Marcichowski Marceli (1878–1926), inżynier budowlany, profesor inżynierii leśnej i geodezji Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. Ur. 15 I w Wyżnianach, pow. Przemyślany (Galicja), w rodzinie chłopskiej, był synem Kacpra i Michaliny z Czadów. Ukończył VIII Gimnazjum Państwowe we Lwowie, a w l. 1897–1902 studiował tamże na Wydziale Inżynierii Szkoły Politechnicznej. Po ukończeniu studiów był w l. 1902–7 na tej uczelni asystentem katedry budowy mostów, kierowanej przez prof. M. Thulliego. W l. 1905–7 był właściwie tylko formalnie asystentem Politechniki, gdyż dzięki poparciu prof. Thulliego uzyskał w r. 1904 dodatkowe zajęcie w filii francuskiej firmy budowlanej we Lwowie. Poparcie Thulliego ułatwiło wyjazd do Paryża, gdzie w l. 1905–6 pracował w centrali wspomnianej firmy francuskiej i równocześnie studiował zagadnienia żelbetu w Szkole Dróg i Mostów w Paryżu. Na podstawie pracy Nowe badania nad wytrzymałością słupów na wyboczenie („Czas. Techn.” 1905) M. doktoryzował się w r. 1906 – w czasie krótkiego pobytu w kraju – na Politechnice we Lwowie. W l. 1906–7 pracował w filii tejże samej firmy budowlanej francuskiej w Szwajcarii i kontynuował studia u L. Tetmajera w politechnice w Zurychu, a w r. 1907 u O. Müllera-Breslaua w Politechnice w Berlinie. W l. 1907–19 pracował jako wykładowca (Honorardozent) budownictwa betonowego i mostów betonowych Politechniki we Lwowie i równocześnie był referentem służby drogowej namiestnictwa. W r. 1912 habilitował się na Politechnice na podstawie pracy O przyczepności betonu do żelaza („Przegl. Techn.” 1912), a w okresie 1912–13 przebywał dla dalszej specjalizacji jako jeden z nielicznych stypendystów Akademii Umiejętności w zakresie nauk technicznych na politechnice w Londynie i w instytucie doświadczalnym uniwersytetu Rockefellera w Chicago. W czasie pierwszej wojny światowej walczył jako austriacki oficer saperów, m. in. na froncie albańskim. W r. 1919 przeniósł się do Warszawy, pracował jako radca Min. Robót Publicznych i w l. 1919–21 zastępca profesora budowy mostów na Politechnice Warszawskiej. W r. 1920 został mianowany profesorem zwycz. inżynierii leśnej i geodezji na Wydziale Leśnym w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego (SGGW) w Warszawie z obowiązkiem wykładów miernictwa i mechaniki budowlanej na wszystkich wydziałach uczelni. W l. 1921–4 był dziekanem Wydziału Leśnego i jego zasługą było opracowanie, ustalenie i wprowadzenie w życie czteroletniego programu studiów leśnych. Głównym nurtem działalności naukowej M-ego były zagadnienia żelbetu i z tego zakresu opublikował ok. 30 prac w języku polskim (głównie w „Czas. Techn.”) i niemieckim oraz podręcznik Budownictwo betonowe (Lw. 1913). W Warszawie zaś wydał dla potrzeb SGGW litografowany skrypt Geodezja. Zmarł 11 VII 1926 w Warszawie. Żonaty z Oktawią z Kowalewskich, dzieci nie miał.
Księga pamiątkowa ku uczczeniu potrójnej rocznicy zaczątków, założenia i utrwalenia SGGW w Warszawie, W. 1937 s. 256–7 (bibliogr., fot.); Księga pamiątkowa Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie 1906–1956, W. 1958; Politechnika Warszawska 1915–1925, W. 1925 s. 257, 525; – Arch. SGGW: akta osobowe M-ego.
Ewa Turczyńska