Romocki Ludwik (1872–1927), prawnik, literat. Ur. 18 II w Dreźnie, był synem Józefa, emigranta z r. 1863, i Julii z Cyprysińskich.
R. wychowywał się w Poznańskiem, tu prawdopodobnie ukończył gimnazjum. Następnie studiował na wydz. prawnym uniwersytetu w Getyndze. Po złożeniu pierwszego egzaminu pełnił w l. 1897–1902 przygotowawczą służbę sędziowską (w charakterze referendarza) przy różnych sądach w głębi Niemiec. W r. 1903 złożył tzw. wielki egzamin państwowy w Berlinie i zamieszkał w Poznaniu pracując jako adwokat przy Sądzie Apelacyjnym. Dał się poznać jako świetny obrońca w sprawach politycznych, zwłaszcza w procesie Komitetu Wrzesińskiego.
Twórczość publicystyczną i literacką rozpoczął R. od drukowania felietonów, artykułów i reportaży w „Kurierze Warszawskim” (1890–1); w l. n. zamieszczał m. in. w „Dzienniku Poznańskim” (1903–5), „Lechu” (Gniezno 1903), „Dzienniku Berlińskim” (1904), głównie drobne utwory wierszowane, wśród nich liryczne, humorystyczne, o charakterze okolicznościowym. W r. 1908 wskutek szykan ze strony Niemców przeniósł się do Warszawy i tu kontynuował twórczość literacką. Wiersze drukował już raczej sporadycznie, a zaczął pisać nowele i opowiadania (także o tematyce historycznej). W l. 1908–14 opublikował kilkadziesiąt takich utworów w czasopismach, m. in. w „Bluszczu”, „Biesiadzie Literackiej”, „Kurierze Warszawskim” (tu był członkiem redakcji), „Słowie”, „Gazecie Lwowskiej”, „Słowie Polskim”, „Tygodniku Ilustrowanym”, „Tygodniku Narodowym”, „Ziemi Lubelskiej”. Część opowiadań i nowel zebrał R. w dwu tomikach: Pan kawaler. Historie z dawnych lat (W. 1910) oraz Żołnierz W. Ks. Konstantego. Historie z dawnych lat. Druga seria (W. 1911). Utwory te zyskały przychylną opinię krytyki; podkreślano zwłaszcza umiejętność plastycznego odtwarzania postaci i scen historycznych, chwalono język. R. ogłosił następnie kilka współczesnych powieści: Owoc zakazany (Kijów 1912), Hakata (Kijów 1912, na tle stosunków polsko-niemieckich w Poznańskiem), Szczęście Zboskich «Kronika rodziny polskiej» („Słowo” 1910, Wyd. osobne W. 1912), Liść figowy (Lw. 1912), Mazowsze (W. 1913) oraz Ślubny welon (W. 1913, skonfiskowana), Miłość księcia Stefana (W. 1914). Powieści społeczne krytykowano za publicystyczny schematyzm (np. Hakata), w powieściach obyczajowych dopatrywano się cech pornograficznych (Owoc zakazany, Liść figowy), ganiono ich styl i język.
Na początku pierwszej wojny światowej R. został internowany w Orenburgu, jako tzw. jeniec cywilny, a od r. 1916 w Moskwie, gdzie przebywał do końca 1918 r. Swoje wspomnienia z tego okresu wydał pt. Wśród dzikich zwierząt. Z dziennika jeńca wojennego (W. 1922). Książka zawiera sporo materiału historyczno-anegdotycznego, obejmuje także nowelki i satyryczne felietony. W Moskwie rozwinął R. działalność społeczną; był członkiem Rady Międzypartyjnej, a następnie, do końca 1918 r., sekretarzem wydz. prasowego Centralnego Urzędu Reemigracyjnego. Współpracował z wychodzącymi w Moskwie polskimi czasopismami, m. in. z „Echem Polskim” (1916), opublikował dwa wiersze w przeznaczonym dla dzieci Śpiewniku bogorodzkim (Moskwa 1916).
Po powrocie do kraju pełnił R. od 16 V 1919 do 7 X 1920 funkcję komisarza cywilnego przy Dowództwie Frontu i Dowództwie IV Armii. Następnie, od 17 XI 1920 do 31 I 1921 był radcą urzędu patentowego w Warszawie, od 1 II 1921 podprokuratorem, a od 21 IV 1923 sędzią Sądu Najwyższego w Izbie V, orzekającym w sprawach byłego zaboru pruskiego. W ostatnich latach życia nie zajmował się pracą literacką. Opublikował jedynie zbiór opowiadań Chorągiew królestwa. Witraże dziejowe (P. 1927), zawierający głównie utwory dawniejsze. Zmarł w Warszawie 16 VIII 1927 i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim.
R. rodziny – jak się zdaje – nie założył.
Fot. w: „Świat” 1914 nr 3, 1915 nr 31, Romocki L., Mazowsze, W. 1913; – Lam S., Współcześni pisarze polscy, W. [ok. 1922]; – Czarnowski J., Aż u Bajkału, „Świat” 1915 nr 30, 31; Feldman W., Współczesna literatura polska, Wyd. 8, Kr. 1930; „Kurier Warszawski”. Książka jubileuszowa, W. 1896 s. 676; L., Ś.p. Ludwik Romocki, „Gaz. Sąd. Warsz.” 1927 s. 559; – Glinka W., Pamiętnik z Wielkiej Wojny. T. 3: Na wygnaniu, W. 1928; Hertz, Zbiór poetów pol., Ks. 7; – „Kur. Warsz.” 1927 nr 224; – IBL PAN: Kartoteka bibliograficzna (A. Bara).
Cecylia Gajkowska