Liniewski Michał (zm. 1714), kasztelan lubaczowski i wołyński, pułkownik. Drugi syn Marcina z Liniewa w pow. łuckim, łowczego bracławskiego, potem bełskiego, i Anny Strzemeskiej, podsędkówny bracławskiej. Służbę wojskową rozpoczął prawdopodobnie w latach siedemdziesiątych XVII w. W r. 1682 otrzymał tytuł łowczego bełskiego i urząd podwojewodziego krakowskiego. W latach osiemdziesiątych objął jako porucznik dowództwo chorągwi pancernej Szczęsnego Potockiego, woj. krakowskiego. W r. 1690 występował jako deputat od wojska do trybunału lubelskiego. W r. 1691 uczestniczył w wyprawie mołdawskiej Sobieskiego, później brał udział w obronie kresów przed Tatarami, zapewne dowodząc i zgrupowaniami jazdy, bowiem na sejmie konwokacyjnym 1696 r. tytułowano go pułkownikiem (został wówczas wybrany deputatem do opracowania pactów conventów i komisarzem do boku hetmana dla uspokojenia skonfederowanego wojska). W r. 1697 podpisał wraz z woj. bełskim elekcję Augusta II, był posłem na sejm koronacyjny z tegoż województwa i w t. r., zapewne dzięki protekcji swego rotmistrza (wówczas hetmana pol. kor.) Sz. Potockiego, uzyskał kasztelanię lubaczowską, starostwo lubelskie i dzierżawę Osiechowo. W r. 1698 uczestniczył w bitwie pod Podhajcami, naprzód jako dowódca w grupie Żaboklickiego, później jednego ze szwadronów trzeciego rzutu. W r. 1699 otrzymał list przypowiedni na własną chorągiew pancerną (60 koni) w zredukowanym kompucie, którą posiadał (od r. 1703 powiększoną do 100 koni) do r. 1714.
W czasie wielkiej wojny północnej był stronnikiem Augusta II. Brał udział w bitwie pod Kliszowem 1702 r., później w tłumieniu powstania Paleja na Ukrainie. Był posłem na sejm 1703 r. (komisarz do rewizji skarbu kor.). Po abdykacji Augusta pozostał nadal przeciwnikiem Leszczyńskiego; uczestniczył w Radzie Lwowskiej, wyznaczony przez nią w r. 1706 komisarzem sądowym do oceny szkód poczynionych przez wojska carskie. W r. 1707 zjazd lubelski wybrał go konsyliarzem do boku prymasa. W r. 1709 otrzymał kasztelanię wołyńską po Wielhorskim. W r. 1710 brał udział w Walnej Radzie Warszawskiej, wybrany komisarzem do hiberny; do końca życia nie przejawiał już jednak większej działalności. Zmarł z początkiem 1714 r.
Ożeniony w r. 1685 z Joanną Branicką, córką Józefa, łowczego bełskiego, pozostawił jedną córkę Mariannę, żonę Jerzego Potockiego, star. grabowieckiego. L. jako dowódca nie wybijał się ponad średni poziom kadry oficerskiej. Zapobiegliwy, umiał starać się o powiększenie swego majątku. W r. 1705 otrzymał od Augusta starostwo dubieńskie; działalność w komisji sądowej Rady Lwowskiej uzależnił od otrzymania odszkodowania za wsie zniszczone przez Kozaków – uzyskał je od cara wraz z «gratyfikacją», a niezależnie od tego w r. 1710 wystarał się o 60 tys. zł «za szkody poniesione dla kraju».
Boniecki; Uruski; – Feldman J., Polska w dobie wielkiej wojny północnej, Kr. 1925; Kamiński A., Konfederacja sandomierska wobec Rosji w okresie poaltransztadzkim, Wr. 1969; Wimmer J., Wojsko Rzeczypospolitej w dobie wojny północnej 1700–1717, W. 1956; – Materiały do dziejów kampanii podhajeckiej 1698 r., Wyd. J. Wojtasik, „Studia i Mater. do Hist. Wojsk.”, W. 1969 XV cz. 2; Sarnecki S., Pamiętniki z czasów Jana Sobieskiego, Wr. 1958; Vol. leg., V 439, VI 52, 88; Wimmer, Materiały, „Studia i Mater. do Hist. Wojsk.”, W. 1963 IX cz. 1; – AGAD: Akta Skarb.-Wojsk., Dz. 86, rkp. 77, 78, 101, 123; B. Czart.: rkp. 2589, 2656 I, 3996.
Jan Wimmer