne urzędów centralnych, sygn. 9, akta BBWR, mikrofilm 31068, 31069, 31073, 31092; Arch. Uniw. Warsz.: Teczka akt studenckich nr 8597; CAW: Akta personalne, teczka nr 1769/89/4554; – Informacje Piotra Staweckiego z W.
Stanisław Konarski