Berzeviczy Marton (1538–1596), dyplomata siedmiogrodzki i polski, pochodził ze starej spiskiej luterańskiej szlacheckiej rodziny, z ojca Krzysztofa i matki Katarzyny Bertholdy. Bogata niegdyś rodzina w owych czasach zubożała, dlatego B. szukał tak wykształcenia jak i zarobku na dworze palatyna Tomasza Nadasdy, pracując tam w charakterze pisarza, potem notarjusza. W r. 1558 dostał się na dwór królewski, gdzie okazał wybitne zdolności. Wtedy to nawiązał przyjacielskie stosunki z arcybiskupem ostrzyhomskim Mikołajem Oláh i biskupem varadyńskim Franciszkiem Forgács. Celem dalszego kształcenia się wyjechał zagranicę. Studjował we Wiedniu, a nadto odwiedził kilka uniwersytetów niemieckich. W r. 1564 był w Paryżu, potem w Anglji. W r. 1568 studjował na Uniwersytecie Padewskim. W r. 1572 powrócił do Wiednia, skąd ks. siedmiogrodzki Stefan Batory powołał go na swój dwór i już w tym samym roku wysłał w poselstwie do Rzymu. W r. 1575 bawił w Polsce, skąd przywiózł Batoremu wiadomość o wyborze na króla polskiego. Wraz z Batorym wyjechał do Polski jako kanclerz siedmiogrodzki, spełniając ważne misje dyplomatyczne. W uznaniu zasług otrzymał w r. 1576 indygenat polski. W r. 1577 posłował do Porty i Królewca. W tym samym roku wszedł w związki małżeńskie z Katarzyną Wojanowską, córką Feliksa, herbu Leliwa. Był starostą starogardzkim i osieckim. Po śmierci Batorego usunął się z życia politycznego. Zmarł 16 II 1596.
Veress Endre, Berzeviczi Marton 1538–1596, Budapest 1911; Szinnyei József, Magyar irok élete és munkai, Budapest 1891, I 986.
Zbigniew Kościuszko