Gajewicz Leon Wincenty (1855–1933), ekonomista, dyrektor Towarzystwa Kredytowego miasta Łodzi, działacz społeczny. Syn Franciszka i Franciszki. Ur. się 9 III we wsi Baran pow. miechowskiego. Gimnazjum ukończył w Kielcach w r. 1874, po czym wstąpił na wydział prawny Uniwersytetu Warszawskiego. Studia ukończył w r. 1878 ze stopniem kandydata praw po przeprowadzonej obronie rozprawy na temat Prawo niemieckie w dawnej Polsce. Pracę zawodową rozpoczął na stanowisku sekretarza sądu okręgowego warszawskiego. W r. 1882 zaliczony został w poczet adwokatów przysięgłych. W tym jeszcze roku porzucił sądownictwo i opuścił Warszawę, przenosząc się do Łodzi, by rozpocząć działalność w instytucji obywatelskiej, jaką było Towarzystwo Kredytowe w tym mieście. Całe dalsze swe życie związał G. z tą kredytową instytucją, założoną w r. 1872 przez teścia swego Andrzeja Rosickiego, byłego prezydenta Łodzi. Najpierw na stanowisku pierwszego sekretarza biura dyrekcji Towarzystwa, potem jako referent wydziału administracyjnego, wreszcie od r. 1888 jako wicedyrektor zaprawiał się przy boku Rosickiego obejmując po jego śmierci w r. 1904 urząd dyrektora. W ciągu pięćdziesięcioletniej służby dla Towarzystwa, a tym samym dla rozwoju gospodarczego Łodzi, G. stał się wybornym znawcą ustaw i praw towarzystw kredytowych. Towarzystwo doprowadził do niebywałego rozkwitu. W pismach fachowych oraz w prasie codziennej, głównie łódzkiej, zamieszczał liczne artykuły i rozprawy z dziedziny stosunków kredytowych. Już w r. 1898 ogłosił podstawową książkę z tej dziedziny Zasady postępowania w Towarzystwie Kredytowym miasta Łodzi. W r. 1917 wydał rozprawę pt. Własność nieruchoma miejska i towarzystwa kredytowe po wojnie. Wreszcie poświęcił dwie książki o charakterze monografii historycznych łódzkiemu Towarzystwu Kredytowemu: Towarzystwo Kredytowe miasta Łodzi. Wzmianka historyczna na 40-letnią rocznicę istnienia instytucji (1913), Towarzystwo Kredytowe miasta Łodzi 1872–LX–1932. Sześćdziesiąt lat na posterunku pracy obywatelskiej i pomocy dla własności nieruchomej miejskiej (1932).
Drugą dziedziną zainteresowań i pracy G. była publicystyka. Wespół ze Stefanem Kossuthem i Henrykiem Elzenbergiem założył w r. 1884 pierwszą polską gazetę w Łodzi »Dziennik Łódzki«. W ciągu całego okresu istnienia »Dziennika« był jednym z najgorliwszych współpracowników, zwłaszcza przyczynił się do rozbudowania działu literackiego. Zasilał pismo pracami o różnorodnej treści. Artykuły i felietony swoje, pisane barwnie i żywo, zamieszczał także pod pseudonimami: »Palestrant bez praktyki«, »Trzeci«, »Quis quis«. Był również współpracownikiem »Gazety Sądowej Warszawskiej«, w której zamieszczał artykuły związane zwłaszcza z jego praktyką w Tow. Kredytowym. Pisywał także do »Dnia« oraz przez szereg lat wypowiadał się na łamach »Kuriera Łódzkiego« i »Łódzkiego Głosu Obywatelskiego«. Pisywał także dla różnych wydawnictw okolicznościowych na tematy literackie i społeczne.
Na niwie społecznej specjalnie odznaczył się w pracach Oddziału Łódzkiego Tow. Prawniczego na stanowisku przewodniczącego oraz w ciągu dziesięcioletniej służby w miejscowym Oddziale Czerwonego Krzyża na stanowisku wiceprezesa, za którą otrzymał order Czerwonego Krzyża pierwszej klasy. Brał również czynny udział w pracach władz najstarszej łódzkiej polskiej organizacji śpiewaczej »Lutnia« od jej założenia. W okresie dwudziestolecia Niepodległości był sędzią handlowym Sądu Okręgowego Łódzkiego. Za całokształt działalności publicznej odznaczony został w r. 1932 złotym krzyżem zasługi. Zmarł 22 X 1933.
Archiwum Miejskie w Ł.: Księgi ludności stałej m. Ł.; Akta Tow. Kredytowego m. Ł. – teczka personalna. Ze wspomnień o »Dzienniku Łódzkim«, »Rozwój« 1905, nr 12. Nekrologi: »Kurier Łódzki«, 1933, nr 294; »Łódzki Głos Obywatelski«, 1933, nr 11.
Roman Kaczmarek