Michałowski Lucjan (1883–1943), architekt, malarz. Ur. 28 I w Kórniku, był synem Wincentego, rolnika (właściciela małego folwarku), i Antoniny z Menclewskich. Po nauce w gimnazjum w Trzemesznie i Wschowie studiował architekturę na politechnice w Monachium w l. 1904–8, uczęszczając równocześnie na studium rysunku i aktu w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. Po studiach pracował jako projektant w Urzędzie Konsystorskim we Fryburgu. W r. 1910 przeniósł się na stałe do Poznania, gdzie rozpoczął działalność jako samodzielny architekt. Był członkiem Wydziału Technicznego Poznańskiego Tow. Przyjaciół Nauk. Ogłaszał artykuły z zakresu architektury i urbanistyki. M. pracował głównie w zakresie budownictwa sakralnego, wykonując projekty nowych kościołów oraz rozbudowy istniejących, jak w Głównej (dzielnica Poznania), Domachowie (pow. Gostyń, 1930), Ludziskach (pow. Inowrocław, 1934), Gnieźnie (kościół Św. Wawrzyńca, 1935–6), Rogowie (w woj. kieleckim), loggia przy kościele Bożego Ciała w Poznaniu. Projektował również wyposażenie wnętrz kościelnych (ołtarze, stalle, konfesjonały, ławki), m. in. dla kościoła Salezjanów w Poznaniu (1928–9), kaplicy kościoła Franciszkanów w Poznaniu (1930), kościoła w Ludziskach (ołtarz główny, 1935). Kierował odnowieniem zabytkowych kościołów na Zdzieżu w Borku (1929) i Franciszkanów w Poznaniu (1930). Był twórcą wielu pomników w Wielkopolsce, jak Powstańców Wielkopolskich w Gostyniu (1925), Wdzięczności w Poznaniu (1929–31), Chrystusa w Gostyniu (1935), Królowej Korony Polskiej w Środzie (1938). Poza kościołami projektował też gimnazjum w Gostyniu (1923–4) i inne budynki tamże, jak Bank, Czytelnię dla Kobiet, Dom Parafialny, domy mieszkalne.

Obok działalności architektonicznej uprawiał M. malarstwo, wystawiając swe prace od r. 1910 w Poznaniu i Krakowie. Należał do Koła Artystów Wielkopolskich, na którego pierwszej wystawie w Tow. Przyjaciół Sztuk Pięknych w Poznaniu w r. 1914 pokazał większą ilość obrazów i prac architektonicznych. Wystawy zbiorowe jego prac malarskich odbywały się w Poznaniu w l. 1932, 1935 i 1938. W pierwszych latach działalności artystycznej M-ego do r. 1925 przeważa malarstwo olejne o różnorodnej tematyce (portret, krajobraz, martwa natura) oraz rysunki ołówkiem i piórkiem o motywach architektonicznych. W późniejszym okresie malował niemal wyłącznie akwarelą i rysował miękką kredką i węglem. Wykonał w tych technikach liczne krajobrazy, widoki miast i zabytków, ożywione sztafażem figuralnym, będące przeważnie plonem licznych podróży artystycznych odbywanych po kraju i za granicą (Włochy, Francja, Belgia, Holandia, Austria). Jego spuścizna artystyczna znajduje się w posiadaniu rodziny w Poznaniu; w Muzeum Narodowym w Poznaniu są dwie akwarele: Ratusz w Bruges (1934) i Widok na Giudecę w Wenecji (1936). M. zmarł w Poznaniu 24 XII 1943. Żonaty był od r. 1912 z Heleną Haertlé, pozostawił synów: Przemysława (ur. 1913), historyka sztuki, Bohdara (ur. 1914), ekonomistę, Sławosza (1916–1974), inżyniera-architekta, i Kornela (ur. 1923), bibliotekarza.

Allgemeines Lexikon der bildenden Künstler des XX Jahrhunderts, Leipzig 1956 III; Łoza, Architekci; tenże, Czy wiesz, kto to jest?, (fot.); Olszewicz, Lista strat kultury pol.; Peretiatkowicz–Sobeski, Współczesna kultura pol.; Who’s Who in Central and East-Europe 1933/4, Zurich 1935; Wystawa jubileuszowa I salon wiosenny, Kr. 1914; Wystawa kolekcyjna Zofii Dziurzyńskiej-Rosińskiej, Lucjana Michałowskiego, Macieja Nehringa, P. 1932; Wystawa Koła Artystów Wielkopolskich w Poznaniu, P. 1914; Wystawa pośmiertna poznańskich artystów plastyków, P. 1947; – Dalbor W., Wystawa akwarel i rysunków L. M-ego oraz wystawa bieżąca w Tow. Przyjaciół Sztuk Pięknych, „Dzien. Pozn.” 1935 nr 98; – „Dzien. Pozn.” 1938 nr 86; „Głos Wpol.” 1947 nr 12; Jednodniówka Komitetu Odbudowy Gimnazjum w Gostyniu, Gostyń 1946; „Kur. Pozn.” 1935 nr 88, 91, 567, 1936 nr 153; „Przew. Katol.” 1932 nr 46 (fot.); – Materiały nadesłane przez syna, Przemysława Michałowskiego z Poznania.

Red.