Olewiński Lubin Franciszek (1825–1879), stenolog. Ur. 11 III w Żórawnie, w Brzeżanach uczęszczał do gimnazjum, które ukończył w r. 1843. Zapisał się na Wydział Filozoficzny Uniw. Lwow., lecz studiów nie ukończył. Od r. 1843 pracował zarobkowo kolejno jako praktykant w Dyrekcji Skarbowej w Stryju, poborca podatkowy i aktuariusz dominikalny w państwie Żórawno (1844–6), praktykant w Urzędzie Okręgowym w Stryju (do r. 1848). Z kolei służył w wojsku austriackim w randze podporucznika do r. 1860. W czasie służby wojskowej nauczył się stenografii niemieckiej systemu graficznego K. F. Gabelsbergera i w r. 1858 został członkiem korespondentem Centralnego Tow. Stenograficznego w Wiedniu. Od r. 1861 był urzędnikiem biura Sejmu Galicyjskiego we Lwowie. W r. 1862 opracował polski system graficzny, lecz Wydział Krajowy odmówił wydania podręcznika. W t. r. O. został wykładowcą stenografii na Uniw. Lwow. W r. 1863 Ministerstwo Stanu zwolniło O-ego z egzaminu nauczycielskiego ze stenografii i mianowało go stałym nauczycielem stenografii na Uniw. Lwow., gdzie wykładał stenografię do śmierci. W r. 1864 przy pomocy prenumeraty O. opublikował Naukę stenografii polskiej wydrukowaną w Wiedniu ruchomymi czcionkami Faulmana. Był to pierwszy, obok równocześnie wydanego systemu stenografii przez Józefa Polińskiego, polski system stenografii graficznej. Został on opracowany na bazie pierwszego w świecie systemu graficznego Gabelsbergera wydanego w Niemczech w r. 1834. W maju 1864 powołane zostało Tow. Stenografów Polskich i Ruskich, zwolenników szkoły O-ego, któremu prezesował. W l. 1864–7 O. wydawał we Lwowie czasopismo pt. „Czytanki stenografi polsko-ruskiej szkoły Lubina Olewińskiego”. Opracował też jednolity system stenografii dla języków słowiańskich i opublikował go w postaci podręcznika Den stenographierenden Slaven (Lw. 1865), który spotkał się z ostrą krytyką ze strony stenografów polskich i czeskich. Na wniosek Towarzystwa i prośbę O-ego powołano we Lwowie w lipcu 1865 Komisję Egzaminacyjną dla nauczycieli stenografii polskiej, ruskiej i niemieckiej, której jedynym egzaminatorem został O. W październiku 1865 Wydział Krajowy powierzył O-emu kierownictwo sejmowego biura stenograficznego. W r. 1866 przygotował drugie, poprawione i uzupełnione wydanie Nauki, które wyszło we Lwowie w r. 1867 z datą 1868. Na skutek nieprawidłowego rozliczenia się z Tow. Stenografów Polskich i Ruskich O. został zeń wydalony. Wtedy przystąpił do Pierwszego Galicyjskiego Tow. Stenografów we Lwowie, grupującego zwolenników systemu Polińskiego. Zmarł 5 IX 1879 we Lwowie. Po śmierci O-ego jego system stenografii został zapomniany. O. był odznaczony medalem wojennym (za udział w kampanii włoskiej).
O. był żonaty od r. 1861 z Julią z Huberów, z którą miał dwie córki: Łucję, zamężną za architektem Janem Zubrzyckim, prof. Politechniki Lwowskiej, i Julię, zamężną (po śmierci siostry) również za Janem Zubrzyckim.
Finkel-Starzyński, Hist. Uniw. Lwow., I–II; Taub Sz., Zarys historii stenografii polskiej w postaci tablic chronologicznych, Kr. 1924; tenże, Zwięzłe dzieje stenografii polskiej, Lw. 1939; Taub Sz., Bobrowska S., Dzieje stenografii, Kat. 1931 (podob).; – „Stenograf Pol.” 1921–75; – Szkic historyczny w rękopisie Kazimierza Karpińskiego, stenologa i lektora stenografii na UJ (własność L. Klewżyca).
Lech Klewżyc