Szenderowski Ludwik (1873–1933), prezes Związku Słowiańskich Zborów Ewangelicznych Chrześcijan.
Ur. 24 VIII w Kowlu w rodzinie katolickiej, był synem Łukasza, agronoma, i Marceliny z Bernadowiczów.
Po ukończeniu szkoły technicznej w Kijowie pracował S. na kolei w Kowlu. Tam wstąpił w r. 1908 do zboru ewangelicznych chrześcijan, zarejestrowanego przez władze w czerwcu 1909. Pracował następnie przy budowie linii kolejowej w gub. taurydzkiej, a stamtąd przeniósł się do Smiły (pow. czerkaski), gdzie zorganizował zbór ewangelicznych chrześcijan i został jego przełożonym. Prawdopodobnie z powodu sporu z duchowieństwem prawosławnym został na krótko aresztowany pod zarzutem działalności rewolucyjnej. W r. 1914 osiadł w Kijowie, gdzie zatrudnił się jako skarbnik w Rosyjskim Związku Agrarnym. Współpracował z przywódcą wspólnoty ewangelicznych chrześcijan w Rosji J. S. Prochanowem i został kaznodzieją miejscowego zboru. Wszedł też do zarządu Wszechrosyjskiego Związku Ewangelicznych Chrześcijan i został jego pełnomocnikiem na Ukrainę. Po przewrocie bolszewickim (listopad 1917) i proklamowaniu Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej (styczeń 1919) został członkiem komisji ds. religijnych w Kijowie; działał z powodzeniem na rzecz uwolnienia uwięzionych współwyznawców i dostarczał żywność głodującym. Prowadził również tajną działalność misyjną na Ukrainie oraz na południu Rosji Sowieckiej.
W r. 1923 przybył S. do Polski i zamieszkał w Warszawie, gdzie przy ul. Targowej 84 (następnie 82) założył wspólnie ze Stefanem Bartkiewiczem Zbór Ewangelicznych Chrześcijan. Uczestniczył w procesie zbliżenia wspólnot religijnych ewangelicznych chrześcijan i baptystów, a w powołanym w czerwcu 1923 Zjednoczeniu, grupującym oba wyznania objął funkcję wiceprezesa, od września 1924 – prezesa. Gdy we wrześniu 1925 ze Zjednoczenia wystąpili baptyści (jako zwolennicy służby wojskowej), został prezesem powołanego wtedy Związku Słowiańskich Zborów Ewangelicznych Chrześcijan. Doprowadził do zatwierdzenia 21 II 1927 statutu Związku przez Min. WRiOP i pełnił odtąd funkcję kapelana wojskowego tego wyznania. Na tym stanowisku przyczynił się do uwolnienia ewangelicznych chrześcijan, więzionych za odmowę służby wojskowej. Redagował organa Związku: w l. 1928–9 miesięcznik „Zwiastun Misjonarski”, wydawany w językach polskim, ukraińskim i rosyjskim, a w l. 1931–2 nieregularne czasopismo „Ewangeliczny Chrześcijanin”, ukazujące się w językach polskim i rosyjskim. S. zmarł 23 V 1933 w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym.
W małżeństwie z Pauliną Łuszczewską (1876–1945) miał S. syna Ludwika (zob.).
Dn. 2 II 2011 w Inst. Historii PAN oraz 31 III t.r. w Bibliotece Publicznej m. stoł. Warszawy wnuczka S-ego Ewa Bulska wygłosiła prelekcję multimedialną „Sylwetki polskiego protestantyzmu Ludwik Szenderowski ojciec i syn. Liderzy Związku Ewangelicznych Chrześcijan”.
Kto był kim w Drugiej RP? (fot.); – Modnick a N., Kościół Ewangelicznych Chrześcijan w Polsce jako Kościół wyboru, Kr. 2000 s. 127–37; Szenderowski L., Ewangeliczni chrześcijanie. Ruch odrodzeniowo-reformatorski w historycznym Kościele chrześcijańskim. Rys historyczny (XIX–XX w.), W. 1982 (fot. s. 325); Tomaszewski H. R., Baptyści w Polsce w latach 1918–1958, W. 2008; tenże, Kościół Chrystusowy w Polsce w latach 1921–1953, W. 1992; tenże, Wspólnoty chrześcijańskie typu ewangeliczno-baptystycznego na terenie Polski w latach 1858–1939, W. 2006; – „Kalendarz Chrześcijanina” 1977; „Kalendarz Jubileuszowy” 1963; „Myśl Ewangeliczna” 1989 nr 10–12 s. 15–17, 22; – Informacje wnuczki S-ego Ewy Bulskiej z W.
Elżbieta Alabrudzińska