Sienieński Krzysztof h. Dębno (zm. po 1627), wojewodzic podolski, uczestnik rokoszu. Był drugim synem woj. podolskiego Jana (zob.) i jego pierwszej żony Jadwigi Gnojeńskiej, bratem Jakuba (zob.).
W r. 1584 wraz z Jakubem S. uczył się na uniwersytecie w Lipsku, Heidelbergu i Bazylei, a może również w Strasburgu. Wróciwszy do kraju obaj przebywali na dworze Stefana Batorego, a niebawem wyjechali do Siedmiogrodu, rzekomo w misji dyplomatycznej. W czasie konwokacji (2 II – 9 III 1587) po śmierci Batorego przebywał w Warszawie. Zdaje się, iż w r. 1593 wspólnie z innymi członkami swej rodziny bronił przed Tatarami Pomorzan, a w r.n. (październik) być może współredagował uniwersał Sienieńskich ostrzegający przed niebezpieczeństwem tatarskim. W tym czasie użytkował, chyba wspólnie z Jakubem, ustąpione im przez siostrę Jadwigę, żonę Zbigniewa Ossolińskiego (zob.), majętności Boratyn i Bukowsko. Po śmierci ojca objął dobra Pomorzany, w których później (1605) gospodarował wraz z przyrodnim bratem Adamem. Majętność była zapewne poważnie zniszczona, skoro sejmik opatowski 12 I 1600 objął go swą protekcją, wstawiając się do króla za «wojewodzicami podolskiemi» w sprawie zwrotu należnych im po ojcu pieniędzy i zwolnienie ich od zobowiązań finansowych zmarłego z powodu spalenia się ich zamku na Rusi, gdzie spłonęły przechowywane «dostatki».
Wyznawca kalwinizmu, S. dbał o zbór w Pomorzanach i utrzymywał ministra, którym w początkowych latach XVII w. był Jakub Bochnicki (Bochnic). Dn. 27 IX 1602 S. uzyskał zgodę prowincjonalnego synodu kalwińskiego w Ożarowie na przyjmowanie w zborze pomorzańskim komunii na klęcząco. W r. 1605 wspólnie z bratem Adamem procesował się o granice między własną posiadłością Ryków a Pliśniami i Stawną, należącymi do Szczęsnego Pągowskiego; spór zakończył się zawarciem ugody.
W r. 1606 S. wziął udział w zjeździe rokoszowym pod Sandomierzem (6 VIII – 2 IX). Wystawił wówczas i przyprowadził z sobą rotę husarską w sile 130 koni, a po dołączeniu pocztów innej szlachty oraz brata Jakuba liczącą ok. 200 koni. Dn. 14 VIII był obecny na zbrojnym zgromadzeniu szlachty sandomierskiej pod Pokrzywnicą i gdy Czermiński, przeciwnik wyboru jego brata na marszałka konfederacji woj. sandomierskiego, «pomknął się do pałasza», S. wespół z Przecławem Lanckorońskim zasłonił go przed napaścią. Ponieważ przeciwnicy nie chcieli ustąpić i mogło dojść do krwawej zwady, S. wezwał swą rotę, która błyskawicznie, nie bacząc na zły stan mostu, przebyła go konno i poprzez swą obecność zapobiegła rozlewowi krwi, zmuszając oponentów do uznania wyboru Jakuba na marszałka. Nie wiadomo, czy S. uczestniczył w ruchu rokoszowym w r.n. Być może przeszkodził mu w tym najazd Tatarów, którzy spustoszyli dobra pomorzańskie do tego stopnia, iż S. niektóre osady musiał zakładać na nowo. W r. 1608 Stanisław «Diabeł» Stadnicki ustanowił go w testamencie współopiekunem swych małoletnich dzieci.
W r. 1618 Michał Piekarski oskarżył S-ego o naruszenie granic między swymi wsiami Remizowce, Snowicz i Czyżów, a należącymi do Sienieńskich dobrami: Raków, Krasnosielce, Bohutyn, Uherce. W r. 1620 S. sprzedał część posiadłości, w tym miasto Pomorzany, wówczas już podupadłe i wyludnione, Markowi Sobieskiemu. W r.n. z powodu choroby nie stawił się na okazowaniu 19 IV pod Lwowem, a w jego zastępstwie poczet prezentowali synowie Aleksander i Andrzej. W r. 1627 pomagał w zbrojnym najeździe na dobra Olbrachta Kludzickiego pozostającej z nim w sporze swej krewnej Annie Łahodowskiej, wdowie po Mikołaju Małyńskim. S. zmarł po r. 1627.
Był S. żonaty z Zofią Buczacką, która być może była córką Mikołaja (zm. w r. 1595). Z małżeństwa tego pozostawił córkę Annę, żonę Jana Bala i synów: Aleksandra i Andrzeja, którzy 12 IV 1627 oraz 24 IV 1628 stawili swój poczet na okazowaniu pod Lwowem. Andrzej zasłynął w ziemi lwowskiej jako gwałtownik.
Słown. Geogr. (Pomorzany); Niesiecki; Żychliński, VIII; – Bukowski, Dzieje reformacji; Cynarski S., Działalność polityczna i zborowa Jakuba Sienieńskiego, w: Raków – ognisko arianizmu, Kr. 1968; Łoziński W., Prawem i lewem, Kr. 1957 I–II; Łukaszewicz J., Dzieje kościołów wyznania helweckiego w dawnej Małej Polsce, P. 1853 s. 396; Schmitt H., Rokosz Zebrzydowskiego (1606–1607), Lw. 1858 s. 227–30; Zamorski B., Kronika pomorzańska, Lw. 1867 s. 12–33, 37–9; – Akta grodz. i ziem., XX; Die Matrikel der Universität Heidelberg von 1386 bis 1662, Hrsg. v. G. Toebke, Heidelberg 1886 II 113; Metrica nec non Liber nationis Polonicae Universitatis Lipsiensis ab anno 1409 usque ad 1600, Wyd. S. Tomkowicz, Arch. do Dziej. Liter., T. 2: 1882 s. 436; Pisma polityczne z czasów rokoszu Zebrzydowskiego 1606–1608, Wyd. J. Czubek, Kr. 1916 I; Węgierski A., Libri quattuor Slavoniae reformatae, W. 1973; – B. Czart: rkp. 342 k. 232–235, rkp. 2723 k. 361.
Irena Kaniewska