Chyliński Michał (1856–1925), pedagog, dziennikarz i działacz polityczny. Ur. w Stanisławowie, po ukończeniu wydziału filozoficznego we Lwowie został w r. 1876 suplentem (zastępcą nauczyciela) w gimnazjum w Nowym Sączu, skąd przeniesiono go do Krakowa do gimnazjum Nowodworskiego św. Anny. Zwrócił na siebie uwagę kilku mniejszymi pracami historycznymi i napisał podręcznik historii polskiej dla użytku szkolnego. Wtedy również zbliżył się Ch. do t. zw. partii krakowskiej, której członków nazywano popularnie »stańczykami«, i zamieścił w ich organie »Czasie« kilka bezimiennych artykułów. Gdy w r. 1892 umarł wieloletni redaktor »Czasu« Kłobukowski, właściciele dziennika powołali na jego miejsce Ch-go. Na tym stanowisku pozostawał do r. 1904, t. j. do swego wyboru na wiceprezydenta miasta. Ówczesna rada miejska krakowska była domeną Stańczyków, którzy jednak już wówczas toczyli walkę o władzę w Krakowie z świeżo zorganizowanym stronnictwem demokratycznym. W tym właśnie czasie nastąpiła głośna secesja z stronnictwa konserwatywnego dwóch jego wybitnych członków: prof. Juliusza Leo i Jana Kantego Federowicza. Leo kandydował na stanowisko prezydenta miasta i doszedł do przekonania, że wobec wyraźnej ewolucji politycznej, odbywającej się w Krakowie, związek ze Stańczykami zaszkodzi jego planom rozbudowy miasta; wskutek tego przeszedł do obozu demokratycznego. Ta zmiana odbiła się na sytuacji Ch-go w radzie miejskiej. Leo chciał mieć prezydium złożone z ludzi jemu oddanych – Ch. wytrwał przy sztandarze konserwatywnym. W tych warunkach ich współpraca okazała się niemożliwą i w r. 1907, nie bez nacisku ze strony Lea, ustąpił Ch. ze stanowiska wiceprezydenta. Objął natomiast stanowisko kierownicze w biurze stronnictwa »Prawicy Narodowej«.
Umarł 27 VI 1925. Ożeniony był z Anną Rosnerówną, córką znanego w Krakowie lekarza i prof. U. J.
Ch. był wytrawnym pedagogiem i zdolnym publicystą. Jako redaktor umiał dobierać współpracowników: on to wprowadził do »Czasú« m. in. Rudolfa Starzewskiego, Ignacego Rosnera, Kaz. Ehrenberga, Antoniego Szarłowskiego i Władysława Leopolda Jaworskiego i potrafił wyznaczyć im właściwe pole pracy. Jako wiceprezydent miasta prowadził ważny dział kulturalno-oświatowy, dbając troskliwie o rozwój i wysoki poziom szkolnictwa powszechnego w Krakowie.
Wspomniany wyżej podręcznik dziejów Polski dla nauki gimnazjalnej wydał Ch. w r. 1879 pt.: Dzieje ojczyste z szczególnem uwzględnieniem Galicyi. – Jest to podręcznik oparty na »Dziejach Polski w zarysie« Mich. Bobrzyńskiego, które Ch. po części skrócił i do pojęć młodzieży dostosował, a po części uzupełnił przedstawieniem nowszych czasów aż po r. 1879.
Z ważniejszych prac naukowych ogłosił Ch.: 1) Pamflet Falkenberga (w »Ateneum« 1878, III); 2) Kołłątaj w powstaniu kościuszkowskiem (w »Przeglądzie Lwowskim« 1877); 3) Hugo Kołłątaj wobec Targowicy (Lw. 1875); 4) Hipoteza o Haliczu słowackim, szkic z XII wieku (1878); 5) oraz Kilka przyczynków do dziejów żywiołu polskiego na Rusi Czerwonej. Nadto recenzje w »Przeglądzie Polskim«, »Niwie«, »Dwutygodniku Naukowym« i innych pismach.
Antoni Beaupré