Piotrowski Marek Stefan (1916–1972), hipolog, naczelnik państwowej hodowli koni. Ur. 3 VIII w majątku rodzinnym Szamocin, pow. warszawski, był synem Stefana i Barbary z Urbańskich. Maturę złożył w Gimnazjum im. A. Mickiewicza w Warszawie. W l. 1937/8 studiował na I roku Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie (SGGW), w l. 1938–9 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu, po ukończeniu której dostał przydział do 11 p. ułanów w Ciechanowie. Z pułkiem tym uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. Uniknął niewoli. Podczas okupacji studiował rolnictwo na tajnych kompletach SGGW i pracował w Izbie Rolniczej w Warszawie. Jednocześnie działał w konspiracji. Brał udział w powstaniu warszawskim 1944 r.; po powstaniu był agronomem gminnym w Mszczonowie.
W r. 1945 P. zgłosił się do pracy w Min. Rolnictwa i został skierowany do Państwowych Zakładów Chowu Koni na zastępcę kierownika Państwowego Stada Ogierów (PSO) w Sierakowie, wybitnego hodowcy koni Stanisława Haya. Z kolei w r. 1947 dostał nominację na kierownika nowo tworzonego PSO w Książnie (obecnie Książ) w pow. wałbrzyskim. Zorganizował to stado i kierował nim do r. 1950, kiedy to przeszedł do Centralnego Zarządu Hodowli Koni (CZHK) w Warszawie na stanowisko inspektora. W r. 1952 uzyskał na podstawie ustawy z dn. 28 I 1948 tytuł inżyniera rolnictwa w SGGW w Warszawie. W r. 1956 został naczelnikiem Wydziału Hodowli Koni w CZHK, a następnie po reorganizacji w Zjednoczeniu Hodowli Zwierząt Zarodowych i pracował na tym stanowisku do śmierci.
Zamiłowanie do hodowli koni wyniósł P. z domu rodzinnego. Służba wojskowa w kawalerii i następnie praca w dziale hodowli koni Izby Rolniczej utrwaliły te zainteresowania. P. stał się hipologiem wysokiej klasy. Długoletni praktyk i doskonały organizator, eksterierzysta o dużym wyczuciu hodowlanym i umiejętności przewidywania, przez szesnaście lat kierując całą polską państwową hodowlą koni, doprowadził ją do bardzo wysokiego poziomu, co nie było łatwe, w związku ze zbyt często zmieniającymi się potrzebami w tej dziedzinie w okresie powojennym.
P. brał udział w pracach NOT i Polskiego Związku Jeździeckiego. Od r. 1967 był członkiem Komitetu Redakcyjnego kwartalnika „Koń Polski”, poza tym członkiem rady naukowo-technicznej przy ministrze rolnictwa, komitetu branżowego do spraw eksportu koni przy centrali «Animex». Publikacje hipologiczne rozpoczął na łamach „Hodowcy Koni” w r. 1947 artykułem monograficznym Państwowe stado ogierów w Sierakowie. Następne artykuły hipologiczne, gdy nie było specjalistycznego czasopisma poświęconego hodowli koni, drukował od r. 1956 w „Przeglądzie Hodowlanym”. Od r. 1965 publikował na łamach „Konia Polskiego” coroczne sprawozdania z przeglądów i zakupów ogierów do stad państwowych, a także relacje z wyjazdów zagranicznych po ogiery dla polskiej hodowli koni pełnej krwi angielskiej i artykuły dotyczące polityki hodowlanej. Zmarł nagle 22 IV 1972 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim.
P. był trzykrotnie żonaty: z Ariką z Orłowskich (w l. 1940–2), z Mieczysławą z Gałajów, plastyczką (w l. 1943–66); po raz trzeci ożenił się w r. 1966 (imię żony: Irena). W drugim małżeństwie miał troje dzieci: Monikę (ur. 1944), bibliotekarkę, Wojciecha (ur. 1947), sztukatora, i Teresę (ur. 1950), rentgenologa.
Fot. w Materiałach Red. PSB; – Krzyształowicz A., Wspomnienie o naczelniku M. P-m, „Koń Polski” R. 7: 1972 nr 3 (27) s. 44; – „Stolica” 1972 nr 20 s. 10 (fot.); „Życie Warszawy” 1972 nr z 27 IV, 29 IV, 2 V; – Informacje Mieczysławy Piotrowskiej i Wojciecha Piotrowskiego; Wspomnienia własne autora życiorysu.
Lesław Kukawski