Jodko-Narkiewicz Leon (Leonard), (zm. ok. 1850), inżynier wojskowy. Pochodził z litewskiej rodziny szlacheckiej, wywodzącej się z pow. lidzkiego i od XVI w. piastującej urzędy. W marcu 1790 r. wstąpił jako podoficer do litewskiego korpusu inżynierów; 13 IX 1794 r. z konduktora inżynierów awansował na podporucznika 3 regimentu piechoty litewskiej. Potem miał służyć w Legionach, a w r. 1807 był kapitanem inżynierii I Legii Księstwa Warszawskiego. Po traktacie tylżyckim uczestniczył w pracach delimitacyjnych; w kampanii 1809 r. mianowany poddyrektorem fortyfikacji odzyskanego Zamościa, od 1 VI rozpoczął tam pracę. Na tym stanowisku, awansowany na podpułkownika, przetrwał oblężenie w r. 1813, otrzymując, tak jak inni wyżsi oficerowie, Krzyż Kawalerski Legii Honorowej. Po traktacie wiedeńskim był szefem robót delimitacyjnych z Wolnym Miastem Krakowem. Awansowany na pułkownika, wrócił w r. 1817 do robót fortyfikacyjnych w Zamościu. Przed powstaniem podał się do dymisji. Zdaniem podwładnego, K. Kołaczkowskiego, mało wykształcony, uczciwy, dobroduszny. Żonaty z Barbarą Bukrzewską, pozostawił syna Konstantego, inżyniera miasta Warszawy.
Boniecki; Uruski; – Gembarzewski, Wojsko pol. 1815–30, s. 135; Giergielewicz J., Zarys historii korpusów inżynierów w epoce Stanisława Augusta, W. 1933; Herbst S., Zachwatowicz J., Twierdza Zamość, W. 1936; Olszewicz B., Polska kartografia wojskowa, W. 1921; – Akty powstania Kościuszki, III; [Kołaczkowski K.], Wspomnienia jenerała Kołaczkowskiego, księga I, Kr. 1898 s. 66; Korespondencja ks. Józefa Poniatowskiego z Francją, Wyd. A. M. Skałkowski, P. 1921–8 II; Spadek rękopiśmienny po gen. M. hr Hauke, Wyd. A. Rembowski, W. 1905 s. 174 i n.
Stanisław Herbst