Riaucour (Riaucourt, Ryjokur, Riokur) Ludwik Ignacy h. własnego (zm. 1777), kanonik gnieźnieński i łucki, oficjał brzeski lit., bp tytularny Ptolemaidy (Akki). Był synem kupca francuskiego, zapewne Jakuba, i Franciszki, bratem Piotra (zob.).
W r. 1708 R. zapewne rozpoczął nowicjat u jezuitów w Lublinie, w zgromadzeniu jednak nie pozostał. Studiował w Uniw. Krak., a potem w Rzymie. Sprawował tam funkcję protonotariusza przy kurii papieskiej. Rodzina R-a powiązana była interesami finansowymi m. in. z Radziwiłłami i R. załatwiał ich zlecenia w Rzymie oraz przesyłał im nowiny. W r. 1729 z protekcji Radziwiłłów otrzymał probostwo w Białej (Podlaskiej) i prowizję apostolską na archidiakonię poznańską. Kapituła poznańska wybrała zaś na archidiakonię jednego z dwóch kandydatów przedstawionych jej przez bpa Jana Tarłę i wystąpiła ostro, przy poparciu Tarły, w obronie swych praw, protestując przeciw prowizji dla R-a. Zwróciła się o poparcie do prymasa i kapituły gnieźnieńskiej. Poparła ją także szlachta woj. wielkopolskich, kujawskich i sieradzkiego, która w marcu 1730 złożyła protest przeciw kandydaturze R-a. Ostatecznie kuria rzymska zatwierdziła wybór i instalację elekta kapituły. Dn. 28 VIII 1732 uzyskał R. stopień doktora obojga praw w Uniw. Krak., a w r. n. instalowany został na kanonię doktorską gnieźnieńską uposażoną na Mościskach. Chcąc zjednać sobie niechętną mu kapitułę zakupił w Gnieźnie plac, na którym miał własnym kosztem wystawić kurię kanoniczą. R., podobnie jak jego brat Piotr, współpracował z ambasadorem Francji A. F. Montim; we wrześniu 1733 razem z siostrzeńcem Montiego wyjechał w tajnej misji do Frankfurtu n. Odrą na spotkanie Stanisława Leszczyńskiego i wraz z nim przybył do Warszawy. W r. 1745 R. jako plenipotent finansowy Maurycego Saskiego miał spisać inwentarz dóbr stwołowickich. Służył też swymi radami w interesach bpowi chełmińskiemu, kanclerzowi w. kor. Andrzejowi Stanisławowi Załuskiemu. R. blisko współpracował z Hieronimem Florianem Radziwiłłem, chorążym lit., zarówno w sprawach finansowych jak i politycznych. Przyczynił się do zbliżenia Radziwiłła z Czartoryskimi. Po śmierci chorążego lit. (1760 r.) jego spadkobierca Karol Stanisław Radziwiłł, niechętny R-owi, pozbawił go dzierżawionego od Hieronima Floriana «hrabstwa newelskiego».
R. pozostawał w bliskich stosunkach z bpem łuckim Franciszkiem Kobielskim. Dzięki jego protekcji został oficjałem brzeskim lit. (między r. 1746 a r. 1749). Dn. 1 VI 1749 w kościele Św. Krzyża w Warszawie bp płocki Antoni Sebastian Dembowski konsekrował R-a na bpa Ptolomeidy (Akki). Przed r. 1767 dostał też kanonię katedralną łucką. W r. 1772 zrezygnował z kanonii gnieźnieńskiej, na której już od r. 1760, w związku ze stałym pobytem w Białej, miał koadiutora w osobie ks. Ludwika de Mathy. Jako protektor akademii bialskiej bronił jej interesów w sprawach finansowych. W r. 1764, na sejmie koronacyjnym Stanisława Augusta, R. uzyskał indygenat wraz z bratem Piotrem (zapewne jeszcze w r. 1745 otrzymał szlachectwo od Augusta III jako wikariusza cesarstwa). W kadencji 1766/7 r. był prezydentem Trybunału Kor. W r. 1759 odbudował własnym kosztem kościół w Waliszewie (pow. gnieźnieński). W panegiryku z r. 1767 tytułowany jest «prepozytem słuckim, narewskim i uchańskim». R. zmarł w połowie listopada 1777.
Korytkowski, Prałaci gnieźn.; Uruski; – Koceniak J., Antoni Sebastian Dembowski, W. 1953; Nowacki, Dzieje archidiecezji pozn., II 307; Smoleński W., Mieszczaństwo warszawskie w końcu wieku XVIII, W. 1976; – Materiały do historyi Stanisława Leszczyńskiego króla polskiego…, Wyd. E. Raczyński, P. 1841 s. 170–1; Matuszewicz M., Diariusz życia mego, W. 1986; Vol. leg., VII 166; – „Gaz. Warsz.” 1777 nr 93 (doniesienie o odprawionych egzekwiach); „Wiad. Warsz.” 1768, Suplement do nr 4; – AGAD: Arch. Radziwiłłów Dz. V t. 304/13104, 305/13105, 306/13106; B. Czart.: rkp. 5930; B. Jag.: rkp. 6147/IV, 8844; B. Narod.: rkp 3225, 3244, 3250, 3269, 3270; B. Ossol.: rkp. 14254/III; B. PAN w Kr.: rkp. 4477.
Małgorzata Karpińska