Cichocki Michał Mikołaj (1770–1828), generał bryg. Syn króla Stanisława Augusta Poniatowskiego i Magdaleny Agnieszki z Lubomirskich Sapieżyny (zob.), hetmanowej polnej lit. Uchodził za syna Marianny Iwańskiej i Jana Cichockiego, wiceregenta pow. gostyńskiego. Otrzymawszy początkowe wychowanie w domu, oddany do szkoły artylerii przy Korpusie artylerii koronnej w r. 1785, opuścił ją w stopniu stückjunkra (podchorążego) w styczniu r. 1790. Następnie awansował na podporucznika z przydziałem do kompanii art., stacjonowanej w Kamieńcu Podolskim; tegoż roku został nobilitowany przez Sejm R. P. W czasie wojny polsko-rosyjskiej r. 1792 mianowany został porucznikiem i kapitanem. Za waleczność pod Dubienką otrzymał krzyż virtuti militari. W r. 1793 podał się do dymisji, którą otrzymał w stopniu kapitana. W kwietniu r. 1794 schronił się na zamek królewski w Warszawie wraz z całą rodziną królewską. Użyty w sztabie komendanta m. Warszawy, gen. Mokronowskiego, awansował szybko na podpułkownika i pułkownika. W czasie obrony Warszawy w r. 1794 należał do sztabu grupy gen. ks. Józefa Poniatowskiego. Po kapitulacji pod Radoszycami pozostał w kraju. W l. 1798–1806 należał do grona domowników ks. Józefa Poniatowskiego. W r. 1806 wstąpił ponownie do wojska Księstwa Warszawskiego i otrzymał przydział do Ministerium Wojny w stopniu pułkownika à la suite bez żołdu. W czasie wojny r. 1809 mianowany został w czerwcu t. r. komendantem placu w Lublinie, gdzie odznaczył się przy organizacji nowych pułków. Oprócz tego był używany w charakterze oficera komplementacyjnego przy dowództwie rosyjskiego korpusu posiłkowego. Następnie ze stanowiska komendanta placu Lublina przeniesiony w tymże stopniu do sztabu głównego. W marcu roku następnego mianowany został dowódcą 9. pp., które to stanowisko objął dopiero we wrześniu tego roku. W l. 1810–12 uczestniczył w walkach swego pułku w Hiszpanii, gdzie zasłynął jako dobry żołnierz i wzorowy dowódca pułku. Uczestniczył w końcowych walkach r. 1812 i z resztkami 9. pp. wycofał się wraz z gen. Dąbrowskim do Niemiec, gdzie w lipcu r. 1813 objął dowództwo 4. pp. (złożonego z resztek 4., 7. i 9. pp.). Uczestniczył w oblężeniu Szpandawy i bitwie pod Lipskiem, gdzie był ranny. W tym roku posunięty na stopień generała brygady, przeszedł za Ren, ale w wojnie r. 1814 nie uczestniczył.

W r. 1815 otrzymał dowództwo 3. bryg. 1 dyw. piechoty. Około r. 1823 wdał się w proces z Sapiehami o schedę, ale choć dowiódł, że ma pewne prawo do majątku, nic nie otrzymał. Zmarł nagle 5 V 1828. Pochowany w Warszawie. Za waleczność ozdobiony krzyżem kawalerskim virtuti militari i legii honorowej, za służbę – św. Stanisława kl. II i św. Włodzimierza kl. III.

Lipiński T., Zapiski z l. 1815–1831, Kr. 1883; Krasiński J., Pamiętniki, W. 1903; Brandt H., Pamiętniki, Bibl. dzieł wyborowych; Uruski; Soplica (Wo1ański) T., Wojna polsko-rosyjska, kampania koronna, I; Enc. Woj. I 710; Korzon T., Wewnętrzne dzieje Polski za Stanisława Augusta, IV i V; Odwołanie się w sprawie Konstancji zamężnej i rozwiedzionej Zwanowej i Michała Cichockiego generała brygady wojsk polskich ..., [b.m.r.w.]; Arch. Akt Dawnych: Kontrola oficerów, 7., 8., 9. pp. Ks. Warsz.; Arch. Główne Akt Dawnych: Artyleria koronna 93, 94; Komisja Rządowa Wojny Ks. Warsz.: 577, 524, 551, 718, 792, 932, 2015, 2008.   

Władysław Rębalski