Słuszka Krzysztof h. Ostoja (zm. 1619), wojewoda wendeński. Pochodził z litewskiej rodziny bojarskiej, od XVI w. związanej z dworem wielkoksiążęcym, osiadłej w woj. mińskim. Był synem Mikołaja (zm. 1583), star. krzyczewskiego i owłuczyckiego, kalwinisty, oraz Elżbiety (Halszki) Kmicianki (zm. między 1609 a 1613), córki Jana (zm. 1567) i Zofii z Ościków, bratem Aleksandra (zob.).
Wedle relacji Kaspra Niesieckiego, S. spędził młodość (12 lat) na dworze cesarskim Rudolfa II. W r. 1593 był na Litwie; 20 IX t.r. wraz z braćmi występował w sądzie. Dn. 14 X 1597 brał udział w pierwszym dziale dóbr po ojcu; otrzymał wówczas majętność Nowy Dwór nad Ptyczą, położone w sąsiedztwie wsie: Orzeszkowice, Hatowo, Daniniki (Datniki) i dwór na zamku mińskim oraz w woj. połockim dwór w Ciapinie. Posiadłości te rychło powiększył, biorąc dobra po zmarłym w r. 1598 bracie Mikołaju, rotmistrzu królewskim, a mianowicie: Skryhałów (w pow. mozyrskim) oraz Muchojedowicze i Opoczyn (w woj. kijowskim), w których gospodarował wspólnie z bratem Aleksandrem. W l. 1600–2 był S. podsędkiem mińskim. Drogę do senatorskiej kariery otworzyło przed nim niewątpliwie zawarte w r. 1604 małżeństwo z Zofią z Wołłowiczów, wdową po podskarbim ziemskim lit. Andrzeju Zawiszy. W r. 1607 został S. mianowany wojewodą wendeńskim; wydaje się jednak, iż nie włączył się do życia politycznego. Na sejmach nie bywał. Obecny na przedsejmowym sejmiku w Mińsku 15 VIII 1611 poparł prośbę szlachty, aby wojsko ciągnące przeciw Moskwie szło nie przez Litwę, lecz przez woj. kijowskie. Dn. 14 I 1613 uczestniczył w sejmiku mińskim, wybierającym posłów na konwokację wileńską, zwołaną na 4 XI t.r. W styczniu 1614 na sejmiku relacyjnym nowogródzkim poparł protest szlachty przeciw podjętej na sejmie w r. 1613 uchwale podatkowej na opłacenie skonfederowanych wojsk i złożył swój podpis na instrukcji dla posłów do króla Zygmunta III w tej sprawie. Naraził się wówczas na krytykę z jego strony.
S. przebywał głównie w Nowym Dworze, zajmował się działalnością gospodarczą i administracją swoich posiadłości, powiększonych po śmierci matki, która wniosła w dom Słuszków połowę olbrzymiego majątku po rodzicach, położonego w centrum W. Ks. Lit. Gromadził książki, interesował się historią i zapewne spisywał ważniejsze wydarzenia; prosił np. hetmana Jana Karola Chodkiewicza o dane dotyczące przebiegu wojny w Inflantach, bliskie kontakty utrzymywał z podczaszym lit. Januszem Radziwiłłem. Nie wiadomo, czy pozostał, zgodnie z wolą ojca, przy wyznaniu kalwińskim. S. zmarł w r. 1619, przed 18 III.
Z małżeństwa z Zofią z Wołłowiczów pozostawił czterech synów: Mikołaja Kazimierza, Remigiana Jerzego (zm. po r. 1647), Rafała Aleksandra, posła na sejm koronacyjny w r. 1649, i Jana, posła na sejm w r. 1623, nad którymi opiekę objął stryj Aleksander. Dn. 18 XII 1631 synowie Remigian Jerzy i Rafał Aleksander dokonali ze stryjem działu dóbr, na mocy którego w zamian za Skryhałów wzięli majętności w woj. kijowskim: Muchojedowicze, Opoczyn i Uhły oraz dopłatę w wysokości 8 tys. złp.
Estreicher; Słown. Geogr. (Ciapin, Nowy Dwór, Wenden); Boniecki, IX 104; tenże, Poczet rodów; Niesiecki; Okolski, II 369–73; Sadkowska C., Genealogia rodu Słuszków i ich archiwum, „Archeion” T. 52: 1969 s. 64–5; Wolff, Senatorowie W. Ks. Lit.; Urzędnicy, IX; – Augustyniak U., Informacja i propaganda w Polsce za Zygmunta III, W. 1981; taż, Testamenty ewangelików reformowanych w Wielkim Księstwie Litewskim, W. 1992; Byliński J., Dwa sejmy 1613 r., W. 1984; Chłapowski K., Elita senatorsko-dygnitarska Korony za czasów Zygmunta III i Władysława IV, W. 1996; Ochmann S., Sejm koronacyjny Jana Kazimierza w 1649 r., Wr. 1985 (syn Rafał Aleksander); Wisner H., Najjaśniejsza Rzeczpospolita, W. 1978; – Zawisza K., Pamiętniki, Wyd. J. Bartoszewicz, W. 1862 s. XLIII–XLVII; – AGAD: Arch. Radziwiłłów, Dz. II nr 599, Dz. V nr 14652, 14660, 14662, Arch. Radzyńskie, nr 80 s. 8–10, 15, Arch. Roskie majątkowe nr 111, 152/8, 601 s. 94–95, nr 602 s. 178–179; B. Narod.: BOZ rkp. 960 nr 251, 497; B. Raczyńskich: rkp. 75 s. 7; L’vivs’ka Naukova Biblioteka im V. Stefanyka we Lw.: Arch. Sapiehów nr 149 (Teki Prochaski) s. 376–377, 461–465; Centralnyj Deržavnyj Istoričnij archiv Ukrainy we Lw.: Fond 835, op. 1, nr 2277.
Mirosław Nagielski