Pluciński Maksymilian (1877–1964), rzemieślnik, kupiec, działacz Narodowej Demokracji, radny miejski Poznania, senator. Ur. 10 IX w Buczu w pow. śmigielskim, był synem Kaspra, ogrodnika, i Magdaleny z Witkiewiczów. Po ukończeniu szkoły podstawowej praktykował w zawodzie siodlarskim na terenie Wielkopolski. W r. 1902 przyjechał do Poznania i otworzył własny warsztat siodlarsko-rymarski. Wobec silnej konkurencji w Poznaniu zamieszkał w r. 1912 w Strzelnie, gdzie prowadził warsztat i sklep siodlarsko-rymarski. Od początków XX w. pozostawał pod wpływem Narodowej Demokracji. Działał w Polskim Związku Zawodowym, powołanym przez Ligę Narodową w r. 1902 w Wielkopolsce, brał udział w kampaniach wyborczych do parlamentu pruskiego. Podczas powstania wielkopolskiego uczestniczył w walkach o wyzwolenie Strzelna. W r. 1919 przeniósł się do Poznania.
W okresie międzywojennym P. był prezesem Okręgowego Związku Towarzystw Właścicieli Domów i Nieruchomości na woj. poznańskie, a także wiceprzewodniczącym Związku Zrzeszenia Własności Nieruchomej Miejskiej w Polsce. Był współzałożycielem i członkiem zarządu Zachodnio-Polskiego Tow. Kredytu Miejskiego. W l. 1922–39 zasiadał jako jeden z reprezentantów Narodowej Demokracji w Radzie Miejskiej Poznania (radny, członek magistratu, ławnik). Uczestniczył w komitecie rozbudowy miasta, komisji wojskowo-lekarskiej, finansowo-budowlanej, wyborczej, podatkowej, gruntowej dla majątku Naramowice. Był w Radzie Miejskiej członkiem Klubu Narodowego, a od r. 1933 pełnił funkcję skarbnika w jego prezydium. Wybrany z ramienia Stronnictwa Narodowego do Poznańskiego Sejmiku Wojewódzkiego (1935–8), zasiadał w jego Wydziale Wykonawczym i komisji budżetowo-finansowej. W okresie wydarzeń majowych 1926 r. wchodził w skład zarządu Komitetu Wojewódzkiego Organizacji Obrony Państwa w Poznaniu, utworzonego przeciw zamachowi Józefa Piłsudskiego. Należał do głównych organizatorów kampanii wyborczych do rady miejskiej Poznania i do parlamentu; był członkiem komitetów wyborczych na terenie Poznania i województwa. W r. 1928 kandydował do Senatu z Listy Katolicko-Narodowej w Woj. Poznańskim i został wybrany na zastępcę senatora. Wszedł na krótko do Senatu 6 III 1930 po rezygnacji z mandatu Witolda Hedingera. Po wkroczeniu wojsk niemieckich do Poznania we wrześniu 1939 został zatrzymany jako zakładnik i osadzony w Forcie VII. Po zwolnieniu z więzienia 3 XII 1939 został 5 XII t. r. wysiedlony wraz z rodziną do Ostrowca Świętokrzyskiego. Do Poznania powrócił w marcu 1945. Po drugiej wojnie światowej nie zajmował się ani działalnością polityczną, ani społeczną. Zmarł 22 X 1964 w Poznaniu i pochowany został na cmentarzu Sołackim.
Ożeniony z Józefą z Michalskich (od 1902 r.), P. miał córki: Helenę (ur. 1904) i Reginę Marię (ur. 1905), zamężną Górecką.
Wielkopolski Słownik Biograficzny, P. 1981 s. 576–4; Rzepeccy, Sejm i Senat 1928–33, s. 168; – Księga pamiątkowa miasta Poznania, P. 1929 (fot. po s. 200); – Spraw. stenogr. Senatu, 1930 posiedzenie 25 z 6 III; Sprawozdania Poznańskiego Sejmiku Wojewódzkiego za l. 1935–1938; Sprawozdania Rady Miejskiej Poznania za lata 1922–1938; – „Kur. Pozn.” 1928 nr 19, 1930 nr 135, 533, 1933 nr 211; – Arch. Państw. w P.: Kartoteka ewidencji ludności; – Informacje córki Reginy Góreckiej.
Zygmunt Kaczmarek