Mieliński (Mieleński) Krzysztof h. Wczele (zm. ok. 1606), stolnik kaliski, poseł sejmowy. Był synem Piotra i Katarzyny Sulińskiej, bratem Aleksandra (zob.) i Mikołaja, wojskiego kaliskiego (zob.). W l. 1532–6 był jeszcze nieletni, w r. 1557 pozwano go o zabójstwo Prokopa Paczkowskiego. W drugim bezkrólewiu, po ucieczce króla Henryka, należał do zwolenników kandydatury austriackiej i z sejmiku średzkiego 21 VIII 1574, na którym rej wodzili czołowi maksymilianiści, wyznaczono go na jednego z posłów na konwokację. W czasie elekcji 1575 r. oddał głos na cesarza Maksymiliana II. Dn. 2 VI 1580 został mianowany stolnikiem kaliskim. Wyprawiał się w r. 1583 do Inflant, by tam w imieniu brata Aleksandra, opata trzemeszeńskiego, mianowanego właśnie biskupem wendeńskim, objąć w posiadanie dobra biskupie. Inflantczycy wpuścili go jednak tylko do Wolmaru, inne zamki przed nim zamykając. W czasie bezkrólewia po śmierci Batorego znalazł się wśród popierających kandydaturę Zygmunta szwedzkiego, którym w Wielkopolsce przewodził marsz. A. Opaliński. Na okazowaniu w Środzie 8 V 1587 należał obok brata Mikołaja, wojskiego kaliskiego, do tych, którzy oblatowali protestację woj. kaliskiego przeciwko uchwałom sejmu konwokacyjnego. Brał udział w zjeździe wiślickim (8 X) i podpisał „Poparcie wolnej elekcji… Zygmunta trzeciego…”, a następnie był w Krakowie (29 X), gdzie podpisał wezwanie Rad i rycerstwa o stawienie się pospolitego ruszenia pod Kraków. Posłował na sejm koronacyjny (1588) i został wyznaczony do grona deputatów przy osobie króla dla sądzenia stronników cesarskich. Sejmik nadzwycz. w Środzie obrał go 11 IX 1589 na jednego z wysłanników od stanu rycerskiego na zjazd senatorów i posłów województw wielkopolskich, zwołany przez prymasa do Łęczycy, by na żądanie hetmana i senatorów ruskich obmyślić bardziej skuteczną obronę województw południowo-wschodnich. Posłował w r. 1590 na sejm, gdzie wraz z większością przedstawicieli Wielkopolski wspierał kanclerza J. Zamoyskiego, m. in. w przeprowadzeniu uchwały o wykluczeniu od tronu arcks. Maksymiliana. W październiku 1596, kiedy to zjazd szlachty z okazji sądów grodzkich w Poznaniu przybrał charakter sejmiku, M. brał w nim udział i był jednym z podpisujących słane do króla postulaty, protestujące przeciw uchwalonym na sejmie podatkom, żądające wpierw zrealizowania w pełni konstytucji egzekucyjnej z r. 1562, a więc sprawiedliwego wymiaru kwarty w oparciu o lustrację.

M. był po ojcu dziedzicem Mielna i Nowoszek w pow. gnieźnieńskim. W l. 1561–6 skupił Piotrowo oraz części Wielkiego Modliszewa, Redecza, Ciołkowa, Zwolanowa, Pogorzałek, Popowa Podleśnego. Po bracie Erazmie odziedziczył ponadto Łabiszynko i Wolę, wszystko w tymże powiecie. Na Nowoszkach zapisał w r. 1570 czynsz roczny klasztorowi trzemeszeńskiemu. Bratu Erazmowi, kanonikowi gnieźnieńskiemu, wystawił, wespół z bratem Mikołajem, nagrobek w katedrze gnieźnieńskiej. Zmarł w r. 1606 (przed 20 IV). Wg Paprockiego miał to być «mąż z wielką rozrywką tak do spraw rycerskich, jakoteż do inszych RP należących».

Z małżeństwa (ok. 1553) z Reginą Kotwiczówną, córką Mikołaja, wójta gnieźnieńskiego, i Petroneli Grudzińskiej, spadkobierczynią po ojcu tego wójtostwa, trzech kamienic w rynku Gniezna oraz wsi Skiereszewa w pow. gnieźnieńskim, miał synów: Wojciecha (zob.), Stanisława i Aleksandra, wójta gnieźnieńskiego (obu młodszych synów wysłał na naukę do Moguncji), oraz córki: Jadwigę, za Andrzejem Jaskóleckim, Małgorzatę, najpierw za Wojciechem Słupskim, potem za Mikołajem Lubomęskim, Annę, za Janem Ryszewskim, i Dorotę, za Stanisławem Jabłkowskim.

Niesiecki; Paprocki; Uruski; – Kuntze E., Utworzenie biskupstwa wendeńskiego, w: Studia historyczne ku czci Stanisława Kutrzeby, Kr. 1938 II; Łukowski J., Archiwum trzemeszeńskie, „Roczn. Pozn. Tow. Przyj. Nauk” T. 11: 1881; – Akta sejmikowe woj. pozn., I cz. 1; Matricularum summ., V 8943; Orzelski, Bezkrólewia ksiąg ośmioro; Uchańsciana, II; Vol. leg., II 1091, 1094, 1225; – AGAD: Metryka, kor. 123 k. 328v., 151 k. 28; Arch. Państw. w P.: Gniezno Grodz. 21 k. 309v., 28 k. 19v., 33 k. 652v., 37 k. 206v., 49 k. 290v. 58 k. 98v., Poznań Grodz. 16 k. 606, 19 k. 813, 220, 20 k. 121, 307, 511, 21 k. 206, 437 677, 22 k. 514, 25 k. 191 27 k. 555v., 28 k. 680v., 76 k. 294v., 97 k. 6, 104 k. 238v., 106 k. 860v., 134 k. 272, 154 k. 246, 166 k. 82, 672 k. 616; B. Czart.: rkp. 1619 k. 413.

Włodzimierz Dworzaczek