Połubiński Leon Kazimierz h. własnego (zm. 1726), poseł na sejm, ciwun twerski. Był synem Dymitra Samuela (zob.) i Konstancji ze Stadnickich. Uczył się w kolegium jezuickim w Braniewie. W r. 1669 został na sejmiku relacyjnym brzeskim (15 I) obrany posłem na sejm elekcyjny. Zapewne, jak wielu innych Połubińskich, w latach siedemdziesiątych służył w wojsku W. Ks. Lit. w chorągwiach swego krewniaka Aleksandra Hilarego Połubińskiego (zob.). W późniejszym okresie mógł posiadać w kompucie litewskim chorągiew, gdyż w latach osiemdziesiątych występuje z tytułem «pułkownika JKM». Był on jednak przede wszystkim działaczem szlacheckim. W r. 1673 przy poparciu ojca, który był marszałkiem sejmiku nowogródzkiego, (29 XII) został P. wybrany na posła na konwokację. Na konwokacji został wyznaczony do komisji skarbowej zajmującej się wypłatą zaległego żołdu wojsku litewskiemu. Komisarze mieli zebrać się w Wilnie 21 III 1674. Posłował następnie z woj. nowogródzkiego na sejm elekcyjny w r. 1674 i podpisał sufragia Jana Sobieskiego z województwem nowogródzkim (21 V). Był także posłem na sejm koronacyjny Jana III; z izby poselskiej wyznaczono go na deputata do Trybunału Skarbowego W. Ks. Lit. w Wilnie, zaczynającego obrady 8 VI 1676. W r. 1678 był zarządcą klucza Łomazy w ekonomii brzeskiej, której administratorem był A. H. Połubiński. T. r. P. zabiegał o urząd podskarbiego nadwornego litewskiego, lecz mimo poparcia ze strony A. H. Połubińskiego nie otrzymał tego urzędu. Posłował na sejm grodzieński w r. 1679; ponownie wyznaczono go wówczas do Trybunału Skarbowego W. Ks. Lit.
W r. 1689 był P. dworzaninem pokojowym Jana III i t. r. (wraz z żoną Klarą z Sipowiczów) otrzymał przywilej na ciwuństwo i dzierżawę twerską na Żmudzi. W r. 1690 posłował na sejm warszawski z powiatu słonimskiego, był również posłem słonimskim na konwokację i podpisał akt konwokacji. W sierpniu 1698 stawił się P. na zgromadzeniu pospolitego ruszenia żmudzkiego między Ławnem a Puzewiczami; podpisał uchwalony wówczas akt stanów W. Ks. Lit. (14 VIII). Jako działacz opozycji antysapieżyńskiej został posłem z Księstwa Żmudzkiego na sejm pacyfikacyjny powtórnie złożony w r. 1699. Zapewne wziął udział w bitwie pod Olkienikami, choć postanowienie stanów W. Ks. Lit., uchwalone pod Olkienikami 2 XII 1700, nie wymienia go; nie wypisano jednak wówczas składu 7 chorągwi Księstwa Żmudzkiego biorących udział w bitwie pod komendą starosty żmudzkiego Hrehorego Ogińskiego. W r. 1703 został P. posłem na sejm lubelski i wybrano go na deputata «do boku» króla obok rezydentów z senatu. Wcześniej, z sejmiku słonimskiego (6 II 1703) został delegowany na obrady w Wilnie «ex limitatione» zjazdu różańskiego (1 XII 1702). Podpisał się w Wilnie 7 III 1703 pod konfederacją stanów W. Ks. Lit. opowiadającą się za Augustem II. W r. 1704 otrzymał zgodę na scedowanie swemu synowi Fedorowi (Teodorowi) ciwuństwa twerskiego ze wsią Widejki i starostwa likowiańskiego. W r. 1710 wziął udział, jako poseł Księstwa Żmudzkiego, w obradach Walnej Rady Warszawskiej.
Dalsza działalność P-ego znana jest nam dość słabo. Pod koniec życia, począwszy od r. 1720, pochłaniały go głównie sprawy majątkowe, związane z podziałem dóbr między synów. Tak jak wielu innych Połubińskich, podpisywał się P. z Łubna, nie będąc wcale właścicielem tych dóbr. Posiadał plac w Rosieniach oraz w Twerze (w r. 1704 uzyskał zgodę na odstąpienie go na rzecz Kościoła). W r. 1720 otrzymał ponownie zgodę na cesję wsi Widejki na rzecz syna Fedora, a ciwuństwa twerskiego na rzecz drugiego syna, Józefa, star. kurklańskiego. W r. 1726 wyrobił «communicatio juris» dla swej małżonki na ciwuństwo twerskie. T. r. zrzekł się ostatecznie tegoż ciwuństwa na rzecz syna Józefa. Zmarł w końcu r. 1726.
Z małżeństwa z Klarą z Sipowiczów P. miał trzech synów: Fedora (Teodora), star. likowiańskiego, Józefa, który po ojcu objął ciwuństwo i dzierżawę twerską, oraz Krzysztofa (zm. 1766, wg J. Wolffa mógł to być jednak syn Józefa, a więc wnuk P-ego), który w r. 1731 występował z tytułem ciwunowicza twerskiego, był także starostą kurklańskim (po Józefie), a 22 VI 1748 sędzią ziemskim słonimskim po śmierci Michała Połubińskiego.
Estreicher; Niesiecki, VII 369; Uruski; Elektorów poczet, s. 280; Wolff, Kniaziowie lit.-rus., s. 384–5; – Akty Vil. Archeogr. Kom., IV 50–8; Diariusz Walnej Rady Warszawskiej z r. 1710, Wyd. R. Mienicki, Wil. 1928 s. 270; Vol. leg., V 213, 229, 240, 244, 305, 418, 639/40, 617, 854, VI 103; Zawisza K., Pamiętniki…, Wyd. J. Bartoszewicz, W. 1862 s. 23, 65, 147, 186, 203; – AGAD: Arch. Radziwiłłów, Dz. II nr 1611, 1612, Dz. V t. 412 nr 16717 (plik korespondencji sufragana smoleńskiego z dworu królewskiego do A. H. Połubińskiego, błędnie włożony do korespondencji J. Tyzenhauza, kaszt. wendeńskiego), APP, IX, Sumariusz Metryki Lit. Ks. Zap. 158, s. 12, Ks. Zap. 160 s. 404–405, 1088, 2002, Ks. Zap. 162 s. 819, Ks. Zap. 165 s. 39, 139, 392; B. Czart.: rkp. 177 nr 126, nr 416 s. 41; B. Narod.: XVII 4.787 („Konfederacja generalna ordinum regni et MDL…”), XVII 4.833 adl. 4.16050 („Postanowienie generalne stanów WXL… pod Olkinnikami”), XVII 4.837 („Confederatia generalna WXL”, Wil. 7 III 1703), XVII 4.1449 adl. („Acta stanów WXL na pospolite ruszenie vigore laudum wileńskiego 14 Augusti 1698…”), XVII 3.1235 („Najniższy z najwyższego jw. jmp. A. H. Połubiński”) 1679.
Mirosław Nagielski