Ludwik II (ur. między 1380 a 1385, zm. 1436), książę brzeski i legnicki. Był synem Henryka VIII, księcia brzeskiego (zob.), i Małgorzaty, córki Siemowita III, księcia mazowieckiego, wdowy po Kaźku słupskim. Przy podziale dziedzictwa po ojcu, na podstawie układu zawartego 22 X 1400 r. między braćmi przyrodnimi Henrykiem IX (młodszym, zob.) i L-iem, ten ostatni otrzymał Brzeg, Kluczbork, Byczynę, Wołczyn i 4 wsie należące dotąd do księstwa oławskiego. L. przystąpił do układu zawartego 17 VII 1402 między książętami śląskimi, którego celem było potwierdzenie wierności królowi Czech Wacławowi IV. W pierwszych latach swego panowania L. nie angażował się w sprawy polityczne; spędził wiele lat na podróżach. W r. 1403 odbył pielgrzymkę do Ziemi Świętej; był tam więziony i do kraju wrócił w r. 1405 (za staraniem swego brata Henryka IX oraz po złożeniu okupu przez stany księstwa). W r. 1407 przebywał krótko w Holandii. W r. 1410 jeździł do hrabstwa kłodzkiego, gdzie w bliżej nie znanych okolicznościach miał być jakoby więziony na zamku w Lewinie i uwolniony po złożeniu okupu przez miasto Brzeg; wersja ta o uwięzieniu jest podawana w wątpliwość (Wutke, K. Jasiński). L. powiększył znacznie terytorium swego księstwa: biskup wrocławski, książę legnicki Wacław II zapisał 19 III 1409 swe księstwo na rzecz Henryka IX i L-a, a 16 III 1413 z powodu choroby przekazał L-owi zarząd księstwa legnickiego. Po śmierci Wacława II w r. 1419 L. odziedziczył księstwo legnickie jednocząc je z brzeskim. W r. 1428 kupił od Kazimierza, księcia oświęcimskiego, księstwo strzelińskie za posag swej drugiej żony Elżbiety.
Po r. 1410 nastąpiło zbliżenie L-a z Zygmuntem luksemburskim; niejednokrotnie L. przebywał na dworze Zygmunta w Budzie, razem z nim był na soborze w Konstancji i towarzyszył mu (1415–7) w podróży do Francji i Anglii (w której brali udział rycerze polscy, m. in. Zawisza Czarny z Garbowa). W okresie wojen husyckich jako stronnik Zygmunta brał czynny udział w działaniach wojennych, m. in. w r. 1420 uczestniczył w wyprawie do Czech, a w latach następnych należał do najaktywniejszych książąt organizatorów obrony ziem śląskich przeciw husytom. Nie osiągnął jednak większych sukcesów, a jego odwrót w r. 1428 spod Brzegu, bez stawiania oporu oddziałom husyckim, spowodował krótkotrwałe oziębienie stosunków z Zygmuntem. W r. 1423 wziął L. udział w sojuszu książąt dolnośląskich z Zygmuntem luksemburskim, skierowanym przeciw Polsce. W r. 1424 L. zawarł umowę ze swymi bratankami Ruprechtem II, księciem lubińskim i chojnowskim, i Ludwikiem III, księciem oławskim i niemeckim (zob.) w sprawie wzajemnego dziedziczenia po sobie. Układ ten, aczkolwiek nie zrealizowany, stał się po śmierci L-a podstawą do wysuwania przez Ludwika III pretensji do księstwa legnicko-brzeskiego.
Podróże L-a, powodujące wydatki, zmuszały go do zaciągania pożyczek pod zastaw poszczególnych posiadłości. Na zmniejszenie dochodów księstwa wpłynęły także napady husytów. L. nie przejawiał zainteresowania sprawami kultury. Zmarł nagle 30 IV 1436 w Legnicy, pochowany tamże w ufundowanym przez siebie w r. 1423 klasztorze kartuzów na Przedmieściu Wrocławskim.
Przed 14 VIII 1409 L. ożenił się z Jadwigą Zapolya z Trenczyna (zmarłą bezdzietnie, zapewne w r. 1414); powtórnie zawarł L. związek małżeński 9 IV 1418 z Elżbietą (1403–1449, zob.), córką Fryderyka I, elektora brandenburskiego. Z małżeństwa tego było 4 dzieci: Ludwik i Elżbieta (zmarłe w dzieciństwie), Magdalena, która w początku 1442 r. (Jasiński) poślubiła Mikołaja I, księcia opolskiego, i Jadwiga, od r. 1445 żona Jana, księcia lubińskiego, syna Ludwika III. Rządy w księstwie objęła wdowa Elżbieta; śmierć L-a stała się początkiem sporu o sukcesję księstwa legnicko-brzeskiego między różnymi liniami Piastów Śląskich oraz książętami saskimi.

PSB, (Elżbieta, 1403–1449); Dworzaczek, Genealogia, tabl. 6; Wutke, Stammtafeln, tabl. II; – Grünhagen C., Die Hussitenkämpfe der Schlesier 1420–1435, Breslau 1872; Historia Śląska, I cz. 2; Schönwälder K. F., Die Piasten zum Briege…, Breslau 1855 I 221 i n.; Szafrański F., Ludwik II brzesko-legnicki feudał śląski z doby późnego średniowiecza, Wr. 1972; tenże, Stosunki narodowościowe i społeczne dworu brzesko-legnickiego w pierwszej połowie XV wieku, Acta Universitatis Wratislaviensis, T. 70, Historia, T. 14, Wr. 1968 s. 59–81; Wutke K., Wallfahrten nach dem heiligen Lande, w: Darstellungen und Quellen zur schlesischen Geschichte, 1907 III 146–52; – Cod. Sil., IX (Urkunden der Stadt Brieg); Lehns- u. Besitzurkunden Schlesiens, I–II; Script. Rer. Sil., II, VI, XII; Urkundenbuch der Stadt Lignitz und ihres Weichbildes bis zum Jahre 1455, Wyd. W. Schirrmacher, Legnica 1866 nr 635 (testament L-a).
Andrzej Wędzki