Przypkowski Krzysztof h. Radwan (ok. 1598 – ok. 1661), działacz ariański. Był synem Mikołaja (zob.) i Elżbiety Gabońskiej, bratem Samuela (zob.). P. ur. zapewne w majątku Przypkowskich – Gnojniku koło Czchowa (na Pogórzu).
Do szkoły uczęszczał przypuszczalnie w Lusławicach, gdzie jego ojciec należał do seniorów tamtejszego zboru braci polskich. W r. 1616 P. wyjechał, wraz z bratem Mikołajem i kuzynem Mikołajem Łyczko, do Altdorfu, gdzie 20 IV t. r. wpisał się do metryki uniwersytetu. Z Altdorfu, po wykryciu tam ogniska kryptosocyniańskiej propagandy, obaj Przypkowscy oraz Łyczko przenieśli się do Lejdy, gdzie wszyscy trzej 30 XI 1616 zapisali się na uniwersytet. P. podał wówczas, że ma lat 17. W kwietniu 1618 znalazł się w Londynie, o czym świadczy jego wpis (z 20 IV) do albumu Holendra Piotra Goola. Po krótkim pobycie w Anglii P. latem t. r. wraz z bratem znalazł się w Paryżu; do kraju wrócił przypuszczalnie razem z bratem Samuelem, którego 1 V 1619 spotykamy już pod Krakowem. Powróciwszy na Pogórze, część ojcowizny (Gnojnik, Łopuszna, Chronów) P. sprzedał bratu Samuelowi (1625). Na reszcie gospodarował. W grudniu 1655 podczas pogromu dworów różnowierczych na Pogórzu został zamordowany syn P-ego Krzysztof (ożeniony z Konstancją Taszycką). Pod wpływem tych wydarzeń P., wraz z innymi współwyznawcami, schronił się do Krakowa, gdzie 4 III 1657 podpisał list delegatów ariańskich, udających się na pertraktacje do Karola Gustawa. W r. 1660 przekazał swoje dobra synom. Nie zmieniając wyznania, P. pozostał jednak w kraju, o czym świadczy pozew z 19 V 1661, w którym instygator kor. Jan Tański wzywał go do podporządkowania się edyktowi banicji. Na emigracji P-ego jednak nie spotykamy; jego losy po r. 1661 nie są znane. W każdym razie w życiu zborowym ani przedtem, ani też po tej dacie wybitniejszej roli nie odegrał.
Z małżeństwa z Katarzyną z Rupniowskich miał P. czterech synów: Konstantego, Samuela, Stefana i Krzysztofa (zm. 1655).
Hist. Nauki Pol., VI; – Budka W., Przypkowscy i rola ich w ruchu reformatorskim, „Reform. w Pol.” T. 4: 1926; Chmaj L., Samuel Przypkowski na tle prądów religijnych XVII wieku, Kr. 1927; Kot S., Oddziaływanie braci polskich w Anglii, „Reform. w Pol.” T. 7–8: 1935–6; Moreau-Reibel J., Sto lat podróży różnowierców polskich do Francji, tamże T. 9–10: 1937–9; Tazbir J., Stanisław Lubieniecki, przywódca ariańskiej emigracji, W. 1961.
Janusz Tazbir