Konarzewski Ludwik (1885–1954), malarz i rzeźbiarz. Ur. 18 VII w Wilanowie, syn Stanisława i Marii z Malinowskich. W l. 1902–5 studiował w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u S. Lentza i K. Tichego, a w l. 1905–10 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u profesorów F. Ruszczyca, J. Stanisławskiego, J. Mehoffera i K. Laszczki. Wyjeżdżał też za granicę do Monachium, Paryża, Rzymu i Wiednia. W r. 1914 ożenił się w Istebnej na Śląsku Cieszyńskim z Jadwigą z Wałachów, siostrą artysty malarza Jana Wałacha. Lata pierwszej wojny światowej spędził na Syberii, gdzie zorganizował szkołę polską. Tam także w wielu miastach syberyjskich urządził swe wystawy. Po wojnie wrócił na Śląsk i w r. 1920 na krótko osiedlił się w Ustroniu, zaś w r. 1922 na stałe osiadł w Istebnej. W tym okresie namalował obrazy alegoryczne: Polska w kajdanach, Polska zrywająca pęta niewoli. K. malował krajobrazy z okolic Ukrainy i Śląska, a także tatrzańskie (Giewont).
W l. 1925 i 1927 K. uczestniczył w wystawach zbiorowych w Katowicach. W Istebnej założył szkołę rzemiosła artystycznego wraz z pracowniami rzeźbiarską i malarską, w których kształcił utalentowaną artystycznie młodzież góralską. W pracowniach istebniańskich pod kierunkiem K-ego wykonywano prace wchodzące w zakres sztuki kościelnej, a więc ołtarze, ambony i stacje drogi krzyżowej, malowano obrazy dla kościołów oraz malowano wnętrza kościelne. Do ważniejszych prac tego rodzaju należały m. in. obrazy, rzeźby i polichromie w kościołach w Bukowie, Gierałtowicach, Istebnej, Józefowie, Mąkoszycach, Rybniku i Wełnowcu. Ludowe sceny amatorskie, m. in. w Istebnej i Jabłonkowie, posiadały kurtyny namalowane przez K-ego. Jeden z pawilonów swojego ośrodka artystycznego, zbudowanego w części Istebnej noszącej nazwę Bucznik, poświęcił K. na pomieszczenie zebranych przez siebie okazów śląskiej sztuki ludowej i kościelnej.
Okres drugiej wojny światowej, w czasie której Niemcy zniszczyli doszczętnie cały jego istebniański ośrodek sztuki kościelnej, spędził K. w Krakowie. Nowe ognisko plastyczne uruchomił w r. 1945 w Rydułtowach niedaleko Rybnika. Prowadził amatorskie zespoły rzeźbiarskie pracujące w węglu. Zmarł 29 IX 1954 r. w Istebnej i tam też został pochowany. Założone przez niego w Rydułtowach ognisko plastyczne prowadził dalej jego syn Ludwik, który malarstwa i rzeźby uczył się u ojca oraz w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych.
K. zasłużył się jako krzewiciel rzemiosła artystycznego wśród ludności góralskiej w Istebnej i wsiach okolicznych. W Istebniańskim ośrodku, w którym naukę pobierać mogło ok. dwudziestu chłopców, kształcił przez wiele lat ubogą, a utalentowaną młodzież góralską, dając jej solidne na ogół przygotowanie w zakresie rzemiosła artystycznego. Sam jako artysta prac wybitniejszych po sobie nie zostawił.
Grajewski, Bibliografia ilustracyj; – Bandura W., Zagrożony byt placówki polskiej sztuki ludowej na Śląsku, „Polska Zach.” 1934 nr 240; Czober J., W szkole artystycznej rzeźby, malarstwa i sztuki góralskiej w Istebnej, „Polska Zach.” 1939 nr 8; [Kubisz W.] W. K., Wystawa szkoły przemysłu artystycznego w Ustroniu, „Dzien. Cieszyński” 1921 nr 146; Rosner E., Wizyta u Konarzewskich, „Głos Ziemi Cieszyńskiej” 1957 nr 30; – „Głos Narodu” 1923 nr 143; „Gość Niedzielny” 1947 nr 42 s. 326; „Rzeczpospolita” 1947 nr 293; „Sztuki Piękne” 1925 s. 38, 1927 s. 271.
Ludwik Brożek