Giedroyć Mateusz (zm. 1560 lub 1561), urzędnik litewski za Zygmunta Augusta, był synem Bartłomieja (zm. 1524) i Felicji z Mitkowiczów. Figuruje w aktach jako namiestnik kiernowski i mejszagolski (1547), chorąży giedrojcki (1557), namiestnik wileński, w końcu marszałek. Upamiętnił się tylko poselstwem do Iwana Groźnego w maju, czerwcu i lipcu r. 1551. Jechał w towarzystwie wracającego z Wilna posła moskiewskiego Ostafjewa, by nawiązać między monarchami dobre sąsiedzkie stosunki, że jednak Ostafjewowi kancelaria litewska dała odpis bez carskiego tytułu dla Iwana, więc i G. otrzymał na audiencji 28 VI pismo skierowane tylko do wielkiego księcia. Wystraszony przyjął je z rąk bojarów, ale porzucił na drodze nazajutrz po odjeździe z Moskwy. Bardzo charakterystyczny opis dworu carskiego zaczerpnął potem z opowiadań G-a szwedzki kronikarz Olaus Magnus («Historia de Gentibus Septentrionalibus», Rzym 1555 ks. XI De modo recipiendi oratorum apud Moschovitas). Z 4 synów G-a podpisali unię lubelską r. 1569 Melchior jako poseł wileński i Kasper – kowieński.

Boniecki; Sbornik LIX 348–54; Olaus Magnus, j. w., s. 367 n.; Akta unii, 350 n.

Władysław Konopczyński