Ludwik III (zm. 1441), książę niemecki i oławski. Był synem Henryka IX (młodszego), księcia lubińskiego (zob.), i Anny, córki Przemysła, księcia cieszyńskiego. Na podstawie układu z 13 XI 1420 o podziale dziedzictwa po zmarłym Henryku IX między trzema jego synami L. z Wacławem miał wspólnie rządzić Oławą i Niemczą (Ruprecht II otrzymał Lubin i Chojnów). Po rychłej śmierci Wacława (między 14 I a 28 V 1423) L. pozostał jedynym władcą tych ziem. W r. 1423 przystąpił do sojuszu książąt dolnośląskich z Zygmuntem luksemburskim, skierowanego przeciw Polsce. W czasie wojen husyckich na Śląsku, wraz z innymi książętami śląskimi, znajdował się w obozie stronników Zygmunta. Ale w toku walk zajął chwiejne stanowisko i w r. 1428, chcąc ratować swoje posiadłości od zniszczenia, zawarł potajemnie krótkotrwały rozejm z husytami. Krok ten nie uratował jednak posiadłości L-a przed ich późniejszym (1430) zniszczeniem. W r. 1431 po śmierci brata Ruprechta objął władzę także nad Chojnowem i Lubinem. Po śmierci Ludwika II, księcia legnicko-brzeskiego (zob.), w r. 1436, opierając się na umowie zawartej w r. 1424 w sprawie wzajemnego dziedziczenia księstw, włączył się do sporu o sukcesję po nim, usiłując nakłonić stany księstwa legnicko-brzeskiego do złożenia mu hołdu. Stanowczy sprzeciw króla czeskiego Albrechta w r. 1438 uniemożliwił L-owi realizację tych planów. Zmarł w r. 1441 przed 18 VI. Przed 15 X 1426 zawarł L. związek małżeński z Małgorzatą, córką Bolesława IV, księcia opolskiego (zob.). Małgorzata miała dożywocie na Niemczy i Oławie. Pozostawił po sobie synów: Jana I (zm. 1453), księcia lubińskiego, ożenionego z Jadwigą, córką Ludwika II, księcia brzesko-legnickiego, i Henryka X (zm. 1452), księcia chojnowskiego i złotoryjskiego.
Dworzaczek, Genealogia, tabl. 6; Wutke, Stammtafeln, tabl. II; – Grünhagen C., Die Hussitenkämpfe der Schlesier 1420–1435, Breslau 1872; Historia Śląska, I cz. 2; Klose K., Beiträge zur Geschichte der Stadt Lüben, Lubin 1924 s. 237 (data śmierci L-a); Schönwälder K. F., Die Piasten zum Briege…, Breslau 1855 I 247 i n.; – Lehns- u. Besitzurkunden Schlesiens, I–II; Script. Rer. Sil., VI, XII.
Andrzej Wędzki