Pierożyńska z Marunowskich Marianna Franciszka (1764–1816), aktorka, śpiewaczka. Ur. w Warszawie w rodzinie mieszczańskiej, była siostrą aktorek Agnieszki Truskolaskiej i Teofili Marunowskiej. Po ślubie siostry Agnieszki z Tomaszem Truskolaskim i ich wstąpieniu do teatru warszawskiego w r. 1774 zamieszkała u siostry. Na początku 1780 r. poślubiła aktora Leona Pierożyńskiego (zob.), który założył wkrótce potem własną antrepryzę w Lublinie, gdzie P. zadebiutowała. W r. 1781 przeniosła się wraz z mężem do zespołu Truskolaskich do Lwowa. Pobyt w teatrze kierowanym przez tak utalentowanych aktorów, jak Truskolascy i Kazimierz Owsiński, okazał się korzystny dla rozwoju kwalifikacji aktorskich P-iej. Zwróciła już w tym okresie na siebie uwagę publiczności, grając główną rolę w dramie „Nędznik” L.S. Merciera. W r. 1783 Pierożyńscy zaangażowali się do prywatnego teatru Karola Radziwiłła w Nieświeżu, gdzie P. cieszyła się dużym powodzeniem. Była pierwszą amantką w dramacie, obsadzała drugie, a czasem i pierwsze partie w operach włoskich. W czasie sejmu 1784 r., wraz z zaproszoną przez Wojciecha Bogusławskiego trupą nieświeską, występowała w Grodnie. Latem 1785 po bankructwie nieświeskiej imprezy swego męża P. zaangażowała się do teatru Bogusławskiego w Wilnie, gdzie nie była już jednak pierwszą aktorką. Została kochanką Bogusławskiego i nie towarzyszyła mężowi, który wrócił do Warszawy. Znalazła się tam dopiero w maju 1786, wraz z grupą zaangażowanych przez Franciszka Ryxa aktorów wileńskich. W Warszawie pożycie małżeńskie Pierożyńskich ułożyło się bardzo źle. Pierożyński w liście ze stycznia 1788, skierowanym do marszałka w. kor. Michała Mniszcha, żalił się, że jego żona przebywa w niedobrym towarzystwie i źle się prowadzi. Wkrótce wskutek poważnej choroby P. musiała zaprzestać występów. Po objęciu teatru warszawskiego przez Bogusławskiego w r. 1790 wróciła na scenę, grając główne role. Kreowała wówczas z powodzeniem m.in. tytułowe postacie sztuk „Lanassa” K. M. Plumickego i „Emilia Galotti” G. E. Lessinga, Betsy w „Henryku VI na łowach” Bogusławskiego. P. nie była obdarzona imponującą urodą swej siostry Truskolaskiej, ale miała zgrabną o ładnych ruchach sylwetkę i miły głos. Bogusławski cenił ją w rolach tragicznych, podkreślając, że cechowała je «nadzwyczajna czułość, zapał, uniesienia namiętności i słodycz wymowy». Po upadku insurekcji kościuszkowskiej P. wyjechała z Bogusławskim do Lwowa, gdzie występowała jako Julia („Groby Werony” – przeróbka „Romea i Julii” pióra L. S. Merciera) i Ofelia („Hamlet”); była pierwszą polską aktorką kreującą te szekspirowskie bohaterki. W r. 1797 P. zachorowała i opuściła scenę. Po wyjeździe Bogusławskiego do Warszawy pozostała we Lwowie i wróciła do Warszawy dopiero w r. 1803. W r. 1804 uzyskała unieważnienie małżeństwa, licząc na zalegalizowanie swego związku z Bogusławskim, do czego jednak nie doszło. Od jesieni 1804 do r. 1809 grywała w teatrze warszawskim, ale wskutek choroby występy jej były coraz rzadsze. W r. 1810 należała już do aktorów «wysłużonych». Ostatnie lata życia spędziła w Warszawie, dręczona ciężką chorobą i ślepotą. Zmarła 19 IX 1816 i została pochowana na cmentarzu Powązkowskim.
Z małżeństwa z Pierożyńskim miała P. córkę Antoninę (ur. i ochrzczoną w styczniu 1781 we Lwowie) i jeszcze dwoje dzieci. Ze związku z Bogusławskim zaś córkę Rozalię, zamężną Osińską (zob.), i syna Wojciecha Ignacego Bogusławskiego (a może i inne dzieci).
Portret P-iej z ok. r. 1785 (pastel, malowany przez L. Marteau?) w Muz. Narod. w W.; – Słownik Teatru Pol., (bibliogr.); – Bogusławski W., Dzieje Teatru Narodowego…, Wyd. 2., W. 1965 s. 341–6; Raszewski Z., Wojciech Bogusławski, W. 1972 I–II (reprod. portretu).
Karyna Wierzbicka-Michalska