Serini-Bulska (Bulska) Małgorzata Julia (1909–1973), lekarz ginekolog, profesor Akademii Medycznej w Warszawie. Ur. 12 V w Zgierzu, była córką Karola Artura Seriniego (zob.) i Wandy Heleny z Kłossowskich (po adopcji Haessner).
Początkowe nauki S. pobierała prywatnie. Od r. 1919 uczyła się w Państwowym Gimnazjum im. Staszica w Zgierzu i uzyskała tam w r. 1926 świadectwo dojrzałości. T.r. wstąpiła na Wydz. Lekarski Uniw. Warsz. Ukończyła go 28 V 1932 z dyplomem lekarza. Już w czasie studiów była młodszym asystentem Zakładu Anatomii Prawidłowej Uniw. Warsz. u Edwarda Lotha (1 IX 1929 – 1 IX 1931). Działała też w Kole Medyków jako członek Zarządu i wiceprezes (1927–31). W l. 1930–31 była wiceprezesem Ogólnopolskiego Związku Akademickich Towarzystw Medycznych. Po studiach pracowała w I Klinice Położniczo-Ginekologicznej Uniw. Warsz. u Adama Czyżewicza jako lekarz wolontariusz (od 1 X 1932), potem młodszy (od 1 IX 1934) i starszy asystent (od 1 XII 1937). Dn. 3 VII 1936 uzyskała na Uniw. Warsz. stopień doktora medycyny na podstawie pracy wykonanej pod kierownictwem E. Lotha Antropomorfologia żwaczy („Roczn. Prac Naukowych Zrzeszenia Asystentów Uniw. J. Piłsudskiego w Warszawie” T. 1: Wydz. Lekarski Nr 11: 1936 i odb. W. 1936). W r. 1937 wyszła za mąż za Tadeusza Bulskiego. Dn. 10 X 1938 A. Czyżewicz wydał S.-B-iej świadectwo stwierdzające, że ma ona kwalifikacje do prowadzenia «samoistnego» oddziału szpitalnego. W l. 1938–9 była ponadto wykładowcą Szkoły Pielęgniarek przy Szpitalu św. Rocha w Warszawie.
W okresie międzywojennym S.-B. uprawiała wyczynowo sport, należała do Akademickiego Związku Sportowego (AZS), Polskiego Związku Szermierczego i Fédération Internationale d’Escrime, była zawodniczką reprezentacji Polski. W r. 1934 zdobyła indywidualne wicemistrzostwo Polski we florecie a wielokrotnie – mistrzostwo Polski zespołowe. W r. 1939 brała udział w zawodach szermierczych w Budapeszcie i w Mistrzostwach Akademickich Świata w Monte Carlo.
Podczas wojny od 1 IX 1939 S.-B. była p.o. adiunktem w klinice A. Czyżewicza, przemianowanej na oddział położniczo-ginekologiczny Szpitala Dzieciątka Jezus i równocześnie do r. 1944 wykładała w Warszawskiej Szkole Pielęgniarek i Szkole Pielęgniarek Polskiego Czerwonego Krzyża. Brała udział w tajnym nauczaniu położnictwa i ginekologii oraz anatomii prawidłowej na tajnym Uniw. Warsz. Często udzielała pomocy ukrywającym się i prześladowanym kobietom, m.in. Żydówkom, oraz organizowała dostarczanie grypsów więźniom Pawiaka. Była członkiem powstałego w r. 1940 tajnego Komitetu Porozumiewawczego Lekarzy Demokratów i Socjalistów. Przez pierwszy miesiąc powstania warszawskiego mieszkając w Klinice, faktycznie nią kierowała, ponieważ Czyżewicz tylko dochodził do Kliniki. W ostatnich dniach sierpnia znalazła się wraz z ewakuowanym Szpitalem Dzieciątka Jezus w Milanówku. Z powodu zawieszenia działalności Kliniki Czyżewicz udzielił S.-B-iej bezterminowego urlopu. Została wtedy kierownikiem Oddziału Położniczo-Ginekologicznego w Szpitalu Państwowym Zakładów Przemysłu Włókienniczego nr 1 w Żyrardowie (1 IX 1944 – 31 III 1948). W r. 1947 przeniosła się do Włoch pod Warszawą, skąd dojeżdżała do Żyrardowa i jednocześnie była lekarzem Poradni Ginekologicznej w Głównej Poradni Sportowo-Lekarskiej w Warszawie (1 XI 1947–1961) i specjalistą wojewódzkim w zakresie położnictwa i chorób kobiecych (1 XII 1947–1965). W r. 1947 przewodniczyła Kołu Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia w Żyrardowie.
W r. 1948 S.-B. zamieszkała w Warszawie i 1 VI t.r. została ordynatorem Oddziału Położniczo-Ginekologicznego Szpitala Wolskiego, gdzie pracowała do 31 III 1961. Gdy Szpital stał się w r. 1950 Instytutem Gruźlicy, Oddział S.-B-iej przekształcił się w dwa oddziały: oddział położniczy dla kobiet z gruźlicą płuc i oddział gruźlicy narządu rodnego; obydwoma S.-B. kierowała. Habilitowała się 30 XI 1951 na podstawie rozprawy Leczenie gruźlicy narządu rodnego (W. 1952). Od 1 I 1953 była dodatkowo kierownikiem Zakładu Położnictwa i Ginekologii w nowo powstałym Instytucie Doskonalenia i Specjalizacji Kadr Lekarskich, późniejsze Studium Doskonalenia Lekarzy (SDL). Profesorem nadzwycz. została 25 IX 1954. Od r. 1958 pracowała dodatkowo jako ginekolog w Poradni Specjalistycznej Tow. Świadomego Macierzyństwa, późniejszej Przychodni Konsultacyjnej Tow. Planowania Rodziny. Dn. 1 I 1960 została etatowym kierownikiem Katedry i I Kliniki Chorób Kobiecych i Położnictwa SDL, przeniesionych 1 IV 1961 do Miejskiego Szpitala Bielańskiego. Tam S.-B. była równocześnie ordynatorem Oddziału Ginekologiczno-Położniczego (1 IV – 31 VII 1961). Dn. 1 VII 1967 opuściła SDL i po śmierci męża objęła kierownictwo Katedry i I Kliniki Położnictwa i Chorób Kobiecych Akad. Med. w Warszawie. Równocześnie od r. 1967 była konsultantem i kierownikiem stałym w Ośrodku Naukowo-Badawczym w Ciechocinku oraz konsultantem lecznictwa uzdrowiskowego Państwowego Przedsiębiorstwa Uzdrowiskowego Ciechocinek w zakresie balneoterapii schorzeń kobiecych.
S.-B. ogłosiła ok. 90 prac naukowych w językach: polskim, niemieckim, francuskim i angielskim. Zajmowała się kolejno: położnictwem, patologią ciąży i połogu oraz porodu kierowanego, gruźlicą narządu rodnego (w tym zakresie stała się specjalistą na skalę krajową i międzynarodową) oraz onkologią ginekologiczną. Rozszerzała i wprowadzała nowe metody operacyjne: zastosowała w r. 1949 pierwsza w Polsce cięcie cesarskie w przypadku położenia poprzecznego zaniedbanego płodu, a w r. 1966 jako jedna z pierwszych w Polsce – podwiązanie tętnic biodrowych wewnętrznych w atonii macicy, opracowała technikę operacyjnego, zachowawczego leczenia ciąży szyjkowej, polegającą na podwiązaniu wszystkich dużych naczyń narządu rodnego, reaktywowała metodę Mieczysława Głowińskiego wytwarzania sztucznej pochwy.
S.-B. opublikowała m.in.: studium kliniczne pt. Klinika raka przedinwazyjnego szyjki macicy – pierwsze w polskim piśmiennictwie na ten temat („Nowotwory” T. 5: 1955), Wartość klinicznego rozpoznania w przypadkach złośliwych guzów jajnika („Pol. Tyg. Lek.” 1958 nr 33 z Krystyną Uszycką-Nowakowską i Danutą Sławińską) i Limfografia w przypadkach wczesnego raka szyjki macicy („Pol. Przegl. Radiologii i Med. Nuklearnej” T. 28: 1964 nr 5, praca zespołowa). Jej Klinika SDL, pierwsza w kraju zainicjowała na szeroką skalę badania limfograficzne u chorych na raka szyjki macicy. Zajmowała się też sportem z punktu widzenia ginekologicznego, np. Sport kobiecy a schorzenia ginekologiczne (W. 1949), endokrynologią i balneologią. Napisała rozdziały z zakresu położnictwa i chorób kobiecych w kilkakrotnie wznawianych podręcznikach dla lekarzy, studentów i personelu średniego, jak ,Vademecum lekarza praktyka” (W. 1953, W. 1955, W. 1959), „Podręcznik dla pielęgniarek…” (W. 1956, W. 1958), czy „Zapobieganie, rozpoznawanie i leczenie gruźlicy w otwartym lecznictwie” (pod red. S. Hornunga, W. 1962, W. 1969). Sama też ogłaszała podręczniki dla lekarzy i prace popularyzatorskie: O poronieniach (W. 1954, toż w: „Lekarze radzą matkom” W. 1954), Zaburzenia miesiączkowania (W. 1961, W. 1962, W. 1967), O niepłodności (W. 1967 z W. Bulską-Nowacką), Ginekologia (W. 1967, W. 1970 z T. Bulskim), Seminarium położnicze (W. 1970 z W. Bulską-Nowacką) i Zaburzenia hormonalne w ginekologii (W. 1971 z W. Nowacką i Grażyną Węcewicz).
S.-B. była m.in. wiceprezesem (od r. 1954) Polskiego Tow. Ginekologicznego, prezesem jego warszawskiego Oddziału, wiceprezesem Zarządu Głównego (w l. 1956–60), członkiem honorowym i przewodniczącą Sekcji Onkologicznej, prezesem Oddziału Warszawskiego Polskiego Tow. Endokrynologicznego (1960–1), wiceprezesem Polskiego Tow. Onkologicznego, współzałożycielem i członkiem Zarządu Głównego Polskiego Tow. Lekarskiego, członkiem korespondentem Société Française de Gynécologie (od r. 1969), członkiem czeskiego Tow. Lekarskiego im. Purkynégo (od r. 1970), przewodniczącą Oddziału Warszawskiego i członkiem Zarządu Głównego Tow. Świadomego Macierzyństwa, a po jego przekształceniu się w Tow. Planowania Rodziny – członkiem Zarządu Głównego; w Międzynarodowym Tow. Planowania Rodziny – International Planned Parenthood Federation była jedynym przedstawicielem krajów socjalistycznych jako członek Zarządu Rejonu Europy i Bliskiego Wschodu i w związku z tym często wyjeżdżała za granicę. Ponadto była przewodniczącą zespołu specjalistów wojewódzkich (1952–65), członkiem Rady Naukowej Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie (od r. 1954), Instytutu Onkologii w Warszawie (od r. 1968), Instytutu Balneoklimatycznego w Poznaniu (od r. 1969), członkiem Komisji do Spraw Medycyny Sportowej (od r. 1953) i sekretarzem Komisji Położniczo-Ginekologicznej Rady Naukowej przy Ministrze Zdrowia, członkiem różnych Komisji Instytutu Leków. Wchodziła w skład redakcji „Polskiego Tygodnika Lekarskiego”, „Wiadomości Lekarskich” i „Ginekologii Polskiej”.
Sportem zajmowała się do końca życia, uprawiając narciarstwo, łyżwiarstwo, jazdę konną, pływanie, tenis. Po wojnie uprawiała także taternictwo; m.in. w r. 1946 była partnerką Tadeusza Orłowskiego podczas I przejścia skrajnie trudnego uskoku Zadniego Mnicha. Od r. 1947 była członkiem Klubu Wysokogórskiego. W r. 1948 wzięła udział w imprezie sportowej z ramienia AZS na Węgrzech. W r. 1952 była lekarzem sportowym na olimpiadzie w Helsinkach. Później obowiązki lekarskie nie pozwoliły jej na udział w zawodach. Zmarła 16 VI 1973 w Warszawie i została pochowana na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 17/2/19). Była odznaczona m.in. Krzyżem Kawalerskim (1957) i Komandorskim (1964) Orderu Odrodzenia Polski, Odznaką «Za wzorową pracę w służbie zdrowia» (1960). W r. 1967 przyznano jej izraelski medal «Sprawiedliwi wśród narodów świata».
Z małżeństwa z Tadeuszem Bulskim (1903–1966), ginekologiem-położnikiem, profesorem Akad. Med. w Warszawie, S.-B. miała dwoje dzieci: Wandę Teresę (ur. 1938), ginekologa-położnika, zamężną 1.v. za Markiem Nowackim, 2.v. za Taufikiem Chamakhi, zamieszkałą w Tunisie, i Wojciecha Jerzego (ur. 1945), fizyka.
Fot. w zbiorach Red. PSB; – Rocznik lekarski RP, W. 1933, 1936, 1938, 1949; Urzędowy spis lekarzy, W. 1939 s. 204; Spis fachowych pracowników służby zdrowia, W. 1961, 1964; Woźniewski Z., Polski almanach medyczny, W. 1957; – Dzieje nauczania medycyny i farmacji w Warszawie (1789–1950), W. 1990; Dzieje uczelni medycznych w Warszawie w latach 1944–1960, W. 1968 s. 288; Dziesięciolecie medycyny w Polsce Ludowej 1944–1954, W. 1956 s. 401, 595; Marianowski L., Dębski R., Zarys historii polskiego położnictwa i ginekologii, „Arch. Hist. i Filoz. Med.” 1989 nr 2/3 s. 289–90 (fot.); Paryski W. H., Tatry Wysokie, cz. 4 [W.] 1951 s. 172, cz. 7, 1954 s. 91, 94; Waszyński E., Obara M., Sylwetki zasłużonych ginekologów polskich, P. 1991 (fot.); Wryk R., Akademicki Związek Sportowy 1908–1939, P. 1990; – Bartoszewski W., Lewinówna Z., Ten jest z ojczyzny mojej, Wyd. 2 rozszerzone, Kr. 1969; Dzierżanowski R., Szpalta wspomnień, „Służba Zdrowia” 1978 nr 28 s. 8; – Wspomnienia pośmiertne: „Ginekologia Pol.” R. 45: 1974 nr 11 s. 1329–32 (K. Marzinek, częściowa bibliogr., fot.), „Kwart. Akad. Med. w Warszawie” R. 5: 1973 nr 4 s. 341–3 (Z. Sternandel, fot.); „Nowotwory” R. 24: 1974 z. 2, s. 73–4 (L. Tarłowska, fot.), „Pol. Tyg. Lek.” R. 28: 1973 nr 48 s. 1912–13 (Z. Sternandel, fot.), „Taternik” R. 29: 1947 s. 19, 80, 132; – Nekrologi z r. 1973: „Przekrój” nr 1473 s. 3, „Stolica” nr 27 s. 10, „Życie Warszawy” nr 144–9; – Akad. Med. w W.: Akta pracownicze nr 4782 (fot.); Arch. Uniw. Warsz.: Akta studenckie nr 22741 (fot.) i personalne K 138; Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego: Akta personalne nr 133/140; – Gł. B. Lek.: Zbiory specjalne, fot., Akta Izby Lekarskiej Warsz.-Białostockiej; – Informacje: Aliny Zawadzkiej-Rużyłło, Wandy Henisz-Kamińskiej oraz syna, Wojciecha Bulskiego z W. i dokumenty w jego posiadaniu.
Teresa Ostrowska