Siciński Marceli (1799–1872), powstaniec 1830/31 r., major WP, emigrant. Ur. 1 VIII (wg stanu służby) lub 16 X (wg własnoręcznie napisanej w r. 1844 ankiety personalnej), we wsi Tuczno (pow. inowrocławski), był synem Antoniego i Franciszki z Mańkowskich.
Uczęszczał S. do szkół w Bydgoszczy przez 8 lat. Dn. 20 II 1817 wstąpił do 4. pp liniowej jako żołnierz. Awansował 10 X t. r. na sierżanta. Ukończył 8 V 1822 Szkołę Podchorążych Piechoty ze stopniem podporucznika. Nadal służył jako oficer w swym macierzystym pułku. Wykazał dużą aktywność w wypadkach 29 XI 1830 jako oficer 3. kompanii fizylierskiej swego pułku. Wzywał wówczas żołnierzy, by przystąpili do powstania, nawet zmuszał ich do tego biciem („Akt oskarżenia”). Należał do oficerów przeciwstawiających się dowódcy pułku płk. Ludwikowi Bogusławskiemu, gdy ten zabraniał wyjścia pułku z koszar. Początkowo udzielał S. «najczynniejszej pomocy» dowodzącemu 3. kompanią fizylierów por. Sewerynowi Wyszpolskiemu. Wg Antoniego Roślakowskiego, S. dowodził następnie III dywizjonem, tj. 3. kompanią fizylierską, natomiast wg „Aktu oskarżenia” tylko jej półplutonem. Gdy do I batalionu 4. p. stojącego na Nalewkach pod arsenałem zbliżył się batalion rosyjskiego wołyńskiego p. piechoty gwardii, S. dowodząc lewym skrzydłem Polaków, na rozkaz Roślakowskiego jako dowódcy batalionu, zaatakował artylerię Rosjan i zdobył dwa z czterech ich dział. W ten sposób wraz z 1. kompanią grenadierską odparł natarcie wołyńców i ocalił arsenał. Dn. 6 II 1831 mianowany został porucznikiem, walczył pod Zakrzewem (14 II) i Dobrem (17 II), został ciężko ranny w walkach o Olszynkę Grochowską (20 II). Dn. 24 III awansował na kapitana z przeniesieniem do 4. p. strzelców pieszych. Jednak z powodu niewyleczonych ran nie przeszedł do tego pułku, pozostał w swym macierzystym pułku 4. liniowym. Dn. 19 VIII otrzymał Krzyż Złoty Virtuti Militari, a 15 IX w Modlinie – stopień majora. Z armią pod dowództwem gen. Macieja Rybińskiego wszedł do Prus, skąd niebawem udał się na urlop w Poznańskie.
Z końcem grudnia wyruszył S. do Francji, dokąd dotarł 26 I 1832 i skierowany został do zakładu w Awinionie. Od lipca 1833 do grudnia 1840 przebywał w Tulle (dep. Corrèze), stąd przeniesiony został do Pèrigueux. Wyrokiem Najwyższego Sądu Kryminalnego w Król. Pol. został w styczniu 1834 zaocznie skazany na karę śmierci. W r. 1844 mieszkał w Orleanie, uznał wówczas przywództwo ks. Adama Czartoryskiego podpisując 18 VIII t. r. akces do Towarzystwa 3 Maja. Zmarł w r. 1872 w Paryżu.
S. rodziny nie założył.
Brat S-ego Franciszek (ur. 1804 w Tucznie), sierżant 4. p., odznaczył się także w ataku na wołyńców w Noc Listopadową, później był kapitanem 20 pp liniowej w korpusie gen. G. Ramorina, na emigracji we Francji przebywał w zakładzie w Bourges, a od r. 1833 razem z S-m w Tulle.
Lewak–Więckowska, Zbiory B. Rap. Katalog; – Bielecki R., Zarys rozproszenia Wielkiej Emigracji we Francji 1831–1837, W. 1986; Harbut J. S., Noc listopadowa w świetle i cieniach procesu przed Najwyższym Sądem Kryminalnym, W. 1926, oprócz indeksu s. 189, 193, 305; Księga pamiątkowa (Szkoły Podchorążych Piechoty) 1830–29 XI–1930. Szkice z dziejów szkół piechoty polskiej. Ostrów–Komorowo 1930 s. 186; Księga pamiątkowa w 50-letnią rocznicę powstania 1830…, Lw. 1881; Szomański A., Walecznych tysiąc […] Z dziejów 4. pułku piechoty liniowej […] 1815–1831, W. 1968; – Akt oskarżenia przeciwko osobom oddanym pod Najwyższy Sąd Kryminalny w Królestwie Polskim…, W. 1833 s. 120, 122, 125, 142; toż, Wyd. 2, W. 1834 s. 66–8, 77; Roślakowski A., Noc 29 Listopada 1830 r. w Warszawie. Opanowanie arsenału, Wyd. J. Frejlich, W. 1925 s. 22–3; Święcicki J., Pamiętnik ostatniego dowódcy pułku 4 piechoty liniowej, Oprac. R. Bielecki, W. 1982; – „Kur. Warsz.” 1830 nr 350 s. 1815; – AGAD: Komisja Rządowa Wojny rkp. 331 s. 144–145, rkp. 414 k. 1; B. Czart.: rkp. Ew. 1360 s. 881–888, rkp. Ew. 1550.
Wiesław Majewski