Rodakowski Maksymilian (1825–1900), generał austro-węgierski. Ur. 9 IV we Lwowie, był synem Pawła i Marii z Singerów, młodszym bratem Henryka (zob.), Józefa (zob.), starszym bratem Zygmunta (zob.).
R. kształcił się w c. k. Akademii Inżynieryjnej w Wiedniu. W szkole tej nauki nie ukończył, gdyż 16 X 1843 wstąpił do 4 p. ułanów jako kadet. W jednostce tej stacjonującej w tym czasie na Węgrzech awansował w r. 1844 na porucznika i w r. 1847 na nadporucznika. Kampanie 1848 r. odbył we Włoszech, gdzie m. in. uczestniczył w tłumieniu powstania w Cremonie, wyróżnił się ponadto jako kurier między oblężoną Mantuą i kwaterą feldmarszałka J. J. Radetzkiego w Weronie. W działaniach wojennych 1849 r. udziału nie wziął z powodu choroby. Awansowawszy na rotmistrza, pozostał R. przez kilka lat w służbie liniowej. W r. 1857 objął dowództwo szwadronu, wkrótce jednak wskutek konfliktu z kupcem dostarczającym żywność dla jego jednostki zmuszony został do wycofania się z czynnej służby.
Do wojska powrócił po uzyskaniu zgody Franciszka Józefa we wrześniu 1858 i został oficerem 8 p. ułanów w Zombor. Wiosną 1859 powierzono R-emu organizację i dowództwo w zachodnio-galicyjskim ochotniczym batalionie strzelców w Krakowie i Rzeszowie. W tej efemerycznej formacji otrzymał awans na majora. Pod koniec 1859 r. przeniesiony został do 7 p. ułanów w Kotlinie, a w r. n. do tworzącego się wówczas ochotniczego p. ułanów. Po przemianowaniu tej jednostki na 13 p. Ulanów (tzw. Trani-Ulanen) awansował w r. 1862 na podpułkownika i objął dowództwo dywizjonu. W r. 1863 ponownie znalazł się poza czynną służbą, pozostając w dyspozycji Min. Wojny. W r. n. powrócił R. do 31 p. ułanów. Dowództwo pułku i awans na pułkownika otrzymał 16 VI 1866 podczas kampanii przeciw Włochom. W czasie bitwy pod Custozzą (24 VI 1866) R. przemówił po polsku do żołnierzy prowadząc ich do szarży w rejonie Villafranca. Ten niezmiernie krwawy atak okazał się poważnym sukcesem operacyjnym. Zapewnił on 13 p. ułanów i jego dowódcy uznanie i poczesne miejsce w tradycji armii austro-węgierskiej.
Na stanowisku dowódcy 13 p. ułanów – stacjonującego w tym okresie w Tarnopolu i Gródku Jagiellońskim – pozostał R. do listopada 1871, kiedy powierzono mu dowództwo 21 Brygady Kawalerii w Brzeżanach. W r. n. awansował na generała majora. W styczniu 1874 objął dowództwo 1 Brygady Kawalerii w Wiedniu. Wkrótce jednak jego błyskotliwa kariera wojskowa załamała się, co nastąpiło być może w związku ze stratami, jakie poniósł R. podczas krachu na wiedeńskiej giełdzie w r. 1873 (władze wojskowe niechętnie patrzyły na oficerów angażujących się w operacje giełdowe) – lub też ze względu na błędy, jakie podobno popełnił podczas manewrów. W kwietniu 1876 przeniesiony został w stan spoczynku w stopniu tytularnego feldmarszałka porucznika. Jako emeryt mieszkał kolejno w Wiedniu, Stanisławowie, Bösing na Węgrzech, a od r. 1894 w Grazu. Wedle Estreichera przetłumaczył na język niemiecki „Potop” Sienkiewicza. Zmarł 12 XII 1900 w Grazu. Odznaczony był krzyżem kawalerskim Orderu Leopolda.
Ożeniony z Matyldą z domu von Döry miał cztery córki: Marię, Gabrielę, Gizelę i Leonię oraz dwóch synów Mikołaja, komandora c. i k. Marynarki Wojennej, i Wiktora.
Portret R-ego przez Henryka Rodakowskiego (1863, olej. wł. prywatna), reprod. w: Henryk Rodakowski i jego otoczenie. Korespondencja artysty, Oprac. A. Ryszkiewicz, Wr. 1953; „Oberst Rodakowski an der Spitze der Trani-Ulanen” przez L. Kocha (olej.), w: Heeresgeschichtliches Museum w Wiedniu; „Rodakowski pod Custozzą” przez Juliusza Kossaka (olej. 1868), tamże; – Estreicher w. XIX (l. 1881–1900) IV 159; Österr. Biogr. Lexikon, Lf. 43 (bibliogr.); Uruski, XV 211; – Kozicki W., Henryk Rodakowski, Lw. 1937 (fot. szkicu do portretu i portretu); Krzyżanowski J., Henryka Sienkiewicza żywot i sprawy, W. 1968; Pizzighelli C., Geschichte des k. u. k. Ulanenregiments Nr 13, Złoczów 1910; – „Tyg. Ilustr.” 1910 półr. I nr 16 s. 310–11; – Kriegsarchiv w Wiedniu: Qualifikationslisten, Fasz. 2456; – Josef Rodakowski, Chronic Rodakowski (mszp. w zbiorach rodzinnych).
Jan Rydel