Kuczyński Marcin h. Ślepowron (ok. 1672–1752), chorąży bielski, poseł sejmowy. Syn Walentego, sędziego grodzkiego drohickiego (zob.), i Joanny Niemirzanki, brat Wiktoryna (zob.); odziedziczył po ojcu, rządnym gospodarzu, w woj. podlaskim Kuczyn Wielki, Gródek, Malinowo, część Lubowicza, Wilków, Wołkowy i Chomiznę oraz część Mierzyc i Ząbków. Wcześnie osierocony, pozostawał pod opieką starszego brata Wiktoryna, który wyprawił go w r. 1688 na naukę do Akad. Krak. Politycznie związał się z S. M. Branickim, wojewodą podlaskim, a następnie z jego synem Janem Klemensem. W czasie wojny północnej stał po stronie Stanisława Leszczyńskiego, lecz po bitwie pod Połtawą już w r. 1709 uznał Augusta II. Otrzymał wówczas urząd pisarza grodzkiego brańskiego, a w kilka miesięcy później wojskiego mielnickiego. W r. 1710 podpisał akt generalnej konfederacji sandomierskiej, a w r.1712 awansował na stolnika bielskiego.
W r. 1713 był deputatem na Trybunał Kor. Kilkakrotnie wybierany był posłem, ale na posiedzeniach sejmowych głos zabierał rzadko. Z ziemi bielskiej posłował w l. 1720 i 1722 na sejmy warszawskie i w r. 1729 na nadzwycz. sejm grodzieński, z pow. brańskiego w r. 1732 na sejm warszawski, a w r. 1733 z ziemi bielskiej na sejm konwokacyjny. Dn. 27 IV przystąpił do konfederacji generalnej, a 23 V podpisał konstytucje tejże konfederacji, deklarując się za «Piastem». Wszedł wówczas do Rady przy prymasie na czas bezkrólewia. Dn. 24 VI wziął udział w zebraniu w Białymstoku, gdzie opowiedziano się za Sasem. W r. 1727 został chorążym bielskim, ale w r. 1746 zrezygnował z tego urzędu. Ożeniony z Konstancją Gąsowską podkomorzanką bielską, zmarł bezpotomnie w r. 1752, pochowany w Knychówku.
Boniecki; Niesiecki; Uruski; Wielądko W. W., Heraldyka, czyli opisanie herbów…, W. 1798 V; – Teka Podoskiego, II 110, 204, III 301, IV 104, 204; Vol. leg., VI 100, 293, 299; – AGAD: Arch. Roskie rkp. IX/24, XI/27.
Wacław Szczygielski