Miklaszewski Ludwik (1869–1931), mistrz krawiecki, działacz rzemieślniczy, poseł do sejmu. Ur. 17 VIII w Kostrzynie pod Poznaniem, był synem Tomasza, krawca, i Marianny z Kwiatkowskich, bratem Jana. Od młodości pracował społecznie wśród młodzieży rzemieślniczej. Powołany do pruskiej służby wojskowej w Kilonii, działał tajnie, a po ukończeniu służby jawnie, wśród tamtejszej Polonii. Udał się następnie na kilka lat do Berlina, gdzie doskonalił się w fachu krawieckim oraz był członkiem organizacji polonijnych. W r. 1900 wrócił do Poznania i założył jedną z największych w Wielkopolsce firm krawieckich (Pracownię Ubiorów Męskich i Skład Sukna); jednocześnie pracował w organizacjach rzemieślniczych. Kierował Tow. Młodych Przemysłowców, które obdarzyło go potem honorową prezesurą. Przez wiele lat był starszym Wolnego Cechu Krawieckiego, a w Izbie Rzemieślniczej stał się przywódcą polskich rzemieślników. Był inicjatorem założenia polskiego komitetu cechmistrzów, który wprowadził do Izby 11 polskich członków. Sam został wybrany do niej w r. 1906 i dał się poznać jako zwolennik równouprawnienia kobiet w rzemiośle. W l. 1911–18 był jedynym polskim członkiem zarządu Izby. W okresie powstania wielkopolskiego został z ramienia Naczelnej Rady Ludowej komisarzem Izby Rzemieślniczej i dzięki niemu szybko została ona przejęta przez Polaków. W Polsce niepodległej był m.in. pierwszym polskim burmistrzem Kostrzynia, członkiem Rady Nadzorczej Banku Przemysłowców oraz członkiem prezydium Naczelnej Rady Rzemiosła Polskiego w Warszawie i członkiem jej komisji rewizyjnej. W r. 1919 założył w Poznaniu spółdzielnię krawiecką, a w rodzinnym Kostrzyniu Kasę Oszczędności i wchodził do jej zarządu. Był także przewodniczącym Zjednoczenia Związku Cechów Samodzielnych Rzemieślniczych, z którego ustąpił w r. 1928, kiedy organizacja ta poparła podczas wyborów do parlamentu prosanacyjną Katolicką Unię Ziem Zachodnich.
Poglądy polityczne M-ego ulegały ewolucji. Początkowo był pod wpływem konserwatystów i został wybrany wiceprezesem utworzonego w r. 1910 Związku Narodowego. W niepodległej Polsce należał do Związku Ludowo-Narodowego. W r. 1928 został wybrany z jego listy posłem na sejm z okręgu wyborczego 34: miasto Poznań. W Sejmie był członkiem Komisji Ochrony Pracy. W r. 1928 stanął na czele Komisji Polityki Gospodarczej przygotowującej program Stronnictwa Narodowego (SN). Opracował z ramienia klubu SN w Sejmie nowelę do ustawy o podatku przemysłowym. W Sejmie zabierał głos w dyskusji nad przekroczeniem budżetu przez Min. Przemysłu i Handlu oraz zgłosił wniosek w sprawie zmiany rozporządzenia o państwowym podatku przemysłowym. Po r. 1930 popadł w konflikt z endecją, zarzucając jej brak zrozumienia dla spraw rzemiosła. Postulował utworzenie niezależnej politycznie organizacji rzemiosła o charakterze gospodarczym, popierającej jednak rządy J. Piłsudskiego. Stąd znalazł się wśród organizatorów, a następnie członków głównego zarządu Narodowo-Chrześcijańskiego Zjednoczenia Rzemiosła Wielkopolskiego i Naczelnej Rady Rzemiosła (członek komisji rewizyjnej). W r. 1931 podpisał się pod zbiorowym protestem społeczeństwa wielkopolskiego przeciwko sprawie brzeskiej. Zmarł po krótkiej chorobie 23 VII 1931 w Poznaniu. Pochowany został na cmentarzu w Kostrzyniu.
Ożeniony ze Stefanią Rutkowską (zm. w r. 1947), miał synów: Włodzimierza (poległ w r. 1919 jako powstaniec wielkopolski pod Nakłem), Lecha, mistrza krawieckiego, Zygmunta, stomatologa (zm. 1973), Wincentego, kupca (zm. 1963), Aleksandra, księgowego (zm. 1971), oraz córki: Kazimierę Rubiś (zm. 1945) i Halinę Stypczyńską (zm. 1956).
Brat Jan Miklaszewski (1885–1954), krawiec, był działaczem rzemieślniczym i polonijnym. W l. 1905–20 miał w Berlinie zakład krawiecki i prowadził bibliotekę Związku Towarzystw Polskich w Berlinie. Następnie przebywał w Poznaniu. Był tam współorganizatorem i prezesem Towarzystwa Obywateli Polaków z Obczyzny, założył Związek Cechów Krawieckich i żeńską szkołę dokształcającą oraz należał do inicjatorów budowy Domu Rzemieślniczego. Działał również w spółdzielczości rzemieślniczej. Od r. 1935 mieszkał w Szklarce Śląskiej (pow. Ostrów Wlkp.). Tamże zmarł 3 I 1954.
Rzepeccy, Sejm i Senat 1928–33, s. 75 (fot.), 76, 204, 213; – Filipiak T. i in., Polityczna działalność rzemiosła wielkopolskiego w okresie zaborów (1793–1918). P. 1963; Jakóbczyk W., Studia nad dziejami Wielkopolski, T. 3: 1890–1914, P. 1967; Marczewski J., Narodowa Demokracja w Poznańskiem 1900–1914, W. 1967; Szrejbrowski K., Działalność organizacyjna Izby Rzemieślniczej w Poznaniu, w: Rzemiosło wielkopolskie 1919–1968, P. 1969 s. 17 (fot.); Wiesiołowski T., Czterdziestolecie najstarszej Izby Rzemieślniczej w Polsce, „Postęp Krawiecki” T. 11: 1959 (s. 2 fot.); – Księga Kupiectwa i Przemysłu Polskiego miasta Poznania, 1909, w: Księga Kupiectwa i Przemysłu Polskiego w W. Ks. Poznańskiem, 1909, P. 1909 s. 27, 59; Sprawozdania stenograficzne z posiedzeń Sejmu RP 1928–1930; Sprawozdanie z czynności Towarzystwa Młodych Przemysłowców w Poznaniu, P. 1912; – „Dzien. Pozn.” 1931 nr 169 (fot.); „Kur. Pozn.” 1928 nr 90 s. 1 (fot.), 1931 nr 334; – Informacje Haliny i Aleksandra Miklaszewskich. – Bibliogr. do Jana Miklaszewskiego: Kaźmierczak J., Polacy w Berlinie, Inowrocław 1937 s. 490; Szrejbrowski, [poz. cytowana] s. 21; – Materiały Haliny z Rutkowskich Lulkowej; Informacje Czesława Czaplickiego, Aleksandra, Leona i Mariana Miklaszewskich oraz ks. Aleksandra Przygodzkiego; – Życiorys Jana Miklaszewskiego opracowany przez Jerzego Pietrzaka w materiałach Redakcji PSB.
Jerzy Pietrzak