Sierakowski Maksymilian Bruno h. Ogończyk (zm. 1790), poseł na sejmy, kasztelan płocki, marszałek Trybunału Kor. Był synem Hieronima i Antoniny z Lasockich, bratem bpa inflanckiego Antoniego Macieja (zob.).
W czasie bezkrólewia w r. 1764, 6 II na sejmiku w Raciążu, S. został obrany sędzią kapturowym z pow. płockiego. Z tytułem buńczucznego woj. płockiego podpisał elekcję Stanisława Augusta. Dn. 5 IV 1765 został wojskim mniejszym płockim, na wojstwo większe awansował 7 III 1774, a 22 XII t.r. postąpił na podsęstwo ziemskie płockie. W r.n. 22 XI został podkomorzym płockim. Dn. 31 I 1775 został wraz z innymi członkami rodu mianowany hrabią przez dwór austriacki (od dworu pruskiego otrzymał ten tytuł 13 VI 1776). Obrany posłem z woj. płockiego podpisał na sejmie 1776 r. akt konfederacji i został obrany na konsyliarza Rady Konfederacji. Dn. 4 X 1776 zabrał głos, krytykując zbytnią rozrzutność poprzedniego sejmu, który poprzez zbyt wysokie darowizny i pensje spowodował deficyt w skarbie. Powołując się na wręczone mu instrukcje, wniósł projekt uchwały, w którym żądał ścisłego rozliczenia Komisji Skarbu Kor. z «wyciśnionych od obywatelów» podatków, ponadto postulował przywrócenie uchwały z r. 1764 nakazującej lustrację starostw co pięć lat, skasowanie nadań prawem emfiteutycznym oraz skrytykował sposób pobierania czopowego i podatku od papieru stemplowego. Ponownie przemawiał 19 X 1776, chwaląc KEN i proponując zwiększenie jej funduszy przez zwrot zagarniętych dóbr pojezuickich; w imieniu województwa dziękował bpowi Michałowi Poniatowskiemu za finansowe wsparcie szkół w diec. płockiej. Dn. 14 V 1777 Stanisław August nadał S-emu Order św. Stanisława. Na sejmie 1778 r. (7 X) został S. wybrany z prowincji wielkopolskiej do deputacji sejmowej dla sprawdzenia rachunków Komisji Skarbu Kor. Dn. 23 X w odpowiedzi na krytykę bronił Rady Nieustającej, podkreślając jej kompetencje i zasługi dla kraju. W sześć dni później głosował za uznaniem działalności Rady Nieustającej.
Wybór S-ego na posła podczas sejmiku raciążskiego w lipcu 1780 nie budził żadnych kontrowersji wśród płockiej szlachty. Powołany na członka deputacji do egzaminowania KEN pochlebnie wyrażał się 19 X o działalności Komisji i poświęceniu jej członków z bpem płockim Michałem Poniatowskim. Był przeciwko przyjęciu „Zbioru praw” Andrzeja Zamoyskiego; 31 X 1780 domagał się podpisania wniesionego projektu o odrzuceniu kodeksu przed przystąpieniem do dalszych obrad.
Dn. 5 V 1781 S. został mianowany kasztelanem płockim. Był na sejmie 1782 r. i został wówczas powołany na sędziego sejmowego na kadencję piątą, przypadającą od 1 VI 1784. W r. 1783 został wybrany na deputata do Trybunału Kor. z woj. płockiego, a następnie na marszałka Trybunału. Podczas kadencji uskarżał się (list do króla z 3 IX 1784) na zamieszki w Lublinie, spowodowane przez woj. wileńskiego Karola Radziwiłła. W r. 1784 odznaczony został Orderem Orła Białego. Sejm grodzieński 1784 r. powołał S-ego na sędziego sejmowego na kadencję drugą, przypadającą od 1 VI 1785. Na sejmie tym pretendował do urzędu komisarza Komisji Skarbu Kor., jednakże 16 X rozstrzygnięto, iż jako aktualnie urzędujący marszałek trybunalski nie ma do tego prawa. Po raz kolejny na sędziego sejmowego wybrał go sejm 1786 r. na kadencję piątą od 1 VI 1788.
S. silnie związany z dominującą w woj. płockim partią królewską rywalizował z rodziną Zielińskich z kaszt. rypińskim Ludwikiem na czele. W jej wyniku doszło do starć na sejmiku deputackim w r. 1787 i do trudności w przygotowaniu sejmików poselskich w r. 1788. Mimo mediacji prymasa Poniatowskiego i próby ustalenia kompromisowej listy posłów sejmik po zagajeniu S-ego uległ rozdwojeniu. Król zdecydował się uznać posłów wybranych przez część sejmiku kierowaną przez S-ego i cieszących się poparciem większości szlachty płockiej. W instrukcji sejmikowej posłów tych zobligowano, aby polecili S-ego względom króla.
Akt konfederacji sejmowej podpisał z opóźnieniem 16 X 1798, jednak prawdopodobnie później wycofał się z obrad. W liście wystosowanym 28 III 1790 do króla prosił o nadanie Orderu św. Stanisława zięciowi – kaszt. sierpskiemu Kajetanowi Mlickiemu i synowi Antoniemu, chorążemu zawkrzeńskiemu, pełniącemu wówczas funkcję deputata do Trybunału Kor. S. skarżył się królowi na słabe zdrowie i zapowiadał wyjazd z Warszawy. Niewątpliwie do końca życia zaliczał się do grona zwolenników królewskich i cieszył się znacznymi wpływami w woj. płockim. Dn. 15 VII 1790 S. zagaił sejmik gospodarski woj. płockiego i ziemi zawkrzeńskiej w Raciążu oraz odczytał uniwersał powołujący Wojewódzką Komisję Porządkową Cywilno-Wojskową. S. był właścicielem wsi Łęg (od r. 1773) i Majków w pobliżu Płocka. Przed r. 1784 zbudował piętrowy pałac w Warszawie przy ul. Konwiktorskiej 2181. Zmarł 28 XI 1790.
Z małżeństwa z Czachowską (imię nieznane) miał S. córki: Józefę, żonę Kajetana Mlickiego, i Antonię, oraz syna Antoniego, ożenionego (przed r. 1789) z Wiktorią z Bnińskich, wdową po Janie Aleksandrze Kraszewskim (zob.).
Estreicher; PSB (Kraszewski Jan); Boniecki, II 246, XII 2; Borkowski, Almanach, s. 841; tenże, Genealogie, s. 545; tenże, Rocznik szlachty, I 351; Kossakowski, Monografie, III; Niesiecki, VIII 367; Żychliński, I 283; Elektorów poczet, s. 326; Kruczkowski S., Poczet Polaków wyniesionych do godności szlacheckiej przez monarchów austriackich w czasie od roku 1773–1918, L. 1935 s. 48; Łoza, Kawalerowie, s. 28, 93; tenże, Hist. Orderu Orła Białego, s. 45, 104; Sozański, Imienne spisy osób, tabl. IV poz. 658; – Borucki M., Ziemia kujawska…, Włocławek 1882 s. 157–8; Kaleta R., Oświeceni i sentymentalni, Wr. 1971; Kwiatkowski M., Architektura pałacowa i willowa, w: Warszawa XVIII w., Z. 3, W. 1975; Michalski J., Sejmiki poselskie 1788, „Przegl. Hist.” T. 60: 1960 s. 349–50; – Diariusz sejmu […] 1776, W. 1776 s. 4, 234–6, 401–3; Diariusz sejmu walnego ordynaryjnego […] 1778…, W. 1779 s. 4, 17, 93–5, 145–6; Diariusz sejmu […] 1780, W. 1780 s. B2, 8, 74–6, 338; Diariusz sejmu […] 1784, W. 1785 s. 44–7; Mémoires du roi Stanislas-Auguste, II 328, 331, 378, 420, 562, 615, 624; Ordinatio indiciorum, k. C2–D (mowa S. Łubieńskiego z 1 IX 1783), k. D2, E2 (mowy S-ego z 2 IX 1783); Vol. leg., VII 272, VIII 839, IX 4. 9, 32, 476; – AGAD: Sigillata t. 31 k. 19v., t. 32 k. 252v., 319v., 359v.; B. Czart.: rkp. 689 k. 285, rkp. 690 k. 290, rkp. 698 k. 765–767, 769, 773, 775, rkp. 723 k. 831–833, rkp. 730 k. 201, 203–205, 207, rkp. 3314 (teki Pstrokońskiego) k. 76v.; B. Kórn.: rkp. 2117, nlb; B. Ossol.: rkp. 14218 k. 137; B. PAN w Kr.: rkp. 565 k. 6–7, rkp. 953 k. 1520, 1855, 1858–1860, 1889, 1896–1897, 1900, 1901, 1914.
Ewa Danowska