Sikorski Laurenty (Wawrzyniec) Grzegorz (1849–1915), aktor. Ur. 9 V w Krakowie, był synem Wawrzyńca, majstra szewskiego, i Agnieszki z Madejskich.
S. uczył się w Krakowie. Debiutował latem 1868 w Częstochowie w komedii „Uściskajmy się” E. Labiche’a, A. Lefranca i A. M. Massona, wystawionej przez zespół wędrowny Antoniego Raszewskiego. Z zespołami wędrownymi występował w r. 1869 w Płocku (u A. Raszewskiego) i Białej Podlaskiej (u Henryka Modzelewskiego). w r. 1870 w Dąbrowie Górniczej (u Jana Okońskiego). Następnie był w Kaliszu; w r. 1871 z tow. dramatycznym Lecha Nowakowskiego, w r. 1872 w zespole Aleksandra Carmantranda. Latem 1872 występował w Warszawie w teatrzykach ogródkowych «Cassino» i «Eldorado», pod dyrekcją Pawła Ratajewicza, z którego zespołem był później w Piotrkowie (do 24 X 1872) i Płocku (do 20 V 1873). Stąd udał się do Częstochowy, do zespołu Józefa Teksla, następnie przeniósł się do Poznania; grał tu do listopada 1873. Losy wędrownego aktora zawiodły go także do Lublina, gdzie z zespołem Juliana Grabińskiego został na sezony zimowe 1873/74 i 1874/75, grał wtedy m. in. Ignacego („Marcowy kawaler” J. Blizińskiego), Maksymiliana („Zbójcy” F. Schillera), Kapelana („Damy i huzary” A. Fredry), miał dwukrotnie benefisy: w kwietniu 1874 w „Zemście” Fredry i w listopadzie t. r. w sztuce „Sierota z Lowood” Ch. Birch-Pfeiffer. Latem 1875 ponownie występował w warszawskich teatrzykach ogródkowych «Alhambra» i «Tivoli». Na przełomie l. 1875 i 1876 był z zespołem J. Grabińskiego w Łodzi, od 11 IV do 2 VIII 1876 grał w teatrze krakowskim pod dyrekcją Adama Skorupki i Stanisława Koźmiana, m. in. Twardosza („Dożywocie” Fredry) i Protazego („Łobzowianie” W. L. Anczyca). Następnie wrócił do Lublina, gdzie osiadł na dłużej, grał w zespołach Maksymiliana Kopystyńskiego (sezon 1876/7) i Kazimierza Filleborna (sezon 1877/8).
W Lublinie był już S. aktorem znanym i cenionym, w marcu 1878 w roli Bajdalskiego w „Panu Damazym” Blizińskiego miał benefis, który stał się sukcesem artystycznym i kasowym. Jesienią 1878 z tow. dramatycznym kierowanym przez Józefa Puchniewskiego był w Piotrkowie (tu też reżyserował), od stycznia do maja 1879 grał w Kaliszu, w sezonie 1879/80 ponownie w Lublinie. Latem przyjeżdżał rokrocznie do Warszawy, gdzie występował na scenkach ogródkowych – w r. 1876 grał w teatrzyku «Pod Lipką», 1877 – w «Alhambrze», 1878 – w «Arkadii», 1879 i 1880 – znowu w «Alhambrze», m. in. w roli Wójta w „Czartowskiej ławie” J. K. Galasiewicza. Dn. 24 IX 1880 debiutował na scenie Teatru Letniego w Warszawie w dwóch rolach – tytułowej w „Panu Benecie” Fredry i Grzempielewskiego w „Marcowym kawalerze” Blizińskiego. Został przyjęty do zespołu farsy i operetki Warszawskich Teatrów Rządowych (WTR). Grał na scenach Teatru Letniego, Małego (25 XII 1880 brał udział w inauguracyjnym przedstawieniu tej sceny jako Protazy w „Łobzowianach” Anczyca), Nowego, Nowości (od 5 I 1901, kiedy to wystąpił na otwarcie tej sceny w „Gwałtu co się dzieje” Fredry), a także sporadycznie na scenie Teatru Rozmaitości. Dn. 28 XI 1908 w Teatrze Letnim obchodził jubileusz czterdziestolecia pracy scenicznej w komedii „Sposób na żony” Z. Przybylskiego. Dn. 4 VII 1912 przeszedł na emeryturę, ale na scenie występował do końca życia.
Świetny w rolach charakterystycznych «niedołęgów, pechowców, gapiów, nudziarzy, komicznych poczciwców» (A. Grzymała-Siedlecki) – należał S. do najpopularniejszych aktorów Warszawy. Grywał role pierwszoplanowe i – zawsze starannie opracowane – epizody. Niepozorny, szczupły, zawsze o smutnym wyrazie twarzy, wypracował własny styl gry: «Sikorski posiadał komizm spokojny, skoncentrowany, stłumiony» (Jan Czempiński). Prezentował swych bohaterów z komiczną powagą, a «jakiś, zdawało się, nieuleczalny smutek bił z jego wyrazu twarzy, a nawet można by powiedzieć: z całej jego niepozornej postaci i z tego to smutku – przez dziwaczne przetworzenia – rodził się jego komizm» (Grzymała-Siedlecki). Spis jego ról to zarazem prawie pełny rejestr komedii i fars wystawianych na scenach WTR. Arcydziełami komizmu byli w jego wykonaniu Fujarkiewicz w „Domu otwartym” M. Bałuckiego i Mazurkiewicz w „Żołnierzu królowej Madagaskaru” S. Dobrzańskiego; powtarzał te role przez wiele lat. Znakomicie wypadały jego role fredrowskie: Twardosz w „Dożywociu”, Kapelan w „Damach i huzarach”, Dyndalski w „Zemście”, Kokoszkiewicz w „Jestem zabójcą”, Piotr Zrzęda w „Zrzędności i przekorze”. Do innych wybitnych ról S-ego należały: Łykalski („Majster i czeladnik” J. Korzeniowskiego), Szczęsny („Wujaszek całego świata” K. Majeranowskiego), Ciaputkiewicz („Grube ryby” Bałuckiego), Wójt („Czartowska ława” Galasiewicza), Pazurkiewicz („Żydzi” Korzeniowskiego), Fromentel („Safanduły” V. Sardou), Perrichon („Podróż pana Perrichon” E. Labiche’a i E. Martina) i Grabarz I w „Hamlecie” W. Szekspira, którą to rolą zachwyciła się Helena Modrzejewska. Grywał też z powodzeniem w tzw. komedii serio, gdzie tworzył nie tylko zabawne, ale i wzruszające postaci jak np. Baltazar Uszyński („Przed ślubem” K. Zalewskiego). Zmarł 1 VIII 1915 w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim.
Żoną S-ego była (ślub w listopadzie 1881) Klementyna Remiszewska (zm. 1919), aktorka występująca na scenie pod pseud. Janicka. O ich potomstwie brak informacji.
Fot. prywatne w: B. Narod. (Zakład Grafiki), IS PAN, Muz. Teatralne w W.; – Słown. Teatru Pol. (bibliogr., ikonogr., fot.); Szenic S., Cmentarz Powązkowski 1891–1918, W. 1983; – Bieńka M. O., Repertuar Warszawskich Teatrów Rządowych 1891–1900, W. 1995; Domański P., Repertuar teatrów warszawskich 1907–1910, W. 1977; tenże, Repertuar teatrów warszawskich 1911–1915, W. 1981; Kruk S., Repertuar teatru lubelskiego 1864–1890, W. 1979; – Czempiński J., Teatry polskie w Warszawie, W. 1917 (fot.); Szczublewski J., Teatr Wielki w Warszawie 1833–1993, W. 1993. – Grzymała-Siedlecki A., Świat aktorski moich czasów, W. 1973; – Mater. Red. PSB: Kserokopia aktu ur. z AP w Kr.
Grażyna Chmielewska